Το 2024 μας τελείωσε κυριολεκτικά και μεταφορικά και εμείς του λέμε ένα γειά μεγάλο και τρανό. Οι μουσικές που άφησε πίσω του είναι δύστροπες και αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, για το metal ίσως αφήνει μπερδεμένα συναισθήματα σε όλα τα επίπεδα. Ας την πούμε μεταβατική χρονιά. Μπορείτε να διαβάσετε το πρώτο μέρος της λίστας μου εδώ. To Παρατηρητήριο απολογείται για την μεγάλη απουσία του στα μέσα της χρονιάς. Έκανε ένα δυνατό ντεμαράζ τον τελευταίο μήνα και υπόσχεται να παραμείνει συνεπές. Εύχομαι υγεία σε όλους και ένα δημιουργικό 2025. Πάμε να δούμε τους καλύτερους 25 metal δίσκους που μας ήρθαν από έξω.
O Επίτροπος διαλέγει τους 50 καλύτερους διεθνείς metal δίσκους για το 2024: Μέρος Α
25. Convulsing – Perdurance
Ποιος είναι ο Brendan Sloan; Ποιοι είναι οι Convulsing; Ψάξτε την black/death metal σκηνή που ακούει στις μπάντες Altars, Cosmic Putrefaction, Defacement, Nightmarer και βρείτε για αυτόν λίγα παραπάνω στοιχεία. Μπορείτε αντ’ αυτού να ακούσετε προσεκτικά το Perdurance (και τα προηγούμενα album) και να ανακαλύψετε έναν λαμπρό μουσικό, με ανεξάντλητες ιδέες, riff και ασύμμετρα τάπα τούπα. Για φέτος είναι το “Kvadrat του εξωτερικού”, ένα ντεθοblack metal μνημείο, με πολλές tech, prog, jazz αναφορές (έχει μέχρι και λίγο Opeth σε κάποια χαλαρά περάσματα), λυσσασμένα φωνητικά και κομματάρες που δεν κουράζουν (σχεδόν μια ώρα διάρκεια, περνάει σαν νεράκι).
24. Selbst - Despondency Chord Progressions
Άλλο ένα τρελό one man band, αυτή την φορά στο black metal και μάλιστα που κατοικοεδρεύει στην Χιλή. Όλα αυτά μαζί θα μπορούσαν να πάνε πολύ άσχημα ως προς την ηχητική ποιότητα αλλά ευτυχώς συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Παραγωγάρα καθαρή και λεπτοδουλειά ειδικά στις κιθάρες (αρκετό παραδοσιακό-χεβιμεταλλικό touch). O “N” που βρίσκεται πίσω από τα πάντα (εξαιρούνται τα drums) γράφει έναν πολυεπίπεδο δίσκο, με αρχή το black metal και με διάφορες προεκτάσεις που μου θύμισαν τις μελωδικές ‘00s αναζητήσεις του ήχου. Τα ψυχωτικά φωνητικά του “N” είναι ένα highlight από μόνο του, ενώ σε όσα σημεία αποφασίζει να αφήσει το bm δίπλα και να παίξει “κάτι άλλο” είναι απολαυστικός. Μεγάλος δίσκος.
23. Dvne – Voidkind
Ίσως ο προηγούμενος δίσκος τους ήταν καλύτερος. Αυτό τι σημαίνει για το Voidkind; Ό,τι είναι τόσο καλός που αρκεί να βρίσκεται σε μια λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς. Ξεκίνησε πολύ ψηλά στην λίστα, όσο έβγαιναν δισκάρες έπεσε κάποιες θέσεις και σήμερα μπορώ να δηλώσω πως ήταν ένα σύνολο τραγουδιών που απόλαυσα, που επέστρεψα πολλές φορές να τιμήσω και κυρίως που προβλέπω πως στο μέλλον θα παραμείνει ως μια κορυφαία κυκλοφορία. Όσοι λατρέψαμε τους Mastodon του Leviathan και τους The Ocean του Precambrian βρίσκουμε την Ιθάκη μας στους Dvne του Voidkind, ως μια περιοχή ασφάλειας. Θα θέλαμε να τσιμπήσουν λίγο τον παράγοντα “κίνδυνο” αλλά ελπίζω πως αυτό θα συμβεί στον επόμενο δίσκο. Και τότε, η πεντάδα δύσκολα χάνεται.
22. Saidan - Visual Kill: The Blossoming of Psychotic Depravity
Περιμένουμε κάθε νέο δίσκο των Saidan σαν να έβγαζαν νέο δίσκο οι Μεγχιεμ στα ‘90s. Και αυτό που συμβαίνει με τους Saidan δεν είναι ό,τι μπορούν να συγκριθούν με αυτούς που δημιούργησαν το black metal αλλά κυρίως με το ότι ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ. Αυτό που έγραψα με κεφαλαία γράμματα είναι πολύ σημαντικό να το σκεφτόμαστε για το συγκεκριμένο είδος των ΑΠΕΙΡΩΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΩΝ. Ο raw πάνκικος ήχος με τις j-rock μελωδίες είναι πανταχού παρών και στον τρίτο κατά σειρά καταπληκτικό δίσκο τους οι δύο τρελοί τύποι μπορούν και γράφουν ακόμα πιο άμεσα, πιο ροκενρολάτα και κυρίως πιο έξυπνα τραγούδια. Το αν θα γίνουν φίρμες δεν το γνωρίζω, πάντως εμείς θα τους θυμόμαστε για πάντα με χιτάρες όπως το Switchblade Paradise.
21. Oranssi Pazuzu – Muuntautuja
Δύσκολος δίσκος. Και μου φαίνεται πως οι Oranssi Pazuzu από αντίδραση στην υπογραφή συμβολαίου με την Nuclear Blast, έχουν βαλθεί να αποδείξουν πως δεν ξεπουλήθηκαν. Έτσι μετά το αριστουργηματικό Mestarin kynsi, είπαν να ρίξουν κάποιους τόνους βρωμιάς και εξπεριμενταλιάς στον ήδη άρρωστο ήχο τους και όποιος αντέξει. Σίγουρα έχω δει πολλές ξινισμένες μούρες στο άκουσμα τραγουδιών όπως τα Valotus (το έκαναν και videoclip τρομάρα τους) ή το 10λεπτο βασανιστήριο Ikikäärme. Οι Φινλανδοί πλέον βρίσκονται βαθιά στον πειραματικό κόσμο, το psych τους έχει πλέον μετατραπεί σε “περάσματα λογικής” ανάμεσα σε αντικρουόμενους παράλογους διαλόγους. 5 μέρες πριν δώσω την λίστα το είχα στο νούμερο 3. Το βλέπεις στο νούμερο 21 γιατί δεν ξέρω καν αν ανήκει στο metal.
20. Ante-Inferno - Death's Soliloquy
Επιστροφή στην κανονικότητα με έναν δίσκο που προσφέρει αυτό που δεν κατάφεραν να κάνουν πολύ μεγαλύτερες από τους Ante-Inferno μπάντες. Η ένταση με την οποία συνθέτουν και εκτελούν οι Βρετανοί, δείχνει πραγματική άγνοια κινδύνου. Εάν εξαιρέσουμε τα (απίστευτα) epic περάσματα στις κιθάρες, όλο το υπόλοιπο υλικό είναι μια παρατεταμένη κραυγή απόγνωσης. Η ιστορία της Kai Beanland και η πορεία της ζωής της μέσα από την κατάθλιψη, αποτυπώνεται σε κάθε γαμημένη νότα. Οι Ante-Inferno είναι στην καμπή της καριέρας τους που ή θα κυκλοφορούσαν τον καλύτερο δίσκο τους ή θα άραζαν στις ήδη υπέροχες δουλειές τους. Έκαναν το πρώτο. Και τώρα θέλω να τους δω ζωντανά.
19. ColdCell - Age of Unreason
Ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω το γεγονός ότι το The Greater Evil album τους δεν έκανε το buzz που του άξιζε. Ο επόμενος δίσκος των ColdCell είναι εξίσου απίστευτος, με μοντέρνες πινελιές κοφτερού black metal, που θα μπορούσα να τις εντάξω σε ένα γενικότερο gothic/grimm scenery το οποίο ταιριάζει γάντι με την θεατρική αισθητική τους. Οι Ελβετοί εντυπωσιάζουν με την ατμόσφαιρα που χτίζουν χωρίς να προσφύγουν σε aerie πλήκτρα και ακουστικά όργανα. Οι Emperor, οι Satyricon, οι Lifelover και οι Vulture Industries ζουν μέσα στο κορμί των ColdCell και το Age of Unreason αν δεν είναι ένα ακόμα αριστούργημα, είναι εξαιρετικά κοντά σε αυτό.
18. Thou – Umbilical
Όταν βγάζουν δίσκο οι σύγχρονοι ηγέτες του αμερικάνικου underground δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για το αν θα μπουν λίστα ή όχι. Αυτό συμβαίνει ήδη για τις (τουλάχιστον) τελευταίες 3 κυκλοφορίες τους και το προσωπικό μου αισθητήριο δεν έκανε πίσω ούτε αυτή την φορά. Το Umbiblical είναι ίσως το πιο άμεσο αλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει, με κάθε σύνθεση να είναι μια επίθεση στις αισθήσεις. Έχουν και κάποια πιο sludgy κομμάτια (House of Ideas, I Return as Chained and Bound to You) όμως η χαρντκορίλα επικρατεί σε όλο το σώμα του δίσκου, με αυτό να σημαίνει πως ο γαμημένος Bryan Funck σκούζει ποίηση μέσα από τα συκώτια του σε κάθε γαμημένο δευτερόλεπτο.
17. Iotunn - Kinship
Συνήθως όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα μικρό καλάθι. Έλα που στην περίπτωση των Iotunn αυτό δεν ισχύει και οι τύποι κάνουν τικ σε όλα τα κουτάκια που τους βάζουν. Ατμοσφαιρικοί, παίκτες, μη-φλώροι, γλεντζέδες, όλα τα έχουν οι Δανοί και ο δεύτερος δίσκος τους, τους έχει ήδη καθίσει στον μικρό θρόνο του “Bands that will be great in 5 years”. Μια χαρά great είναι και τώρα, αφού στο Kinship ολοκληρώνουν το όραμα τους για το τι θέλουν να παίξουν: “Προγκρεσιβάδες εξτριμμέταλλοι που ξέρουν να γράφουν κομματάρες και δεν παίζουν περίτεχνα για να τους μπει μπράβο ο δάσκαλος”. Με την περίπτωση τους έχουμε ξεχάσει κάτι Amorphis, Enslaved κτλ που παραπαίουν.
16. Undeath - More Insane
Όλοι ασχολήθηκαν φέτος με το νούμερο ένα της λίστας. Οι Undeath όμως έβγαλαν έναν εξίσου τεχνικά αριστουργηματικό δίσκο που θα μπορούσε να τους κάνει ελάχιστα πιο γνωστούς αν δεν είχε ένα “δύσκολο” εξώφυλλο (εμένα μ ’άρεσε πάντως). Όπως μ’ άρεσαν και η συντριπτική πλειοψηφία των riff που στοίβαξε η μπάντα. Οι Jared Welch και Kyle Beam πρέπει να μνημονεύονται για πάντα στην ιστορία του death metal για τις κιθάρες που έπαιξαν στο More Insane και δεν υπάρχει ούτε χιλιοστό υπερβολής σε αυτό το statement. Δίσκος που θεωρώ πως θα άρεσε σε όλο το τόξο του μέσου death ακροατή, από deathcore και brutal death μέχρι prog death και dissonant, γιατί έχει ΑΠΕΙΡΑ κιθαριστικές ιδέες και είναι όλες καλές.
15. Scald - Ancient Doom Metal
Το ADM είναι ένας δίσκος που περίμενε πολύς κόσμος του επικού μέταλ, αφού το ντεμπούτο των Ρώσων (Will of Gods Is a Great Power) θεωρείται ως ένα στολίδι του epic doom metal. Το δεύτερο full length μπορεί να άργησε καμιά 27αριά χρόνια αλλά είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους του παραδοσιακού ήχου για την χρονιά αλλά και γενικά, αφού δεν σηκώνεις μόνο το χεράκι με το σπαθάκι στον αέρα αλλά έχει πολύ γαμάτες βόρειες folk μελωδίες αλλά και αυτά τα άγουρα φωνητικά πάβλα αγριοφωνές που θυμίζουν παρέες Βίκινγκ να μπεκροπίνουν και να φτιάχνουν αυτοσχέδιες χορωδίες που λένε τα κάλαντα του Θορ, ακριβώς αυτό τίποτα άλλο. Απαραίτητο για χειμώνα.
14. Mitochondrion – Vitriseptome
Δίσκος που ξεκινά με εισαγωγή που λέγεται “μαλασέσιον” κερδίζει το ενδιαφέρον μου. Από εκεί και πέρα το ηχητικό χάος του Μιτοχόνδριον ξεχύνεται σαν εμετός όταν έχεις φάει 3 τυλιχτά φαλάφελ μετά από καμιά 10αριά μπύρες και για σβήσιμο πήρες και μια σκεπαστή με πανσετάκια και extra κανέλλα στο γιαούρτι. Η μιάμιση ώρα που διαρκεί το death metal έπος που ακούει στον τίτλο Vitriseptome διαθέτει πλήρη αναρχία στην δόμηση του, σε βαθμό που γίνεται απόλυτα ελκυστικό. Τα 13 χρόνια που πέρασαν από το επίσης αριστουργηματικό Parasignosis δεν ξέρω τι έφεραν στην πόρτα των Καναδών, εγώ πάντως με αυτό που άκουσα, θα πήγαινα σε κανέναν ειδικό να το ψάξω. Παράνοια.
13. Oxygen Destroyer - Guardian of the Universe
Θρασάκια πολλά δεν είχε η λιστούλα μου γιατί φέτος δεν ήταν η φασούλα μου. Όμως αυτός ο δίσκος τιμήθηκε σε μεγάλο βαθμό και γι’αυτό τον βρίσκετε πολύ ψηλά, αφού κόβει κεφάλια με την ένταση που διαθέτει. Μηχανή κιμά κανονική, οι Oxygen Destroyer και δεν χρειάζεται να μπεις βαθιά στον δίσκο για να σε πείσουν πως είναι δεμένοι. Οι Kreator θα ήταν περήφανοι για τα τέκνα τους, μιας και ο ήχος θυμίζει τις καλύτερες μέρες των Γερμανών. Extra black metal πινελιές θα βρείτε σε κάποια riff ενώ δεν λείπουν και κάποιες ελάχιστες μελωδικές στιγμές a la Megadeath που απλά προσφέρουν ανασούλες στον καταιγισμό από riff και δίκαση. Δίσκος για να ακούς άμα τρέχεις και θες να φτιάξεις “χρόνο”.
12. Piah Mater - Under the Shadow of a Foreign Sun
Σε μια χρονιά που οι Tribulation και οι Unto Others δεν έδωσαν τους δίσκους που περιμέναμε, ψάξαμε λίγο παραπάνω για να βρούμε την γροτέσκα δύναμη του metal. Την βρήκαμε στην Βραζιλία τελικά, με το τρίτο album των Piah Mater να κερδίζει πολλές εντυπώσεις, αφού ισορροπεί ανάμεσα σε death, black, prog και gothic με μαεστρία. Έχει και σαξόφωνο, έχει και τζαζίστικο drumming, έχει και αυτά τα γλυκανάλατα ημιακουστικά περάσματα των Opeth, έχει ποικιλία φωνητικών (καθαρά και κάφρικα), έχει υπέροχες gloomy μελωδίες, γενικά είναι ό,τι θα έπρεπε να είναι ο νέος δίσκος των Σουηδών αλλά δεν είναι. Αν μείνεις στην ταμπέλα, άκουσε την μετριάτζα του Άκερφελντ. Αν νιώθεις, άκου τους Βραζιλιάνους.
11. Early Moods - A Sinner's Past
Σε ποιον δεν αρέσει η jazz των Σάμπαθ; “Να περάσει έξω” είναι η φάση των Early Moods και το A Sinner’s Past πουλάει την ψυχή του στην κληρονομιά της σημαντικότερης μπάντας της ιστορίας της μουσικής. Το έχουν κάνει πολλοί, θα μου πείτε. Ναι αλλά οι Καλιφορνέζοι το κάνουν καλύτερα από το 95% αυτών που το κάνουν απλά καλά. Γράφουν κομμάτια που θα μπορούσαν να είχαν γράψει οι Candlemass του Μαρκολίν (πχ το ομώνυμο) ή οι Trouble στα καλύτερα τους (The Apparation). Αν σε ενδιαφέρει με μηδέν πρωτοτυπία να ακούσεις 8 κομματάρες που θα σιγοτραγουδάς για πάντα, αυτό το album είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή για το 2024.
10. Sun Worship - Upon the Hills of Divination
Τους Γερμανούς τους είχα αφήσει πίσω στα Elder Giants και Pale Dawn album να παίζουν ατμοσφαιρικό death/black και σχεδόν είχα ξεχάσει πως υπάρχουν. Όμως έγιναν ντουέτο και είπαν να το πάνε πιο back to basics. Το Upon the Hills of Divination είναι μια πραγματική αποκάλυψη αν σκεφτείς πως αυτό που ακούς είναι μόνο κιθάρες, drums και φωνές. Ο in your face ήχος μπορεί στην πρώτη ακρόαση να σου ακουστεί flat αλλά νιώθεις τέρμα το ζωντανό vibe του, ουσιαστικά η μπάντα παίζει στο σαλόνι σου. Και επειδή πάντα για μένα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, η σύνθεση που κλείνει τον δίσκο (Stormbringer) είναι και η καλύτερη από τις εξίσου τρομερές υπόλοιπες πέντε.
09. Lowen - Do Not Go to War with The Demons of Mazandaran
Όταν πρωτοσχολίασα θετικά αυτόν τον δίσκο, κάποιοι είπαν πως η φωνή της τύπισσας των Lowen είναι κουραστική από ένα σημείο και μετά. Από πότε κουραζόμαστε όταν ο άλλος έχει τέτοιο ανεξάντλητο φωνητικό εύρος, ρωτάω εγώ. H Nina Saeidi και η αδιανόητη φωνή της δεν με κούρασαν καθόλου και το δεύτερο album των Βρετανών ευτυχώς διαθέτει εκτός από τα vocals και τις κιθάρες (του Shem Lucas) ώστε να εκπλήσσει σε κάθε κομμάτι του. Ανατολίτικες μελωδίες, doom και djent/prog επιρροές, απίστευτο εξώφυλλο και έξυπνες φωνητικές γραμμές που ουσιαστικά μετατρέπουν τα layers της φωνής της Saeidi σαν ένα επιπλέον όργανο. Αν δεν το τσεκάρεις, έχεις χάσει μια μεγάλη έκπληξη της χρονιάς.
08. Crypt Sermon - The Stygian Rose
Δεν περιμέναμε κάτι λιγότερο από έναν καταπληκτικό δίσκο και οι Crypt Sermon μας τον πρόσφεραν. Είμαι δύσκολα στο να γράψω καλά λόγια και να μην ακουστώ κριντζ. Το The Stygian Rose ξυπνά πολλά γεροντίστικα χεβιμεταλλικά αλκοολίκια με τον απόλυτα ειλικρινή τρόπο που έχει γραφτεί. Κάθε σόλο, κάθε δισολία, κάθε μπασογραμμή, κάθε στοιχειωμένο πιανάκι πάβλα αρμόνιο και κάθε γμμνος στίχος που βγαίνει από το λαρύγγι του θεού Brooks Wilson είναι ένα μικρό καλλιτέχνημα για να κάνει χεβιμεταλλάδες να σκούζουν από ηδονή. Νομίζω αρκεί τόσο κριντζ για να ακούσετε τον δίσκο αν δεν το έχετε κάνει ήδη και μάλιστα αρκετές φορές.
07. Defacement - Duality
4 κομμάτια, 4 εισαγωγές. Όταν οι Defacement ελευθερώνουν το κτήνος, τρέξε να σωθείς. Κάθε εισαγωγή είναι ένας πρόλογος όχι σε αυτό που θα ακολουθήσει αλλά σε αυτό που θα μείνει αφού σε καταβροχθίσει το λυσσασμένο death metal τους. Κάθε δευτερόλεπτο είναι πολύτιμο και χαίρομαι ιδιαίτερα που η επιτυχία των Ulcerate θα φέρει κόσμο και στον προθάλαμο αυτής της καταπληκτικής μπάντας. Μπουντρουμίσιος ήχος που σε κυκλώνει, με χαοτικά φωνητικά και τεχνικά παιξίματα σε όλα τα όργανα (ασούμε). To δίδυμο των Khalil Azagoth και Forsaken Ahmed που κατοικεί στην Ολλανδία αλλά κατάγεται από την Λιβύη αυτή την στιγμή είναι από τα καλύτερα πράγματα που μπορεί να τσεκάρει κάποιος στον extreme metal ήχο και η πορεία τους είναι μόνο ανοδική (ή καθοδική ανάλογα με το που βρίσκεσαι).
06. Morgul Blade - Heavy Metal Wraiths
Αγνό ατσάλι σε έναν ακόμα μεγάλο δίσκο από τον έρωτα μου, τους Morgul Blade. Όσοι έχουν geek ψυχή δεν είναι δυνατό να μην γουστάρουν κάργα αυτή την μπάντα. Στο δεύτερο album τους παρουσιάζονται ακόμα πιο χεβυμεταλλικοί και άμεσοι, μόνο χιτάρες και τις κιθάρες της Elyse NightHawk να δένουν τέλεια με τα κακιασμένα ημί-black φωνητικά του Klauf. Οι Αμερικανοί παίζουν στα όρια των ειδών, δημιουργώντας κάτι εντελώς δικό τους σαν αισθητική, που κακά τα ψέματα είναι love or hate. Γι’αυτό και είναι από τις καταδικασμένες περιπτώσεις που θα βρουν ταβάνι στα σχέδια τους αν διατηρήσουν τον χαρακτήρα τους.
05. Dissimulator - Lower Form Resistance
Το ντεμπούτο της χρονιάς. Μια ασάλιωτη δισκάρα που λογικά θα αποτελέσει εφαλτήριο για πολλά και μεγαλύτερα πράγματα στο εγγύς μέλλον. Τεχνικό ντεθοθρας από το πάνω πάνω ράφι, εκεί που για να τοποθετηθείς θα πρέπει να έχεις δύο πράγματα σε τελικιασμένη στάθμη: ένταση και δέσιμο. Αν με ρωτούσες ποια μπάντα από όλες αυτές τις 50 θα ήθελες να δεις ζωντανά, αυτά τα μλκσμενα θα ήταν μάλλον η πρώτη επιλογή μου, γιατί το υλικό του Lower Form Resistance είναι γραμμένο για ιδρωμένα κορμιά που στροβιλίζονται. Εντάξει, μια χαρά το άκουσα και στην θαλπωρή του καναπέ μου αλλά καταλαβαίνετε τι θέλω να εκφράσω.
04. Chapel of Disease - Echoes of Light
Όταν είχε κυκλοφορήσει το ...And As We Have Seen The Storm, We Have Embraced The Eye, πέρα από τον αχρείαστα μεγάλο τίτλο του είχα πάθει πλάκα με τα διαφορετικά πράγματα που συνδύαζε και είχα δηλώσει πως πρόκειται για ένα από τα καλύτερα album εκείνης της χρονιάς. Οι Chapel of Disease επαναλαμβάνουν τον θρίαμβο εκείνο, διατηρώντας όλα τα στοιχεία που τους έκαναν μια μπαντάρα. Αυτές οι lead κιθάρες που βάζουν Wishbone Ash και Blue Oyster Cult μέσα στο χαλαρό death metal τους, ο περίεργα ερασιτεχνικός τρόπος που τραγουδάει ο ιθύνων νους Laurent Teubl και το πλήρως προοδευτικά rock’n’roll πλαίσιο μέσα στο οποίο συνθέτει ο αρχηγούλης, καθιστούν το Echoes of Light έναν ακόμα αγαπημένο μου δίσκο.
03. Tenue - Arcos, Bovedas Porticos
Οι Ισπανοί είναι ένα group που έχω σπαμάρει με 1000 τρόπους. Υποτίθεται παίζουν screamo, εγώ που τους είδα live φέτος δεν κατάλαβα τίποτα από όλα αυτά τα περίεργα που λένε οι νέοι. Τα παιδιά παίζουν metal και απλά επειδή έχουν κάποιες core επιρροές παραπάνω, βάζουν λίγο φέτα στο καρπούζι τους. Οροσειρές με riff σκάνε πάνω σε τείχη από άναρθρες κραυγές, ένα τρομπόνι παιανίζει το θέρος, αλλεπάληλες δίκασες δικάζουν τους ενόχους μιας σάπιας κοινωνίας. Πόλεμος μλκες. Πόλεμος αφύπνισης ακόμα και αν το καλύτερο κομμάτι λέγεται Letargo. 36 λεπτά που πρέπει να αφήσεις ό,τι κάνεις και να νιώσεις. Έτσι και αλλιώς Ισπανικά μιλάνε, δεν θα καταλάβεις γρι. Αλλά το μήνυμα περνάει.
02. Pyrrhon - Exhaust
Οι Pyrrhon είναι τέσσερις μουσικοί που δεν παίζουν. Όλοι οι μουσικοί παίζουν. Οι Pyrrhon εκτελούν. Ο καθένας με το όργανο του εκτελεί ό,τι κινείται αδερφέ. Ο καλύτερος extreme metal δίσκος που κυκλοφόρησε φέτος με διαφορά από τον προηγούμενο και ακόμα δεν έχουμε καταλάβει τι ακριβώς παίζουν. Εάν ήμουν σε troll φάση, θα έλεγα πως παίζουν jazz. Η μεγάλη πλάκα είναι πως δεν πέφτω και πολύ έξω. Η πειραματική μπάντα διαθέτει τέσσερις αστείρευτους γλετζέδες που κυκλοφορούν το magnum opus τους, έναν δίσκο που θα ακούσουν ελάχιστοι, θα εκτιμήσουν ακόμα πιο ελάχιστοι και εμείς πλέον αποτελούμε την πεφωτισμένη ελίτ που θα κατακτήσει το σύμπαν με το τέταρτο μάτι που άνοιξε στην φτέρνα μας. Απορώ που συνεχίζεις και διαβάζεις μλκιες, πάτα το γμμνο κουμπί και άκουσε τον δίσκο.
01. Blood Incantation - Absolute Elsewhere
Όλοι το έβαλαν στο νούμερο ένα της λίστας τους και θα μείνω εγώ απ’ έξω; Πριτς ρε μλκες. Κακά τα ψέματα το Absolute Elsewhere είναι ένας φοβερός δίσκος, το πιθανότερο είναι να μην αποτελεί καν τον καλύτερο death metal δίσκο της χρονιάς. Ούτε καν τον καλύτερο prog metal δίσκο της χρονιάς. Ούτε καν τον καλύτερο prog death metal δίσκο της χρονιάς. Όμως είναι ο καλύτερος metal δίσκος της χρονιάς, άνευ χρωματισμού είδους και ταμπέλας γιατί κάνει αυτό ακριβώς που λείπει από το metal εδώ και αρκετά χρόνια. Διαθέτει ακριβώς αυτά τα σούπερ χαρακτηριστικά (λέγε με πψυχοβγαλτικά φλουδικά ηχοτόπια ανέμεσα σε blastbeats) σε τέτοιο βαθμό που μπορεί να ακολουθήσει κάποιος το υλικό ακόμα και αν προέρχεται από εντελώς διαφορετικό μουσικό υπόβαθρο. ΟΚ δεν περιμένουμε από σκυλάδες να ακούσουν με ευχαρίστηση το Tablet I αλλά είναι σίγουρο πως άνθρωποι που δεν ακούνε τάπα τούπα ούτε να τους πλήρωναν, έχουν σκύψει και μελετάνε ήδη τις διδαχές του Pete Sandoval. Είναι νούμερο ένα γιατί προορίστηκε από τους Εξωγήινους Παλαιούς να είναι σε αυτή την θέση, ο Σώρος και οι Ερπετόμορφοι έχουν πληρώσει μλκες σαν και μένα να το βάζουμε καρφωμένο στον άσσο. Καλή χρονιά να έχετε!
