Τα δύο εορταστικά Παρατηρητήρια που θα σας παρουσιάσει η Επιτροπή είναι ένα ακόμα τιτάνιο έργο Σωτηρίας που ευχόμαστε να βρει ευήκοα ώτα στα χιλιάδες κλγδ που ανατρέχουν στις ετήσιες λίστες που ετοιμάζουμε. Οι 50 καλύτεροι ξένοι metal δίσκοι του 2024, έρχονται να προστεθούν στην αντίστοιχη 50αδα που κάναμε για την ντόπια παραγωγή, με αυτό να σημαίνει αυτόματα πως δεν έχετε δικαιολογίες για να γκρινιάξετε πως δεν “βΓήΚε κΑλό μΕτΑλ φΈτοΣ”. Τα περισσότερα είδη εκπροσωπούνται από τις επιλογές και είναι δεδομένο πως θριαμβεύει το τίμιο underground αφού εδώ και πολλά χρόνια παραμένει ο κύριος τροφοδότης του metal με ποιοτικές κυκλοφορίες. Εάν δεν βρείτε στην λίστα μας τα album που εσείς αγαπήσατε, αυτό είναι πολύ λογικό και κυρίως ευχάριστο γιατί τις λίστες δεν τις κάνουμε για την χαρά της επιβεβαίωσης αλλά για την έκσταση της ανακάλυψης. Περιμένω να κάτσετε να ακούσετε έστω και έναν δίσκο από εδώ μέσα. Και μόνο τότε θα έχετε κάνει ένα βήμα πιο κοντά στην Σωτηρία.
50. Acero Letal – Legiones
Ξεκινάμε το ταξίδι με ένα EP που εκπροσωπεί το metal που σφυρηλατείται πάνω σε riff και refrain. Η μουσική των Λεγεώνων των Χιλιανών ανήκει σε μια άλλη εποχή και η back-to-basics προσέγγιση τους, σε συνδυασμό με την ισπανόφωνη στιχουργία, πάει εντελώς αλλού το πρωτόγονο αποτέλεσμα. Αν και κλίνουν προς την σπίντα έχουν και πιο κλασικοχεβιμεταλλικές στιγμές. Στα μόλις 23 λεπτά που διαρκεί το δισκάκι, περνάνε από μπροστά σας τόσα πολλά πράγματα που το υλικό θα σας αφήσει γεμάτους. Οι Acero Letal δεν μπορώ να γνωρίζω τι μέλλον θα έχουν, όμως το Legiones μπήκε στην καρδιά μου για πάντα.
49. REZN – Burden
Λατρεύω αυτή την μπάντα. Παίζει αυτό το clean sludge/doom/heavy/psych/space/post βασικά αργό metal και ξέρει να το κάνει τόσο καλά σε όλα τα επιμέρους είδη, που ενώ τα μπλέκει υπερβολικά πολύ ακόμα και στην ίδια σύνθεση, δεν ακούγεται ποτέ “χαμένη”. Πήγαινε κατευθείαν στο κομμάτι Bleak Patterns και τσέκαρε την κλασικοχεβιμεταλλάδικη αλά candlemass ριφάρα που κυριαρχεί, ενώ τα psych φωνητικά, το ποστάδικο lead και το μπαφιάρικο στονερορίφ στρώνουν ένα εντελώς αλλόκοτο χαλί. Το Burden είναι εξίσου καλός δίσκος με τον περσινό Solace και η μπάντα αρχίζει και αποκτά πιστό κοινό που ακολουθεί το όραμα της. Count me in.
48. Vástígr - The Path of Perdition
Υπέροχα καλογραμμένος δίσκος ατμοσφαιρικού death/black metal, με μόλις 4 μακροσκελείς συνθέσεις να γεμίζουν την 44λεπτη διάρκεια του. Αν πρέπει με κάτι να συνδέσω το υλικό των Vástígr (ο πληθυντικός μπήκε από συνήθειο, πρόκειται για one man band) , θα έλεγα πως μοιάζει με την προσέγγιση που είχαν οι Opeth στο Orchid, κάτι που σημαίνει: μελωδιάρες και πετυχημένα transitions. Ο Αυστριακός μουσικός δεν πέφτει εύκολο θύμα σε majestic/space ευκολίες. Μόνο κιθάρες, μπάσο, drums θα βρεις εδώ, ενώ έχει χτίσει ένα βασίλειο από χιόνι στα riff του και χορεύει κάνοντας πατινάζ στις παγωμένες λίμνες που ο ίδιος ζωγραφίζει με τις ακουστικές κιθάρες του. Δίσκαρος.
47. Julie Christmas - Ridiculous and Full of Blood
Καλά Χριστούγεννα θα κάνει η συμπαθέστατη Julie Christmas, αφού ο προσωπικός δίσκος της μόνο απαρατήρητος δεν πέρασε. Η συνεργασία της με τους Cult of Luna, μόνο καλό της έκανε και αυτό όχι γιατί της πρόσφερε αναγνώριση αλλά κυρίως γιατί της έδωσε την δυνατότητα να ανταλλάξουν αστερόσκονη με τον Persson. Έτσι στον τρίτο προσωπικό της δίσκο το υλικό έχει λίγο από την (post metalcore) μαγεία των Cult of Luna. Η φωνή της είναι σήμα κατατεθέν μιας εποχής (όσοι λιώναμε τα Made out of Babies και Battle of Mice μπορούμε να το πούμε), το Lighthouse είναι ένα από τα τραγούδια της χρονιάς, το εξώφυλλο είναι άρρωστο, γενικά tooooooop.
46. Ihsahn – Ihsahn
H prog πσυχούλα του Ihsahn δεν τον αφήνει να αγιάσει και ο γλυκός Νορβηγός επιστρέφει με μια ακόμα super ποιοτική κυκλοφορία που δεν προσομοιάζει καμία προηγούμενη του. Αυτή την φορά αποφασίζει να μπλέξει με την εκτεταμένη χρήση ορχηστρικών μέσων και να φτιάξει ουσιαστικά έναν συμφωνικό προγκ μεταλ δίσκο. Με το που πατήσεις το play, φοβερή ατμόσφαιρα και grande ήχος κατακλύζει τον χώρο, ευτυχώς υπάρχει στο πλαίσιο και η evil φωνούλα του να χρωματίζει μαύρο τον καμβά. Για τους πιο ευαίσθητους (προγκροκάδες), ο μουσικός κυκλοφόρησε το album και χωρίς φωνητικά, ώστε όλοι να μπορούν να τον απολαύσουν σε μια πιο safe έκδοση.
45. Mountain Throne - The Silver Light
Πάμε μια βόλτα μέχρι την Γερμανία για να ακούσουμε λίγο επικό χέβοντουμ από αυτό που σηκώνεις μεν σπαθί (από εκείνες τις μεγάλες two handed σπάθες) αλλά καθιστός στον θρόνο. 11 χρόνια μετά το έπος Stormcoven, οι Mountain Throne επιστρέφουν από την χειμερία νάρκη, για να παρουσιάσουν μια εξίσου ερασιτεχνική και ατσούμπαλη μουσική πρόταση, που για κάποιους ανθρώπους είναι απόλυτα τέλεια. Νέος και σωστός τραγουδιάρης, δυνατός και καλός (ισορροπημένος) ήχος, επικές μανογορικές μελωδίες, τρελά solo, χαρντροκίσια ξέκωλα ριφάκια για το κέφι είναι κάποια από τα στοιχεία που μπολιάζουν τον βαρύ και ασήκωτο ήχο των Mountain Throne στο The Silver Light. Μηδένισαν την Βαρεμάρα.
44. Cosmic Jaguar - El Era del Jaguar
Προχωράμε βαθιά μέσα στην εμπόλεμη ζώνη της Ουκρανίας, όπου ανακαλύπτουμε τον Κοσμικό Ιαγουάρο. Αμφιταλαντεύτηκα για το αν θα μπουν λίστα, λόγω της επικινδυνότητας της περιοχής σε φασιστο-friendly μπάντες αλλά με τέτοιο όνομα μπάντας, οι τύποι είναι γκικ όσο δεν πάει. Τραγουδάνε για τους Αζτέκους και τον πολιτισμό τους, με τον τρόπο του Chuck. Άρα μιλάμε για τεχνικό death/thrash metal που ακολουθεί το κόνσεπτ, έχει κάτι ινδιάνικες φλογέρες, κάτι εξωτικά τάπα τούπα, γυναικεία φωνητικά, φλαμέγκο γκρατζα γκρούτζα, όμως στο τέλος τέλος ο δίσκος είναι ακραία δεμένος και δεν σε μπερδεύουν τα γύρω γύρω. Τα ριφ και τα σόλο σφιχταγκαλιάζονται και χορεύουν τρελούς χορούς. Δίσκος έκπληξη.
43. Scarcity - The Promise of Rain
Πηδάμε σε μια πιο δύσκολη πρόταση, στο πειραματικό black metal των Νέο Υορκέζων Scarcity, άρα θα ακούσετε πολλά πολλά ασύμμετρα μπιμπλίκια ή leads δίπλα στο τάπα τούπα και τις κραυγούλες. Τρομερή η προσθήκη του Tristan Kasten-Krause (Sigur Ros) στην μπάντα, ενώ τα drums παίζει ο Lev Weinstein (Krallice). To project του Brendon Randall-Myers έγινε πλέον κανονική (σούπερ) μπάντα και το αποτέλεσμα έχει εξελιχθεί από εφιαλτικά κλειστοφοβικό σε απόλυτα καλλιτεχνικό, με αυτό να σημαίνει πως θα νιώσετε αρκετή jazz αύρα στις συνθέσεις. Μέγιστο credit θα δωθεί στην φωνή και την ποίηση του υπέροχου Doug Moure (Pyrrhon), το οποίον προφανώς θα ξανασυναντήσουμε πιο ψηλά στην λίστα.
42. Fecundation – Moribund
Σχεδόν μισαωράκι διαρκεί η επίθεση των Νοτιοκορεατών και η μπρουταλοντεθαλιά που παίζουν περιλαμβάνει αρκετές τεχνικές πινελιές όμως το κυριότερο είναι ότι οι συνθέσεις κατέχουν την δυνατότητα έκπληξης. Εκεί που νομίζεις ότι έχεις να κάνεις με μια απόλυτα βάρβαρη κατάσταση, στο γυρνάνε στο deathcore ντιριντάχτα για να περάσεις καλά και ξανά πίσω στην ανηλεή επίθεση. Αυτό συμβαίνει σχεδόν σε κάθε σύνθεση αλλά αντί για core, βάλε thrash ή tech ή groove, το δίδυμο των Chuck Jenga (κιθάρες, φωνή) και Temma Takahata (drums) έχει σαν μοναδικό σκοπό να θέλει να περάσεις όμορφα. Εύπεπτο ορθόδοξο brutal death metal δεν ξέρω αν υπάρχει αλλά αυτό το καλογυαλισμένο πράγμα έχει άρρωστα riff για όλη την οικογένεια.
41. Lord Goblin - Lord Goblin
Οι Lord Goblin είναι Ιταλοί αλλά μένουν στην Μεγάλη Βρετανία. Ο Lord Goblin (Marco Piu) είναι ο τύπος στο μικρόφωνο και η φωνή του είναι μέγιστο asset για το group. To στυλ της μπάντας είναι κλασικό χέβι μέταλ με κάποιες πινελιές από gothic, black, ‘70s και epic. Το ντεμπούτο αυτό το άκουσα αρκετά αργά λόγω του κάκιστου εξωφύλλου που παραπέμπει σε stoner φλόμπα. Όσο το ακούω, βέβαια, ανακαλύπτω συνεχώς νέα πράγματα, που αυτό σημαίνει πως λογικά σε λίγους μήνες θα το έβαζα 20αδα. Άρα εάν είσαι φίλος των Death SS, των Tribulation και των Sumerlands, καλό θα ήταν να τσεκάρεις τον δίσκο asap.
40. Ulcerate - Cutting the Throat of God
Ίσως δεν το περιμένατε τόσο χαμηλά. Αυτό δεν σημαίνει πως οι Ulcerate απογοήτευσαν. Ίσα ίσα που κατάφεραν με την ίδια συνταγή να βγάλουν έναν κορυφαίο δίσκο. Και μπορεί να διατηρούμε το Cutting the Throat of God ελάχιστα πιο χαμηλά στις συνειδήσεις μας σε σχέση με τον θρύλο που ακούει στο όνομα Stare Into Death and Be Still αλλά αυτό να κάνει μόνο με τον παράγοντα της απουσίας της έκπληξης. Οι Νέο Ζηλανδοί έπραξαν περίπου αυτό που αναμέναμε. Βελτίωσαν το songwriting (ας τις πούμε κρυφές μελωδίες) και τα νέα κομμάτια είναι πολύ πιο συναυλιακά, χωρίς να πειράξουν ούτε χιλιοστό την ηχητική τους ταυτότητα. Risk Free Masterpiece!
39. Spectral Wound - Songs of Blood and Mire
Δεν υπάρχουν πολλά να ειπωθούν. Εάν δεν γνωρίζετε από SW, μπορείτε να πάτε κατευθείαν σε κάποιο streaming service και ψάξτε την σύνθεση: At Wine-Dark Midnight in the Mouldering Halls. Έξι και μισό λεπτά αργότερα θα έχετε ήδη αποφασίσει πως αυτό είναι το καλύτερο black metal κομμάτι που έχετε ακούσει τα τελευταία αρκετά χρόνια. Αυτή η σύνθεση και μόνο αρκεί για να τους βάλει σε λίστα. Έχουν και άλλες προφανώς. Αριστοκρατικό black metal από το πρώτο λεπτό μέχρι και το τελευταίο, αρκετά πιο μελωδικός, ροκενρολάτος από το ιστορικό ντεμπούτο, με καλύτερες συνθέσεις από το A Diabolic Thirst, θέλω να τους δω ζωντανά σαν τρελός.
38. Slimelord - Chytridiomycosis Relinquished
Όταν βλέπεις το πλουμιστό εξώφυλλο, διαβάζεις τον τρολιάρικο τίτλο και ακούς τις εξωγήινες κότες στα πρώτα δευτερόλεπτα του εναρκτήριου The Beckoning Bell, δεν ποντάρεις πολλά στο ότι αυτός ο δίσκος είναι σοβαρή υπόθεση. Ακραίο λάθος γιατί το Chytridiomycosis Relinquished αποτελεί μια σοβαρή υποψηφιότητα για την κατηγορία “καλύτερο death metal ντεμπούτο του 2024”. Ο υπέρτιτλος μπορεί να γράφει death/doom εμείς όμως αναγνωρίζουμε αρκετές προοδευτικές πινελιές ανοικτομυαλιάς στο εγχείρημα (αυτές οι κιθάρες κεντάνε ρε μλκες). Οι Βρετανοί αποφεύγουν να φλερτάρουν ιδιαίτερα με την gothic death doom εκδοχή του ντόπιου ήχου και πάνε να κάνουν κάτι εντελώς δικό τους. Και τους βγαίνει.
37. Huntsmen - The Dry Land
Μεγάλη αγάπη οι Αμερικανοί, οι οποίοι προσπαθούν με συνέπεια να χτίσουν το όνομα τους. Οι δίσκοι είναι πάντα καλοί, όμως για διάφορους λόγους δεν ανεβαίνουν τα σκαλιά της δημοτικότητας. Το The Dry Land είναι πιο μαζεμένο από το διπλό Mandala of Fear και πολύ εύκολα μπορείς να εντοπίσεις τα δυνατά του χαρτιά. Όταν θέλουν παίζουν εκκωφαντικό metal (από sludge και doom έως black), όταν θέλουν το γυρνάνε σε ευαίσθητες μελωδικές indie/americana/grunge γραμμές, σε κάθε περίπτωση με ενθουσιάζουν εδώ και αρκετά χρόνια, πολύ περισσότερο από το αντίπαλον δέος των Baroness που κακογέρασε. Η Aimee Bueno είναι υπέροχη στα μέρη της, ο Chris Kang γράφει κομματάρες, το κόβω πολύ δύσκολο να μην κολλήσεις.
36. Attic - Return of the Witchfinder
Το παρόν κείμενο γράφεται ενώ μόλις κυκλοφόρησε το νέο κομμάτι του King Diamond (Spider Lilly) και σκέφτομαι πόσο άδικο είναι για τους Attic να έχουν κυκλοφορήσει τον δίσκο της καριέρας τους, τιμώντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το King Diamond Legacy και ο Βασιλιάς να μαζεύει όλο το χαρτί με μια τεράστια αχνιστή κουράδα. Διαλέξτε ένα οποιοδήποτε τραγουδάκι από τον δίσκο και κυκλοφορήστε το υπό το brand name του κυρ Διαμαντή. Είναι σίγουρο πως όλοι θα σκίζουν τα σουτιέν τους για την μεγάλη επιστροφή του Σατανογλυκούλη. Επειδή όμως αυτό δεν μπορεί να συμβεί, μπορείτε να με εμπιστευτείτε και να ακούσετε το Return of the Witchfinder μέχρι να βγάλετε κέρατα από το κεφάλι σας.
35. Dödsrit - Nocturnal Will
Ένα άγχος το είχα, ότι οι Dödsrit θα μπορούσαν δυνητικά να γίνουν οι Sabaton του black metal, ευτυχώς στο Nocturnal Will η μπάντα κρατάει τον επικά happy χαρακτήρα και δίνει χιτάρες για τον λαό. Ίσως τους κράτησε στον ίσιο δρόμο, το crust punk παρελθόν, γιατί οι σουηδικές μελωδίες τους αυξήθηκαν γεωμετρικά. Το Nocturnal Will είναι ο breakthrough δίσκος της μπάντας, με όλα αυτά τα hooks που σκάνε σε κάθε σύνθεση (άκουσε το solo κέντημα της ομώνυμης σύνθεσης ή τον χορευτικό folk ρυθμό του Utmed Gyllbergens Stig). Οκ, είναι πράγματα που ακούς σε κυκλοφορίες της Nuclear Blast αλλά εκεί δυστυχώς δεν γίνεται με σύνεση η χρήση εύπεπτων metal μελωδιών και ο αυτοσκοπός του virality χαλάει το αποτέλεσμα. Οι Dödsrit γαμάνε (προς το παρόν) και τους χαιρόμαστε.
34. Traveler - Prequel to Madness
Τους Καναδούς τους είχα δει στο Up the Hammers του 2022 και η ενέργεια τους ήταν πραγματικά αστείρευτη. Με μια ντεμπουτάρα και έναν ΟΚ δίσκο, περιμέναμε το κάτι παραπάνω και ευτυχώς, η No Remorse Records ήταν τυχερή αφού το φετινό τρίτο τους album είναι με διαφορά η καλύτερη δουλειά τους. Maiden πρώτων 2 δίσκων, Priest τραγουδοποϊία και αμερικάνικο speed/us/euro power είναι τα βασικά συστατικά, όμως σε αυτόν τον δίσκο προσπαθούν να κάνουν και άλλα πραγματάκια που τους βγαίνουν (πχ το πιο αφηγηματικό Rebels of Earth ή το θεότρελο german power metal επτάλεπτο ομώνυμο έπος που κλείνει τον δίσκο).
33. Spectral Voice – Sparagmos
Μην σπαράζεις ρε μλκ, σε έβαλα λίστα. Και πως να μην σε βάλω, αφού σε 4 συνθέσεις συνολικής διάρκειας 45 λεπτών, μπορείς και κατακρημνίζεις ό,τι έχτισες με το αδιανόητο ντεμπούτο Eroded Corridors of Unbeing και ξαναχτίζεις από την αρχή ένα νέο ηχητικό έρεβος. Και πως χτίζεται το έρεβος ρε μλκ Επίτροπε; Δεν ξέρω μαν, θα σου απαντήσω, βάλε και άκουσε. Η “άλλη” μπάντα των τριών μελών των Blood Incantation είναι εντελώς αλλού, με παρόντα ξανά τον αδιανόητα πηχτό, μπουντρουμίσιο ήχο και τις μακρόσυρτες συνθέσεις που δεν περιλαμβάνουν την έννοια της δομής. Θα τις αποκαλούσα σπαρακτικά χαοτικές jazz metal συγχορδίες από νεκροζώντανους που βυθίζονται σε βαλτώδη νερά αλλά όπου νερό βάλτε πύον. Υπέροχα άσχημος δίσκος, ίσως ο καλύτερος του είδους του για φέτος.
32. Jerry Cantrell - I Want Blood
“Πιο μέταλ από το μέταλ σας” παίζει o Τζέρι στον νέο προσωπικό δίσκο του και εμείς απλά προσκυνάμε έναν από τους καλύτερους συνθέτες/κιθαρίστες των ‘90s. Ο τύπος ενώνει το metal αισθητήριο του με την psych/heavy rock κληρονομιά (στην οποία έχει συμβάλει τα μέγιστα) και έτσι προκύπτουν κάποια από τα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει στην καριέρα του (το Off the Rails είναι ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια για το 2024). Προφανώς και θα βρείτε πιο γκραντζοειδή/χαρντροκ συνθέσεις, όμως το σύμπαν του Καντρέλ πάντα ήταν κάπου ανάμεσα στα είδη και λόγω ποιότητας και αισθητικής, το I Want Blood αξίζει να μνημονευτεί ως μια alt metal δισκάρα.
31. Living Gate - Suffer as One
Οι Yob, Wiegedood, Oathbreaker και Amenra μπορεί να έχουν πολλά κοινά. Σίγουρα μέχρι πρότεινως δεν είχαν τις death metal επιρροές. Αυτό αλλάζει με το super group που ακούει στο όνομα Living Gate και μας φέρνει στο μυαλό την επιτυχία (σε όλα τα επίπεδα) των υπέροχων Bloodbath. H φωνάρα του Levy Seynaeve και οι απίστευτες κιθάρες του Lennart Bossu (επίσης στους Predatory Void) είναι ΟΛΑ ΤΑ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΛΕΦΤΑ σε αυτό το υπέρτατο tech death metal album, που όσο το ακούς, τόσο πιο σάπιος νιώθεις. Σίγουρα θυμίζει Necrophagist, καθόλου τυχαίο που κυκλοφορεί από την Relapse, θέλω και αυτούς να τους δω ζωντανά, κυρίως για να ελεγχθούν πως μπορούν να αναπαράγουν τα κομμάτια και δεν είναι τίποτα ΑΙ διάολοι, πως τα λένε…
30. Portrait - The Host
Οι Σουηδοί ξεκίνησαν στα ‘00s ως μεγάλη ελπίδα του παραδοσιακού heavy metal αλλά κάπου το έχασαν. Καλά τραγούδια έγραφαν που όμως δεν έβγαζαν μάτια. Φέτος αυτό το μέτριο σερί τελειώνει, με το πρώτο τους concept album να κερδίζει τις εντυπώσεις σε όλα τα επίπεδα (οκ, το εξώφυλλο είναι λίγο too much). Ο τρόπος του Βασιλιά Διαμαντή ήταν πάντα ο τρόπος των Portrait και αυτό δεν αλλάζει. Μόνο με την θεατρικότητα στις ερμηνείες και το κόνσεπτ δεν γάμησε κανείς, οπότε στο The Host στρώθηκαν και δούλεψαν πολύ καλύτερα τα refrain τους και κυρίως έχουν και πιο ενδιαφέρουσες κιθάρες. Ευτυχώς τα έκαναν όλα σωστά και τσουπ: δισκάρα.
29. Black Curse - Burning in Celestial Poison
Τα λυσσασμένα σκυλιά της Κόλασης αμολήθηκαν και δαγκώνουν κόσμο. Οι Black Curse μιλάνε την γλώσσα που καλεί δαιμόνιες οντότητες οι οποίες δεν μοιάζουν με τα Gremlins σε χριστουγεννιάτικη ταινία των ‘80s ούτε με τερατίνια του CGI που πετσοκόβει ο Witcher. Μιλάμε για καβλιάρικους δαίμονες που μπροστά τους σκιάζεσαι κανονικά και σου κόβονται τα ύπατα. Στα δικά μας τώρα, οι τύποι παίζουν αρχέγονο death/black metal που δεν στρίβει, πηγαίνει μόνο ευθεία και παίρνει σβάρνα μέχρι και δαίμονες. Πόσες φορές έγραψα την λέξη δαίμονες; Α ξέχασα να γράψω ότι οι τύποι παίζουν σαν δαίμονες. Δίσκος 10αδας κανονικά, μπήκε εδώ για να έχει ενδιαφέρον το άρθρο.
28. Veilburner - The Duality of Decapitation and Wisdom
Τους θυμάστε τους δαίμονες από την πιο πάνω θέση; Όταν μπεκροπίνουν οι δαίμονες και αρχίζουν να κάνουν μλκιες, τρέλες, να παρτουζώνονται, να βράζουν κόσμο σε καζάνια και λοιπές “ακολασίες” μάλλον παίζουν μουσικούλα σαν αυτή των Veilburner στον φετινό δίσκο τους. Η μπάντα ανέβασε άπειρα τον πήχη της μουσικής της και από μια μπάντα βαθιά χωμένη στο underground γράφει μουσική που θα μπορούσε να ακούσει ο μέσος προγκάς (τσέκαρε το III Visions of Hex-Shaped Hiss) ή ο μέσος γκοθάς (τσέκαρε το A Shadow of a Shadow) ή ο μέσος deathας (τσέκαρε το Woe Ye Who Build). Επίσης τα κομμάτια του δίσκου είναι 7 και διαρκεί το καθένα ακριβώς 7 λεπτά. Το OCD μου σας ευχαριστεί.
27. Schammasch - The Maldoror Chants: Old Ocean
Η εξέλιξη των Schammasch είναι μια από τις όμορφες ιστορίες του underground. Οι Ελβετοί είναι μια μπάντα κυκλοφορεί κάθε επόμενο δίσκο της με ιδιαίτερα σημαντικές διαφοροποιήσεις από τον αμέσως προηγούμενο και το κοινό τους ακολουθεί πιστά, χωρίς να χαλιέται για αυτό που η μπάντα παρουσιάζει. Μπορεί η ακρότητα του black metal τους να μειώθηκε αισθητά στο The Maldoror Chants: Old Ocean, όμως συνολικά η αίσθηση που σου αφήνει ο δίσκος είναι πιο μαύρη από ποτέ. Και για αυτό ευθύνεται η έμφαση στην ατμόσφαιρα, με την αβαγκαρντίλα (ψαλμωδίες, ακουστικά, gothic περάσματα κτλ) να αναλαμβάνει την κατάδυση στα βάθη της εσωτερικότητας που υπάρχει στην μουσική τους.
26. Sergeant Thunderhoof - The Ghost of Badon Hill
Στην κορυφή της λίστας των “δεύτερων” αγαπημένων μου δίσκων για το 2024 βρίσκουμε αυτό το doom metal έπος. Το άκουσα αργά. Πιθανότατα σε λίγο καιρό θα ανέβαινε στην πρώτη 10αδα με τέτοιες ριφάρες και τέτοια φωνή και τέτοια τραγούδια και τέτοιο εξώφυλλο και τέτοιες alt-rock αλλαξοκωλιές είναι και άγγλοι τα παιδιά έ τώρα τι να λέμε ξέρουν να παίζουν το είδος που εντάξει εγώ το λέω jazz αλλά προφανώς είναι metal αλλά τόσο καλό και να είναι metal δεν παίζει άρα θα το πούμε jazz φαντάσου έχει μέσα αδερφέ μέχρι και ιππότες και τέτοιες μλκιες με σπαθιά αλλά δεν υπάρχει ούτε νότα επικού τυριού οι τύποι ακούγονται σαν μια από αυτές τις ξενέρωτες μπάντες τύπου Biffy Clyro ξέρω γω να έχουν τιγκάρει με σαμπαθ και καμελ ξερω γω και να λένε πάμε να γράψουμε τον δίσκο της ζωής μας, ακριβώς αυτό τίποτα άλλο. 10 στα 10.
