Για πρώτη φορά στην σύντομη ιστορία του Παρατηρητηρίου, η Επιτροπή θα ακολουθήσει την λογική του Avopolis για την ολοκλήρωση της επισκόπησης του έτους. Όπως γνωρίζετε (μπορεί και όχι) το site που μας φιλοξενεί, έχει εδώ και άπειρα χρόνια, την φαεινή ιδέα να δημοσιοποιεί μέσα στον Δεκέμβριο δύο λίστες με τα «καλύτερα» της χρονιάς, μια για τα ντόπια προϊόντα και μια για τα εισαγόμενα. Ήμουν αρκετά αντίθετος σε αυτή την λογική, όμως φέτος νικήθηκα από τον πλούτο των ελληνικών album της γενικής κατηγορίας «μέταλ» και νομίζω πως ήρθε ο καιρός να παρουσιαστούν αρκετά πιο εκτενώς αυτές οι πολλές άξιες κυκλοφορίες.
Επειδή είστε κλγδ και είμαι σίγουρος πως κάποιοι από εσάς θα σπαστείτε που δεν είδατε τον δίσκο σας εδώ μέσα ή τον είδατε σε χαμηλό ranking ή κάτω από κάποιον άλλον που τον θεωρείτε σκατά και επειδή μιλάμε συχνά πυκνά στο κψμ, σε τσατ, στον δρόμο, θέλω να σας δηλώσω υπεύθυνα πως ο χρόνος έχει 365, ο μήνας 30-31, η εβδομάδα 7 μέρες και η κάθε μέρα 24 ώρες. Δεν φταίω εγώ που άκουσα μόνο 75 περίπου ελληνικά δισκάκια και όχι 150 ξέρω γω. Ξεχωρίσαμε 50, τα βάλαμε και σε μια σειρά, αυτό δεν σημαίνει απολύτως τίποτα για εσάς, συνεχίστε την ζωή σας και εγώ την δική μου, μην χαλιέστε, στα παπάρια σας, μια ακόμα γνώμη είναι, προχωράμε.
Ένα τεράστιο ευχαριστώ στον Δημήτρη Τσούπρο, εξαίσιο κλγδ και μαμούνι της φάσης, που ακούει και αυτό ακατάπαυστα μουσικούλες που μας ενώνουν και το κυριότερο: γράφει εξαιρετικά κείμενα. Η συνεργασία με τον Δημήτρη είναι πάντα μια ευχαρίστηση, είναι και ωραίο αγόρι. Πάμε να δούμε τι μαζέψαμε.
{50} Rotting Christ - Pro Xristou
Δυστυχώς οι Rotting Christ τα τελευταία (αρκετά) χρόνια έχουν χάσει μεγάλο μέρος της αίγλης τους και την πλειονότητα της έμπνευσης. Το Pro Xristou προφανώς και δεν είναι κακός δίσκος, άλλωστε αν ήταν δεν θα το βάζαμε στην 50άδα μας. Μα καλά μας έχετε για τόσο προβοκάτορες; Ας μπει το φτυάρι στην αποθήκη και ας πούμε και τίποτα θετικό. Όντως υπάρχουν αρκετά redeeming qualities, και όντως φαίνεται να είναι αρκετά ανώτερο από τα δύο προηγούμενα. Έχει catchy μελωδίες διάσπαρτες, όπως και αρκετά ανθεμικά ρεφραίν. Μπορεί να μην είναι ένας αξιοσημείωτος δίσκος Rotting Christ, όμως είναι ένας αξιοσημείωτος heavy metal δίσκος. Τραγούδια που ξεχωρίσαμε: The Farewell, Pix Lax Dax (και ας το ακούσαμε ξανά ως Fire And Flame και The Dawn of the New Age) και All for One (που δεν είναι καν στο επίσημο release, δηλαδή ήμαρτον ας έπαιρνε πόδι το Saoirse τουλάχιστον).
{49} Full House Brew Crew - Rise of the Underdogs
Το groove metal στην Ελλάδα είναι μια δύσκολη δουλειά και κάποιος πρέπει να την κάνει. Την πρωτόγνωρη ταλαίπα αυτή ανέλαβε ο Βαγγέλης Καρζής (Wolfheart, ex-Rotting Christ) και σιγά σιγά δικαιώνεται καλλιτεχνικά αφού η μπάντα του αρχίζει και ενσωματώνει αρκετές “εξωτικές” επιρροές με ευκολία σε κάθε σύνθεση με το αποτέλεσμα να είναι “λόκο”. Πάρε ως παράδειγμα το “When Violence Meets the Art” όπου μέσα του θα βρεις την ινταστριαλιά των Fear Factory, τα τζαμπνταφακαπ σκασίματα των Slipknot αλλά και αυτές τις “slide” κιθάρες του Andreas Kisser για επιδόρπιο. Γενικά αν ψάξεις θα βρεις. Και πληκτράκια έχει και pop φωνητικά έχει και gothic μελωδίες έχει και γενικά η μπάντα στέκεται στο πιο υψηλό επίπεδο ΑΝΕΤΑ. Αν είχε έδρα την Μασαχουσέτη, τώρα θα τους έκαναν πίπες. Αλλά εδώ, αδερφέ, Μόνο Μέηντεν.
{48} Acid Mammoth - Supersonic Megafauna Collision
Σαμπαθική τζαζ έπαιζαν και παίζουν οι Acid Mammoth και πως μπορούν να λείπουν από μια λαϊκή μέταλ λίστα; Εάν αναζητάτε το κάτι διαφορετικό, το κάτι παραπάνω, καλύτερα να κατέβετε πιο χαμηλά στο ranking, εδώ έχει μονολιθικό, κάργα φαζαριστό doom από αυτό που δεν στρίβει. Καρφωμένα τα bpm χαμηλά, ψυχεδελικά φωνητικά και πολύ πολύ ωραίες κιθαριστικές τσαχπινιές (σόλο ή μπλουζοπεράσματα ή βλαχοαμερικάνικές ακουστικές) ανάμεσα στις ριφο-οροσειρές για την πουτανιά. Μου άρεσε πολύ και ο αναλογικός ήχος (ξεκινήστε την ακρόαση από το Garden of Bones) που ακούγονται έντονα όλα τα “φυσήματα”. Σταθερή και άξια μπάντα οι A.M. που τους σέβομαι γιατί κυρίως δεν ακολούθησαν τις “κωλοτούμπες της φάσης” και παρέμειναν ορθόδοξοι. Το κοινό τους θα ακολουθήσει, νέους ντόπιους οπαδούς δύσκολα θα κερδίσουν γιατί η φάση είναι αλλού, όμως στα ξένα υπάρχει ψωμάκι γιατί είναι πολύ αληθινό αυτό που φτιάχνουν. Για μένα το Supersonic Megafauna Collision είναι ο καλύτερος δίσκος τους.
{47} Nefarious Spirit - Final Breath
Το Black Metal των Nefarious Spirit είναι τόσο ωμό, που αν ήταν κοτόπουλο θα πάθαινες σαλμονέλα με την πρώτη μπουκιά. Το μπάσο είναι παχύ και δεσπόζει σαν χαλί σε όλα τα κομμάτια, κάνοντας τα βαριά σαν τσιμεντόλιθους. Τα ντραμς είναι τόσο μανιασμένα που για να ηχογραφηθούν πιστεύω πως ο μαν έπαθε tennis elbow και τα πόδια του έγιναν σαν ποδηλάτη μετά από Tour De France. Δεν ξέρω σε ποιο σημείο σταματάνε τα blastbeats, νιώθω σαν να τα ακούω και αφού έχει τελειώσει το άλμπουμ. Τα πλήκτρα που υπάρχουν σκόρπια δίνουν μια μυστικιστική αίσθηση που εντείνει ακόμα περισσότερο το βάρος της ατμόσφαιρας. Το δεύτερο μισό του ομότιτλου κομματιού, που κλείνει και τον δίσκο είναι απλά μαγικό. Από τις καλύτερες στιγμές της χρονιάς συνολικά και αν η λίστα ήταν μόνο για κομμάτια θα το βρίσκαμε πολύ ψηλά. Δεν θα πω τίποτα παραπάνω, απλά ακούστε το.
{46} Χωρίς Θάνατο - Επίγεια Κολαστήρια EP
Οι Χωρίς Θάνατο είναι ένα crust punk σχήμα που σπάει κόκαλα από τη Θεσσαλονίκη, με έντονη παρουσία στη DIY σκηνή της χώρας. Τα Επίγεια Κολαστήρια είναι το μοναδικό τους EP και είναι μια ωδή στο ακατέργαστο συναίσθημα και την οργή που χαρακτηρίζει το crust punk. Οι στίχοι, εμποτισμένοι με κοινωνική κριτική, σε συνδιασμό με το delivery των φωνητικών σε παρασέρνουν σε μια δίνη αγανάκτησης. Οι κιθάρες συνδιάζουν μελωδία και σχεδόν black metal τεχνοτροπίες και το rhythm section δίνει όγκο και βάθος. Οι Χωρίς Θάνατο έχουν γρήγορα εξελιχθεί σε λαβαροφόρους της αυτοοργανωμένης σκηνής και μας θυμίζουν συνεχώς πως "η τελευταία μας λέξη δεν έχει ειπωθεί".
{45} Ringlorn - Chapter 1 EP
Επιλογή για λίγους, ελάχιστους δηλαδή, τι να λέμε τώρα. Σχεδόν demo είναι η φάση των Ringlorn, όπου μας συστήνονται με το Chapter 1 που διαρκεί ένα 20λεπτο και αρκεί για να πιστοποιήσει 2 πράγματα. Εδώ υπάρχει ταυτότητα και εδώ υπάρχει ψυχή. Το arcane metal που παίζουν οι Ringlorn είναι πλήρως “άτεχνα ηχογραφημένο” με την πρώτη ακρόαση, μιλάμε για ερασιτεχνία τελικιασμένου επιπέδου σε επίπεδο παραγωγής. Και γιατί το βλέπουμε στην λίστα αυτή, θα με ρωτήσετε. Σε κάποιες εκφάνσεις του το μέταλ δεν έχει ανάγκη τις ψηφιακές ευκολίες ούτε καν τις ευκολίες που δημιουργεί το ταλέντο ή η γνώση. Αρκεί και μόνο, η μουσική που παράγεται απλά να έχει κάτι να πει. Το επικό συναίσθημα, η αίσθηση της λυρικότητας, οι κιθάρες δαντελοβελονιά, οι Warlord, οι Manilla Road, οι Wrathblade, οι Black Sword Thunder Attack…η λίστα είναι ατελείωτη. Τέσσερις συνθέσεις που θα μπορούσαν να βρίσκονται ως ισότιμα μέλη της ιστορίας του επικού χέβι μεταλ εάν είχαν γεννηθεί σε κανονικές συνθήκες. Αλλά ακόμα και έτσι, αξίζει να μνημονευτούν.
{44} Melinoë - Saffron Cloaked Nymph EP
Μηλινόη στη μυθολογία ήταν η χθόνια νύμφη της τρέλας και των εφιαλτών. Ότι πρέπει δηλαδή για μια black metal μπάντα. Οι Melinoe στο παρθενικό τους EP με τίτλο Saffron Cloacked Nymph παίζουν ένα μοντέρνο black metal, το οποίο έχει εναλλαγές στις ταχύτητες, μελωδικά ξεσπάσματα και τις κιθάρες να πρωταγωνιστούν. Οι συνθέσεις είναι γεμάτες, η παραγωγή είναι καθαρή και τα πάντα ακούγονται κρυστάλλινα. Αν θα έπρεπε να προσάψω κάτι αρνητικό θα ήταν μονάχα το μικρό της διάρκειας. Κομμάτια που ξεχωρίσαμε : Goddess Ran για την επίθεση από το πρώτο κιόλας λεπτό και το φοβερό lead στο κλείσιμο, To The Gallows για την φοβερή ατμόσφαίρα και The Murderess γιατί δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από tremolo riffs και blastbeats.
{43} Mallevs - The Hammer
“Από την πρώτη μέχρι και την τελευταία νότα το The Hammer είναι ακατέργαστο διαμαντάκι και έχει θέση σε όλες τις metal λίστες για το 2024. Χωράει μέσα σε 40 λεπτά όλα αυτά για τα οποία αγαπούμε το σιδηρούν ιδίωμα χωρίς όμως να γίνεται σούπα, ούτε συνονθύλευμα από χιλιοπαιγμένες ιδέες." Αυτά έλεγα όταν βγήκε ο δίσκος, τα ίδια πιστεύω ακόμα. Memorable riffάρες, εμπνευσμένα σόλο, υψίφωνα φωνητικά με χαρακτήρα, ποικιλία στις συνθέσεις και κυρίως ΑΓΝΟ, ΑΤΟΦΙΟ, ΧΑΤΖΗΔΙΚΟ ΑΤΣΑΛΙ.
{42} Dogtag Remains - Forgotten Battlefields
Το Forgotten Battlefields ειναι ο πρώτος δίσκος των Dogtag Remains, και το να πούμε πως μπήκαν με τα μπούνια είναι understatement. Παίζουν Death Metal παλιάς σχολής γεμάτο αίμα, θανατικό και ήχους από μολύβι να τρυπάει τσίγκο. Αν βάλεις σε Σουηδικό μπλέντερ λίγο από Vader, λίγο Asphyx και πολύ Bolt Thrower είναι η συνταγή για τα power-puff girls της επιτυχίας και ο δίσκος σπέρνει. Τα riffs είναι μανιασμένα και Π Ο Λ Λ Α, τα drums πυροβολούν σαν MG-42 και ο ήχος είναι ογκώδης σαν να περνάει στόλος από βομβαρδιστικά Β-32 Dominator πάνω από τα ηχεία σου. Κομμάτια που ξεχωρίσαμε : Aachen, Behind Enemy Lines που από το πρώτο δευτερόλεπτο σε πιάνει απ το σβέρκο, The Man Who Never Was.
{41} Altar of The Stag - Visceral Offering
Στις πρώτες μέρες του 2024, οι Altar of The Stag κυκλοφορούν ένα εξαιρετικό ντεμπούτο, σε ένα είδος που η ελληνική αγορά δεν έχει ακουμπήσει. Ο ήχος που ορίστηκε από τους High on Fire, τους πρώιμους Mastodon και Baroness, τους Crowbar και πολλούς άλλους αμερικανο-θρεμμένους, βρίσκει την θέση του στο μαλακό υπογάστριο των θεσσαλονικιών με το Visceral Offering album να υμνεί αυτή την σκηνή. Έξι ωραίες συνθέσεις southern american post/sludge metal, που απλώνονται μαεστρικά, που θα μπορούσαν να έχουν μεν πιο καλή παραγωγή αλλά ταυτόχρονα νιώθεις το live vibe που βγάζουν σε κάθε μα κάθε νότα. Το υλικό παιγμένο ζωντανά είναι 100 φορές καλύτερο και σας το λέω εγώ που τους είδα να τα σπάνε σε μια τρύπα.
{40} Paragon of Emptiness – Introversion
Όλες οι μπάντες έχουν τις επιρροές τους. Κάποιες προσπαθούν να ακουστούν λίγο πιο αυθεντικές, κάποιες άλλες αφήνονται στην ανεμελιά του tribute και παίζουν χωρίς το άγχος του να ακουστούν “διαφορετικές”. Οι Paragon of Emptiness για τους οποίους δεν έχουμε πολλές πληροφορίες παίζουν ορθόδοξο μελωδικό σουηδικό black/death metal, όπως το γνωρίσαμε από μπάντες όπως οι Dissection, οι At the Gates, οι In Flames, οι Dark Tranquility, οι Hypocrisy κτλ κτλ. Όλα τα κομμάτια είναι καλογραμμένα, με τις κιθάρες να έχουν μελωδίες που τις θυμάσαι (και κυρίως θες να τις ξανακούσεις) και τα φωνητικά να είναι λίγο μπουκωμένα αλλά ΟΚ (μάλλον θέμα της μίξης). Όσοι είναι φίλοι του ήχου εδώ θα αράξουν για καιρό, αφού και οι έξι βασικές συνθέσεις είναι δυναμίτης. Αφήνω για το τέλος το artwork, το οποίο αρχικά μου είχε κάνει κακή εντύπωση, όσο εμβάθυνα σε στίχους και μουσική, νομίζω πως εφαρμόζει τέλεια στην cult υπόσταση της φασούλας.
{39} Achelous - Tower of High Sorcery
Η εναρκτήρια λυρική εισαγωγή του Whispering Forest με τα γυναικεία φωνητικά και τις ακουστικές αρκεί, ώστε το Tower of High Sorcery να σε γραπώσει στο concept του. Τα galloping riff και οι σηκωμένες γροθιές που έπονται, είναι αυτά που περιμένουμε, όμως στις λεπτομέρειες αυτοί οι δίσκοι εξυψώνονται. Πάρε παράδειγμα, τον ανατολίτικο ρυθμό του Istar (Blood Red Sea), τις μεσαιωνικές dungeon synth πινελιές του Fortress of Sorrow, τις ελληνικές folk επιρροές του When the Angels Bleed. Η βελτίωση των Achelous είναι μεγάλη σε όλα τα επίπεδα και ο Πύργος είναι με διαφορά ο καλύτερος δίσκος τους, που πιθανότατα θα τους βάλει σε τροχιά αναγνώρισης.
{38} Blasteroid - Crypts of Mind
Ανά τον κόσμο γίνεται χαμούλης με αυτό το prog death και ευτυχώς στην Ελλάδα δεν κρατάμε ομπρέλα. Οι Blasteroid βαράνε στο ψητό με υψηλή τεχνική κατάρτιση, με τις Slylosis, Vector, Nocturnus και Cynic αναφορές να είναι όλο το ζουμάκι εδώ πέρα. Υψηλές ταχύτητες αλλά και ουσία, σε έναν δίσκο που αξίζει να υπάρχει σε μια λίστα με τα καλύτερα άλμπουμ του 2024. Τρομερός ο Παπαθεοφάνους στο μικρόφωνο, πολύ δυνατή παραγωγή από τον Γιώργο Εμμανουήλ, όμως κακά τα ψέματα σε αυτόν τον δίσκο το απόλυτο highlight είναι το τίγκα δεμένο παίξιμο όλων των υπολοίπων. Ξεκινήστε την ακρόαση από το εκπληκτικό Chaos God και προχωρήστε και στα υπόλοιπα τραγούδια. Πέρσι αν θυμάστε είχαμε μια αντίστοιχη περίπτωση, τους Venus, οι οποίοι και αυτοί είχαν κυκλοφορήσει δισκάρα. Κάτι καλό γίνεται εδώ πέρα.
{37} Silent Winter – Utopia
To πολύπαθο ελληνικό power metal έχει πλέον ένα portfolio από πολύ δυνατές μπάντες, που όχι μόνο στέκονται με “τιμιότητα” αλλά ουσιαστικά ηγούνται στις παγκόσμιες σκηνές με τις δισκογραφίες τους. Αν είχαν και λίγο παραπάνω τύχη στα σανίδια, θα μιλούσαμε για υπερδύναμη. Οι Silent Winter κυκλοφορούν ακόμα έναν ποιοτικό δίσκο, με το Utopia να συνεχίζει ακριβώς εκεί που σταμάτησε το Empire of Sins, με τους χεβιμεταλλικά cheesy στίχους, την mid-tempo ριφολογία, την ποικιλία φωνητικών από τον Λίβα και τον πελώριο ήχο (credits to Mr.Steve Lado). Καλοδεχούμενες και οι happy (disco) metal προσμίξεις τύπου Beast in Black, ελέω σύνθιων. Αλλά τι άλλο πρέπει να περιέχει ένας εμπορικός heavy/power metal δίσκος; Εγώ θα έλεγα ως πρώτη απάντηση: «πιασάρικα refrain». Αυτό ακριβώς έχει το Γιουτόπια και γι’ αυτό τον λόγο οι συνθέσεις του θα πάνε περίφημα τόσο στις συναυλίες όσο και στις ακροάσεις.
{36} Sørgelig - Φθορά
Οι Sørgelig παίζουν ένα μανιασμένο και κατηφές black metal επηρεασμένο από το δεύτερο κύμα. Ο ήχος τους αποτυπώνει μια ισορροπία μεταξύ της ωμής, παγωμένης επιθετικότητας και της διεστραμμένης εσωστρέφειας. Ο δίσκος πραγματεύεται θέματα απελπισίας, υπαρξιακής αναζήτησης και εσωτερικής πάλης. Τα riffs είναι τραχιά με έμφαση στο tremolo, γεμάτα οργή και απόγνωση, με μια έντονη μελωδικότητα που διαπερνά τη σκοτεινή ατμόσφαιρα. Τα αδυσώπητα blastbeats υποστηρίζουν άψογα το βάρος των συνθέσεων, εντείνοντας το χαοτικό αίσθημα, χωρίς όμως να καπελώνουν. Σε γενικές γραμμές, το Φθορά δεν είναι απλώς ένα ακόμα άλμπουμ black metal. Είναι μια προσωπική κατάθεση και μια ωδή στη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου.
{35} Fading Echoes - Shadow of Another
Σε μια χρονιά που έχουν βγάλει οι Mother of Millions τον καλύτερο prog metal δίσκο της ιστορίας της χώρας, είναι σημαντικό να ανακαλύψουμε και άλλες περιπτώσεις που αξίζουν της προσοχής μας. Οι Fading Echoes παίζουν πολύ λυπητερά το prog metal τους, όμως το κάνουν με ειλικρινή τρόπο. Έχοντας επιρροές τόσο από τα ‘90s όσο και από την αμέσως επόμενη δεκαετία, ο ήχος τους είναι ρετρό με την καλή έννοια. Με λίγα λόγια δεν θα ακούσετε djent μλκιες. Υπάρχουν issues στην ηχογράφηση των φωνητικών και την προφορά (προφανώς) όμως η μουσική δίνει την λύτρωση και το κυριότερο τα transitions είναι σωστά τις περισσότερες φορές, με αποτέλεσμα να μην χάνεσαι. Σε ένα τραγούδι, φωνητικά κάνει ο Zak Stevens των Savatage και αυτό είναι δυνατό credit για ένα ντεμπούτο. Για πρώτο δίσκο, το αποτέλεσμα είναι παραπάνω από καλό, εάν υπάρξει υπομονή και επιμονή στις λεπτομέρειες, οι Fading Echoes έχουν μπροστά τους ένα όμορφο καλλιτεχνικό μέλλον σαν μπάντα. Το Final Act είναι απίστευτη κομματάρα.
{34} Isolert - Wounds of Desolation
Το Wounds of Desolation, η νέα κυκλοφορία των Isolert, έρχεται να εδραιώσει τη θέση τους ως μια από τις πιο υποσχόμενες δυνάμεις της ελληνικής black metal σκηνής. Τα riffs είναι καταιγιστικά και γεμάτα μελωδίες που τρυπούν την ψυχή, ενώ η δυναμική εναλλαγή μεταξύ φρενήρους ταχύτητας και μελαγχολικών περασμάτων κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον μου σε όλη τη διάρκεια. Το Wounds of Desolation είναι ένα άλμπουμ που δείχνει τη συνεχή εξέλιξη των Isolert. Ένας από τους πιο πολυπαιγμένους black metal δίσκους μου για το 2024. Κομμάτια που ξεχωρίσαμε: End of Beauty (γιατί μας θύμισε τα πιο βίαια κομμάτια των Wiegedood), Children of the Void (για το φοβερό μελωδικό riff), Spewing Venomous Gloom (σολίδια και blasts), Flesh Torn Assunder (straightforward banger).
{33} Chainsaw – Satan
Οι Chainsaw εδώ παίζουν ένα αλήτικο, βλάσφημο και φρενήρες speed/black βγαλμένο από τα βάθη των 9 κολάσεων και από υγρό όνειρο του Δάντη (όχι αυτού που λέει το έπος μπγιούντιφουλ, του Ιταλού). Η μπάντα παίρνει τον εαυτό της όσο σοβαρά χρειάζεται για να γράψει riffάρες και catchy ρυθμούς και με αρκετό χαβαλέ για να μας χαρίσει στίχους όπως το "The dead watch you masturbate". Δεν θα σταματήσει ποτέ να μου φαίνεται αστείο, συγγνώμη. Καταιγιστικές κιθάρες, thumpy μπασσογραμμές και φωνητικά απευθείας βγαλμένα από τους δρόμους, συντελούν έναν από τους πιο φρέσκους speed/black δίσκους της χρονιάς. Κομμάτια που ξεχωρίσαμε : Mentor of the Tormentor (πιο catchy τίτλος στο σύμπαν), Go for the Throat, Full of Evil.
{32} Till Silence Breaks - I'm Gonna Tell God Everything
Δίσκος που έχει το καλύτερο κομμάτι του στο τέλος μπαίνει αυτόματα λίστα. Με βάση αυτόν τον απλό κανόνα, θα βρείτε εδώ το ντεμπούτο full length των Till Silence Breaks. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, οι λόγοι είναι πολλοί περισσότεροι, αφού το αποτέλεσμα της τιτάνιας προσπάθειας των TSB να φτιάξουν έναν (post) metalcore δίσκο αντάξιο αυτών που κυκλοφορούν στις ΗΠΑ, είναι πέρα ως πέρα αξιέπαινο. Κάθε τραγούδι έχει νόημα ύπαρξης και παρά τα στεγανά του ήχου, οι μελωδίες υπερτερούν των breakdowns σε ουσία. Και εκεί ακριβώς εδράζει το χαρακτηριστικό που κάνει το “θα τα πω όλα στον θεούλη” έναν φοβερό δίσκο. Τα refrain, οι δεύτερες κιθάρες, τα pop περάσματα, οι εισαγωγές, τα ηλεκτρονικά στοιχεία, τα σκρατσάκια πως τα λένε έχουν πραγματικό ενδιαφέρον. Αλλά μην νομίζετε πως ο δίσκος είναι φλώρικος. Τσέκαρε το ξέσπασμα του Low Fall ή το breakdown του Payback, για παράδειγμα και θα με θυμηθείς. Προτείνω στον επόμενο δίσκο να αρχίσουν τις συνεργασίες με τράπερς για να πάει εντελώς αλλού η φάση. Πρώτοι εδώ.
{31} Serement - Abhorrent Invocations
Στο Abhorrent Invocations βλέπουμε ένα κράμα από death & black. Σε ολόκληρο τον δίσκο υπάρχουν διάσπαρτες μελωδίες, τεράστια ποικιλία από riffs και το βασικότερο ατού : πολλές γκρούβες. Δεν ξέρω αν ήταν επιτηδευμένο, μα σχεδόν σε κάθε κομμάτι του δίσκου έβρισκα κάποιο hook η κάποιο σημείο το οποίο είναι απόλυτα catchy και memorable. Το αποτέλεσμα είναι ένας από τους καλύτερους και σοβαρότερους death metal δίσκους της χρονιάς. Επίσης: Έτσι πρέπει να ακούγεται το μπάσο στο Death Metal γαμώ την καταδίκη μου, πάρτε μαθήματα. Κομμάτια που ξεχωρίσαμε: Malevolent Mist Over The Mount of the Deseased, Forging The Darkness, Κατάβαση Ψυχών.
