Εισαγωγή: Επίτροπος
Φτάσαμε στην τελική δεκάδα. Τρία άρθρα που είμαι περήφανος για την δημιουργία τους, όχι λόγο του κόπου που καταναλώθηκε, άλλωστε έχω κάνει πολύ χειρότερα και εξαντλητικά πράγματα. Κυρίως χαίρομαι γιατί δεν σήκωσαν shitstorm περί των επιλογών τους και αυτό σημαίνει ωριμότητα both sides. Extra ικανοποίηση έχω λάβει γιατί στην καταγραφή των σκέψεων, συμμετείχε ο Δημήτρης Τσούπρος, ένας άνθρωπος άξιος και κυρίως οπαδός της μουσικής, που χαίρομαι να επικοινωνώ μαζί του. Ακριβώς τα μισά credits του ανήκουν. Η τελική 10αδα ανήκει σε κυκλοφορίες που για κάποιους λόγους μας εντυπωσίασαν, μας έβαλαν σε διάθεση να τις ξεχωρίσουμε, να ποντάρουμε πάνω τους πως δεν ξεχαστούν ή πιθανά να αποτελέσουν εφαλτήριο κάποιας σημαντικότερης πορείας στο μέλλον. Και τα δύο είναι εξίσου σημαντικές περγαμηνές για έναν δίσκο. Το τώρα και το μετά. Για τον γραφιά είναι δύσκολο να αποστρέφεται το παρελθόν και το βλέμμα του να ανήκει στο μέλλον. Δύσκολα το βλέπουμε σε μια εποχή που έλκεται τόσο δυνατά από την ανάμνηση. Καλή χρονιά εύχομαι σε όλους τους μουσικούς που δραστηριοποιούνται εντός συνόρων, υπομονή και επιμονή τους συμβουλεύω. Πάμε να μιλήσουμε για την μουσική.
Οι καλύτεροι δίσκοι ελληνικού μέταλ του 2024: Θέσεις 50-31
Οι καλύτεροι δίσκοι ελληνικού μέταλ του 2024: Θέσεις 30-11
{10} Auriferous Flame - The Insurrectionists and The Caretakers
Ο νέος δίσκος του project Auriferous Flame αποτελεί άλλο ένα λιθαράκι στην καλλιτεχνική αναζήτηση του Ayloss (Άυλος), γνωστού για τα projects του όπως Spectral Lore και Mystras. Μόνιμος κάτοικος τέτοιων λιστών πλέον, καθώς σχεδόν κάθε χρόνο κυκλοφορεί και από κάτι, με αμείωτη ποιότητα. Με μόλις τρία κομμάτια και συνολική διάρκεια λίγο πάνω από 30 λεπτά, το The Insurrectionists and The Caretakers θα έλεγα πως είναι ένα αρκετά πιο straightforward black metal αποτέλεσμα συγκριτικά με τις δουλειές που μας έχει συνηθίσει. Απουσιάζει η πιο ατμοσφαιρική και ambient προσέγγιση των Spectral Lore (με εξαίρεση το κλείσιμο) και τα folk στοιχεία από Mystras. Ο δίσκος συνολικά παρουσιάζει μια ισορροπία ανάμεσα σε riffs και AKOMA ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ RIFFS. Ειδικά το The Caretakers είναι ίσως ότι επιθετικότερο έχει γράψει. Οι στίχοι του εμπνέονται από ιστορικά κινήματα και φαντασιακά σκηνικά, ενισχύοντας τα μηνύματα κοινωνικής και πολιτικής αντίστασης. Ο δίσκος είναι γεμάτος επιθετικότητα και επικότητα. Όχι όμως ένα έπος γραμμένο για Βασιλείς που έγιναν Θεοί. Ένα έπος για τους πολλούς, που γίναν ένα απέναντι στο θεριό και Βασιλείς κρεμασμένους σε πλατείες. Δίσκοι και σχήματα σαν αυτό λειτουργούν ως αντίβαρο στις μιασματικές φασιστικές τάσεις που έχουν στιγματίσει τη σκηνή, ενισχύοντας την ιδέα ότι ακόμα και αυτή η σκοτεινή μουσική μπορεί να είναι μια δύναμη για κοινωνική αλλαγή και όχι εργαλείο μετάδοσης μίσους και διχασμού.
{9} Sunburst – Manifesto
Ο δεύτερος δίσκος των Λαρισαίων prog metallers Sunburst χαρακτηρίζεται από ισχυρή μελωδία, σύνθετες ενορχηστρώσεις και εντυπωσιακές εκτελέσεις από όλα τα μέλη. Υπάρχουν πολλά να αγαπήσουν εδώ οπαδοί των Symphony X, Kamelot & Conception (υπάρχει και μια αναιπαίσθητη ομοιότητα των φωνητικών με τον Roy Khan) και Dream Theater αν o LaBrie έτριβε κάποιο λυχνάρι και ζητούσε από το τζίνι να του δώσει φωνάρα. Πραγματικά, στους Sunburst και στον Βασίλη Γεωργίου βρίσκουμε ένα από τα καλύτερα λαρύγγια της εγχώριας σκηνής. Κάνει ακόμα πιο εμφατικές τις ρεφραινάρες στα Flood, Hollow Lies και From The Cradle To The Grave. Στις κιθάρες ο Gus Drax, βρίσκεται για δεύτερη φορά στη λίστα μας σε ίσως την καλύτερη δισκογραφική performance που έχει κάνει ποτέ. Από τα περίπλοκα riffs, στα grooveάτα djenty σημεία και στα μνημειώδη leads. Ειδικά στο ομότιτλο κομμάτι το πράγμα πηγαίνει σε άλλο επίπεδο. Το άλμπουμ διακρίνεται για την ποικιλομορφία του. Τα Stratovarious-esque πλήκτρα που διασκορπισμένα κοσμούν τον δίσκο είναι διακριτικά, και ευτυχώς καθόλου Nintendo-core. Γενικότερα, είναι πάρα πολύ δύσκολο μια μπάντα με τόσες ιδέες (και τόσο φιλόδοξες ιδέες μάλιστα), να μην ακούγεται μπουκωμένη. Το Manifesto όμως έιναι πλήρως μετρημένο. Η απαράμιλλη τεχνική δεν καταντάει circlejerk και η εκπληκτική παραγωγή αφήνει όλες τις συνθέσεις να αναπνέουν. Αποτέλεσμα αυτών, κυλάει σαν νερό και να δεν κουράζει ούτε δευτερόλεπτο. Επάξια θέση μέσα στους καλύτερους prog δίσκους της χρονιάς.
{8} Τέλμα - Ανθρωποβόρος
Βγάλτε τα ξίφη από το πατάρι, έχουμε πόλεμο και είναι ταξικός. Έχω αναφερθεί στο παρελθόν για την ανάγκη της χώρας για καλό Doom. Στην Ελλάδα ζούμε, τα ερεθίσματα είναι άπειρα. Όπως λένε και οι ίδιοι, το σκοτάδι είναι πιο πηχτό όταν έχεις τα μάτια ανοιχτά. Θα περίμενε κανείς με τόση μιζέρια γύρω μας να ανθίζει εδώ, αλλά υπάρχει σοβαρή έλλειψη. Οι Τέλμα στον πρώτο τους δίσκο, με όνομα Ανθρωποβόρος, καταφέρνουν να συνδυάσουν την αργόσυρτη, μίζερη και μοιρολατρική ατμόσφαιρα με υπέρμετρη επικότητα και μηνύματα κατά της καταπίεσης που αναβλύζουν έντονα από κάθε στίχο. Οι βαριές κιθάρες, οι υποβλητικοί ρυθμοί και τα γεμάτα πάθος φωνητικά (με στίχους στα Ελληνικά παρακαλώ) δημιουργούν ένα αποτέλεσμα που είναι ταυτόχρονα συναισθηματικά φορτισμένο και με μια πάντα ευπρόσδεκτη εξεγερσιακή αισθητική. Φωνητικά κρυστάλλινα, υπηρετούν τις συνθέσεις πιστά και περνούν από βαρύτονα σε ψηλές κραυγές, ακόμα και σε growling αναλόγως τι απαιτεί η περίσταση χωρίς να παίρνουν την Κατή-ούσα (hehe get it?). Η τέλεια συνταγή για να παίξεις epic metal χωρίς να πνίγεις τον ακροατή σε θάλασσα λιωμένου τυριού. Οι Τέλμα, στα επτά ολόκληρα χρόνια που χρειάστηκαν από τη δημιουργία τους το 2017 για την σύνθεση και ηχογράφηση του Ανθρωποβόρος κατάφεραν να δημιουργήσουν έναν δίσκο που αντηχεί παράλληλα την πιο φωτεινή, ελπιδοφόρα και επική αύρα μέσα στο σκότος. Ένα άκουσμα που χρειαζόμουν χωρίς να το γνωρίζω. Κλείνω με μια φράση από το καλύτερο τους τραγούδι. «Οι αλυσίδες που δεμένο σε κρατούν, αποκύημα δικό σου, κι ο τρόμος ότι όλα θα χαθούν, είναι εκεί για το καλό σου».
{7} Leatherhead – Leatherhead
“Το μέταλ έχει εξελιχθεί μετά από 40 χρόνια αδιάκοπης παρουσίας”. Μπορεί και όχι, λέω εγώ και μάλλον συμφωνούν οι Leatherhead μαζί μου, αφού παίζουν καρφί έναν ήχο που άκμασε κάπου στα ‘80s στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το σπινταριστό US power των Λαρισαίων είναι πιθανότατα το καλύτερο ντεμπούτο βιντατζ μέταλ της χώρας εδώ και πολλά χρόνια, με κάθε κομμάτι να είναι επιβολή headbanging. Η εκπληκτική φωνή του Tolis Mekras είναι σαν να ακούς έναν λίγο πιο γρεζάτο Tate στο Warning ξέρω ‘γω, οι κιθάρες προφανώς και θυμίζουν Agent Steel, ενώ κάποια πιο μελωδικά ρεφραίν μου θύμισαν Vicious Rumours. Αν αναζητήσεις μέτριες στιγμές, δεν θα βρεις. Θες λίγο πιο mid-tempo epic groove, τσέκαρε το When Death is Near. Γουστάρεις galloping riffing και ταπα τούπα, δεν θα γλιτώσεις από το Into the Werewolf’s Lair. Ψάχνεις ερμηνείες θεατρικές και ενναλαγές που δείχνουν υψηλή συνθετική ικανότητα, τότε έχεις φτάσει στο τέλος του δίσκου, όπου θα ακούσεις την ομώνυμη κομματάρα. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει και για την πολύ καθαρή παραγωγή του album, χωρίς να χάνετε η live δυναμική. Που σημαίνει ότι αν θες να νιώσεις, τσίμπα λίγο το volume και όσοι έχουν eq τσιμπήστε και το μπασάκι, γιατί είναι ένα κλικ πιο πριμαριστά από ό,τι συνηθίζουν οι σύγχρονες παραγωγές και αυτό το λέω για καλό. Γενικά ο δίσκος δεν είναι τυχαία στο νούμερο αυτό και είμαι σίγουρος πως αν προσπαθήσεις να τον κατατάξεις μαζί με τα ξένα αλμπουμ, την 20αδα δύσκολα την χάνει.
{6} Psyanide – Vertigo
Η φετινή κυκλοφορία των Θεσσαλονικέων Psyanide έπεσε πάνω στα κεφάλια μας με τέτοια ορμή, που μας υποχρέωσε να το βάλουμε στο ζύγι απέναντι σε κάτι μεγαθήρια, που τυχαίνει να τα λένε Lamp of God ή Machine Head. Μπορεί να σας φανεί λίγο χαζή η σύγκριση αλλά ο μόλις δεύτερος δίσκος των Θεσσαλονικιών τίθεται στο προσωπικό μου ranking αρκετά πιο πάνω από τα τελευταία album των συμπαθών Αμερικανών. Οι γκρούβες είναι από άλλο πλανήτη, το μελωδικό death metal ή metalcore που παίζουν ξεχειλίζει από πολλές και καλές ιδέες, που ίσως κάποτε έχεις ακούσει κάπου αλλά σίγουρα αν σε βάλω κάτω, δεν θα θυμάσαι που, τι και πως. Αυτό σημαίνει πως η μπάντα συνθέτει σωστά, μια μουσική που έχει χιλιοπαιχτεί. Η παραγωγή είναι τέλεια, τα φωνητικά σε γραπώνουν από το πρώτο δευτερόλεπτο και γενικά, δεν υπάρχει απολύτως κανένα filler, σε μια από τις καλύτερες εγχώριες κυκλοφορίες της χρονιάς. To σημαντικότερο στοιχείο όλων αυτών των κυκλοφοριών είναι να νιώθεις την ένταση (στο χωριό μου το λένε tense factor). Ε ακριβώς σε αυτόν τον παράγοντα, οι Psyanide θριαμβεύουν. Ίσως τσίτωσαν γιατί περίμεναν το μετρό, δεν μπορώ να γνωρίζω, πάντων ακούγονται φουλ νευριασμένοι, έτοιμοι να σε δείρουν. Είμαι σίγουρος πως εάν δουλευτεί το γύρω γύρω από την μπάντα (δυστυχώς δεν αρκεί να κυκλοφορείς καλούς δίσκους πλέον, απαιτούνται και πολλά άλλα πράγματα), θα γίνουν τεράστιοι σε έναν χώρο που πλέον ελάχιστοι δίσκοι ξεπερνούν την λεπτή κόκκινη γραμμή της αδιαφορίας.
{5} Mother of Millions – Magna Mater
Ο τέταρτος δίσκος των Mother of Millions πιθανότατα θα είναι και ο σημαντικότερος της καριέρας τους. Και αυτό γιατί είναι με διαφορά καλύτερος από τους προηγούμενους τρις και συνεπακόλουθα, θα είναι ακραία τρελό σενάριο να ξεπεραστεί σε ποιότητα από τον πέμπτο ή κάθε επόμενο. Αυτή η πρόβλεψη δεν έχει σχέση με την έμφυτη απαισιοδοξία μου αλλά κυρίως οφείλεται στο ότι το φετινό album τους στέκεται εξαιρετικά κοντά στο τέλειο σε αυτό που κάνουν. Το ατμοσφαιρικό prog metal που υπηρετούν έχει δώσει τα τελευταία χρόνια πολλές μπαντάρες και δισκάρες (Leprous, Soen, Caligula’s Horse, Persefone, Vola κτλ) και δυστυχώς όπως όλα τα ωραία πράγματα, ως ήχος αρχίζει και κουράζει. Πιθανότατα, οι συνθέσεις του Magna Mater είναι συνολικά η καλύτερη συλλογή από αυτές που βρίσκει κάποιος στο είδος και (ίσως) χάνει μόνο από κάποιες ελάχιστες top περιπτώσεις των Leprous στα καλύτερα τους. Μινιμαλισμός, low tempo και έμφαση σε κάθε λεπτομέρεια είναι τα τρια στοιχεία του δίσκου και πάμε να δούμε τι μας τάραξε τον εγκέφαλο: Το γαμημένο riff του Feral εκεί προς το τέλος, ολόκληρο το ομώνυμο έπος, η soul ερμηνεία του Προκοπίου στο Liminal, η synth djent χορευτική διάθεση του Halo, η minimal dark pop του Irae, η post/trip hop εξιλέωση του Space, κάθε κομμάτι είναι μια μικρή μουσική ιστορία που δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσει ασυγκίνητο. Και ίσως η λέξη που πρέπει να μπει δίπλα σε αυτόν τον δίσκο είναι ακριβώς αυτή: συγκίνηση.
{4} Khirki – Κυκεώνας
Ήμουν από αυτούς που φώναξαν με την πιο βροντερή φωνή πως η Κτηνωδία ήταν από τα καλύτερα ντεμπούτα της ελληνικής σκηνής από την δημιουργία της. Το δεύτερο αλμπουμ ήταν μια φουλ επικίνδυνη κατάσταση για μια μπάντα που πήδησε πολλά σκαλοπάτια στην προσπάθεια της να γίνει thing. Ο Κυκεώνας περιλαμβάνει μέσα του τις Συμπληγάδες, κομμάτι που βοήθησε την μπάντα να κάνει skip ακόμα κάποια σκαλοπάτια. Όμως να μιλήσουμε για τον δίσκο συνολικά; Γιατί βρίσκεται πάλι στις πιο υψηλές θέσεις αυτής της λίστας; Γιατί οι Khirki και στον δεύτερο δίσκο τους απέδειξαν ότι ξέρουν να γράφουν κομμάτια που δεν μοιάζουν με άλλα ή με κάτι άλλο συγκεκριμένο. Δεν υπάρχει συνταγή με λίγα λόγια. Και αν υπάρχει κάτι πιο σημαντικό από όλα τα υπόλοιπα στην μουσική, είναι να προσπαθείς να φτιάξεις κάτι “δικό σου”. Και αν ακούσεις πχ το The Watchers of Enoch θα καταλάβεις από το πρώτο riff πως είναι Khirki. Ακόμη και το Heart of the Sea να βάλεις, θα πιάσεις αμέσως οτί δεν είναι αντιγραφή Mastodon (που έχουν πολλές επιρροές). Έστω ότι πέσεις πάνω στο αργό και “ελληνοπρεπές” Father Wind, δεν θα φας παπά ότι παίζουν σαν VIC (που και αυτοί προσπαθούν να εντάξουν την ελληνική μουσική στον ήχο τους) κ.ο.κ. Πάρα πολλά τα παραδείγματα που αποδεικνύουν πως οι Khirki πάνε να φτιάξουν τον δικό τους χώρο στην μουσική, οπότε σε αντίθεση με την αμέσως προηγούμενη θέση, στην περίπτωση τους θεωρώ πως ακόμα δεν έχουν κυκλοφορήσει το καλύτερο τους album. Και όταν συμβεί αυτό, δεν θα το βρείτε στο 4 αλλά στο 1 και η λίστα δεν θα αφορά μόνο τις εγχώριες κυκλοφορίες. Πρώτοι εδώ.
{3} Triumpher - Spirit Invictus
Μπροστά στην ποιότητα του Spirit Invictus, το Storming the Walls μου φαίνεται σαν μια άγουρη προσπάθεια αμούστακων παιδιών που θέλουν να παίξουν γρήγορα και δυνατά χωρίς πυξίδα. Και αυτό σημαίνει ότι ο δεύτερος δίσκος των Triumpher είναι προφανώς πιο “ώριμος”, γεγονός που αφαιρεί παρόρμηση, όμως μάγκες μου το μέταλ δεν είναι μόνο άθλημα είναι και μυαλό. Αυτό σημαίνει πως οι τύποι μελέτησαν φουλ πως θα στήσουν έναν σοβαρό ανταγωνιστή για το ερώτημα “πως φτιάχνω τον καλύτερο παραδοσιακό heavy/power/epic metal δίσκο της χρονιάς;”. Και αν με ρωτάτε, ασχέτως εντοπιότητας, αυτός ο δίσκος κέρδισε την καρδιά μου σε αυτό το ερώτημα για φέτος. Οι μάχες που εκτυλίσσονται σε κάθε σύνθεση είναι ηρωικές, κάθε συστατικό παλεύει να αναδειχθεί σε μια πάλη που έχει νικητή μόνο τον ακροατή. Αυτό το συναίσθημα προκαλείται από την πολύ δεμένη κατάσταση που έχει φτιάξει ο Mars, ο τύπος που τρέχει την μπάντα. Δεν γνωρίζω πως δουλεύει το όραμα του, όμως φαίνεται πως κατέχει πλήρως την τέχνη του πως να φτιάχνει επική μουσική, που ενώ θυμίζει πολλά πράγματα, είναι ΕΝΤΕΛΩΣ δική του. Ενώ ο χαρακτήρας των Triumpher πλέον έχει σκιαγραφηθεί, αυτή την φορά τα solo/lead και τα ρεφραίν είναι τα χαρακτηριστικά που λάτρεψα (στον προηγούμενο δίσκο είχα πάθει πλάκα με το σχεδόν death metal rhythm section), δείχνοντας πως η μπάντα προσπαθεί να παρουσιάζει αλλαγές που έχουν νόημα και όχι απλά να “παίζει το λαϊκό μεταλ της και να περνάει καλά”. Γνωμούλα μου: περνάς καλύτερα όταν σπας το κεφάλι σου για να παράγξεις κάτι πραγματικά μεγαλειώδες. Και οι Triumpher το πέτυχαν. Άλλη μια περίπτωση που ποντάρω πως έχουν να δώσουν ακόμα μεγαλύτερο άλμπουμ στο μέλλον και να γίνουν περίπου Kings of Metal. Πονηρό κλείσιμο ματιού.
{2} Hail Spirit Noir - Fossil Gardens
Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από το synthpop/horror darkwave που έκαναν στο Mannequins του 2021, οι Hail Spirit Noir επιστρέφουν στις ρίζες τους. Μια επιστροφή σε κάτι πιο κοντά στο συνηθισμένο τους ήχο, δηλαδή σε ένα κράμα Avant-Garde black metal και psychedelic prog rock. Δεν θα σταθώ τόσο σε τραγούδια, καθώς είναι ένα άλμπουμ που ακούγεται καλύτερα ολόκληρο. Αν έπρεπε όμως, σαν πρώτη επαφή για κάποιον θα επέλεγα τα Starfront Promenade και Curse you, Entropia. Οι Hail Spirit Noir δεν ήταν και δεν είναι μια ευκολοχώνευτη μπάντα και το Fossil Gardens είναι από τους δίσκους που χρειάζονται αρκετές ακροάσεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως τα επιμέρους στοιχεία του δεν λάμπουν από την πρώτη κιόλας επαφή. Το songwriting είναι το βαρύτερο χαρτί των Hail Spirit Noir και ο λόγος που έχουν εδραιωθεί ως μια από τις πιο ιδιαίτερες μπάντες στον ακραίο ήχο. Λατρεύω την ποικιλία στα φωνητικά. Στα τραγούδια εναλλασόμαστε από τα συμβατικά καθαρά και πολύ λυρικά, σε ανατριχιαστικά θεατρικές κραυγές που στοιχειώνουν, σαν μια perverted εκδοχή του Θέατρου της Δευτέρας. Και φυσικά σε όλο αυτό δεν λείπουν και τα πιο συμβατικά black metal ουρλιαχτά, βάζοντας το λιθαράκι τους σε αυτήν την επιστροφή στις ρίζες. Αν κάτι όμως ξεχωρίζει είναι η θεματική και η ατμόσφαιρα του. Μπορεί το The Road To Awe να μην κλείνει τον δίσκο, όμως το βρίσκω σαν μια πάρα πολύ καλή νοηματική σύνοψη του Fossil Gardens. Το άγγιγμα του θανάτου και η επαφή με την θνητότητα δίνει αξία στη ζωή και κάνει τον άνθρωπο Θεό. Μια επιστροφή που η λέξη θρίαμβος είναι μικρή για να την χαρακτηρίσει.
{1} Kvadrat - The Horrible Dissonance of Oblivion
Έχουμε συνηθίσει να χαρακτηρίζεται τετράγωνο (Kvadrat) το απλό και ανέμπνευστο, κάτι που εδώ δεν θα βρεις ούτε στο ελάχιστο. Όλες οι συνθέσεις είναι φοβερά προσεγμένες, με το τιμόνι να αλλάζει χέρια ανάμεσα στις κιθάρες και την ατμόσφαιρα. Ο Υπόγειος Λαβύρινθος ανοίγει τον δίσκο με ένα ήρεμο μελωδικό intro το οποίο ακολουθείται από μια κιθαριστική δυσρυθμία για τους λάτρεις των Ulcerate, και σβήνει με αγνό και τσιμεντένιο Death Metal. Το -4° και το Σηπτική Ανυπαρξία σε όλο τους το μήκος είναι κιθαριστική επίδειξη. Λατρεύω τα παιχνίδια που κάνει η δεύτερη κιθάρα στο κλείσιμο του πρώτου και ομολογώ πως κάθε φορά το γυρνάω πίσω για να το ακούσω ξανά και ξανά. Συνήθως η χρήση των ελληνικών μου αφαιρεί από το immersion (δικό μου κόμπλεξ καθαρά), όμως εδώ μπορώ να πω πως όχι μόνο δεν με πέταξε, ήταν μάλιστα και από τα focal points. Σίγουρα σε αυτό συνετέλεσε πως η θεματική είναι κάτι το καθημερινό και το χειροπιαστό. Ο Άνθρωπος και η ιδεολογική διάβρωση των ημερών μας. Η Φρικτή Δυσαρμονία της Λήθης είναι σίγουρα το πιο dissonant τραγούδι του δίσκου. Είναι εύκολο να χαρακτηριστεί μπουκωμένο, όμως είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν λίγο πριν το μεγάλο φινάλε του δίσκου. Η Ολική Αποσύνθεση είναι το κομμάτι που αγγίζει την απόλυτη τελειότητα. Ανοίγει με ένα απόσπασμα από την Γκέμμα του αειμνήστου Δημήτρη Λιαντίνη, στο σημείο που περιγράφει τις φρικαλεότητες που αντικρίζει ο Δάντης όταν περνά τις πύλες του Άδη. Το κομμάτι ξεκινά βαθιά ατμοσφαιρικό και ήρεμο, με την έκρηξη και την εκτόνωση να έρχεται αναπόφευκτα στο τέλος και στίχοι ταξίδι σε μια καμμένη, σαπισμένη γη. Αυτήν την ολική αποσύνθεση σίγουρα είχε στο μυαλό του και ο Λιαντίνης όσο δημιουργούσε το κύκνειο άσμα του. Όχι αυτή των δαιμόνων της κόλασης και της αιώνιας τίσης, αλλά της πνευματικής και κοινωνικοπολιτικής σήψης.
Επίλογος: Δημήτρης Τσούπρος
Κάπου εδώ είναι που έρχεται ο καθόλου δύσκολος αποχαιρετισμός. Κάψαμε τα κεφάλια μας για αυτήν τη λίστα και επιτέλους θα δούμε ξανά το φως του ήλιου. Αν διάβασες μέχρι εδώ σημαίνει πως είσαι πραγματικός μαχητής του ατσαλιού. Καλά όχι, κατά πάσα πιθανότητα απλά έψαχνες να βρεις τον αγαπημένο σου δίσκο και να μας κράξεις αν τον βάλαμε χαμηλά. Όσοι από την άλλη καταφέρατε να ακούσετε όλα τα άλμπουμ σε αυτή τη λίστα, συγχαρητήρια. Είστε ένα βήμα πιο κοντά στη Σωτηρία. Πριν όμως ξεκινήσετε τα "μα καλά πως ακούτε αυτές τις μαλακίες; Δεκάδα έπρεπε να μπει το τάδε και το δείνα". Θυμηθείτε το πνεύμα των εορτών που έρχονται. Ούτε καν ο Jesus εκτιμήθηκε από την πρώτη ακρόαση. Αν κάτι αξίζει να μείνει από αυτό το εγχείρημα είναι η ποσότητα καλής μουσικής που βγάζει ο τόπος μας. Για κάθε άλμπουμ που μπήκε στη λίστα υπάρχουν σίγουρα άλλα τόσα που έμειναν εκτός και άξιζαν. Είτε γιατί δεν τα ακούσαμε, είτε γιατί τα ξεχάσαμε, είτε γιατί δεν είχαν κυκλοφορήσει ακόμα όσο γράφονται αυτές οι γραμμές. Όπως και να έχει σας ευχαριστούμε ειλικρινά! Εσείς είστε που κρατάτε τη σκηνή ζωντανή. Να έχετε όλοι ένα υπέροχο 2025 με ανθρώπους που αγαπάτε και σας αγαπούν και η μουσική ας είναι κερασάκι. Εμείς πάντως δεν θα ακούσουμε τίποτα μέχρι το Πάσχα.
