Ναι το ξέρω. Έλειψα από εδώ για μήνες. Ζητώ συγνώμη αλλά δεν γινόταν. Και αν γινόταν δεν θα ήταν ειλικρινές εκ μέρους μου. Αγγαρείες δεν κάνουμε. Και όταν ήρθε το κέφι, ζητήσαμε οι ίδιοι να μιλήσουμε με τους Planet of Zeus. Και αυτοί ανταποκρίθηκαν, τους ευχαριστούμε. Και μας έστειλαν τον μπασίστα. Εντάξει, δεν έχουμε πρόβλημα, ας είναι. Ο Γιάννης Βράζος ήταν από τους καλύτερους προσκεκλημένους του Θαλάμου Επικοινωνίας γιατί γνωρίζει να επικοινωνεί με χιούμορ, απαντώντας σε όλες τις ερωτήσεις ουσιαστικά. Ο νέος δίσκος τους, λέγεται Afterlife, τον παρουσιάζουν ζωντανά στις 7 Δεκεμβρίου στο Floyd, διαβάστε τον διάλογο μας και ακούστε την μουσική. Καλώς επέστρεψα.
Καλωσορίζουμε τον Γιάννη Βράζο στον Θάλαμο Επικοινωνίας, τον κιθαρίστα των Planet of Zeus και του ευχόμαστε μια υπέροχη παραμονή!!! Καλώς ήρθες Γιάννη μας.
Γεια σου Eπίτροπε αλλά δεν ξεκινάμε καθόλου καλα θα έλεγα. Πιάνεσαι οριακά αδιάβαστος. Μπάσο παίζω, εκτός αν δεν το μετράς σαν φάση, που το καταλαβαίνω.
Η αλήθεια είναι ότι μπήκα στο metal archives για να δω τι όργανο παίζεις και δεν σας εντόπισα αδερφέ, οπότε το έπαιξα με ρίσκο. My bad. Γιατί δεν είστε στο Metal Archives;
Επειδή δεν σε γνωρίζω, πόσο τις % μεταλλάς είσαι;
Από το μηδέν έως το 100% ανάλογα το πόσο τρολάρω.
Για να σου απαντήσω «σοβαρά» όμως, δεν έχω ιδέα τι είναι το metal archives οπότε το γιατί δεν είμαστε εκεί δεν μπορώ να στο απαντήσω. Κάλλιστα μπορείς να τους στείλεις ένα mail με το παράπονο σου. Αυτό που χρήζει ανάλυσης, είναι πως για να βρεις τα ονόματα των μελών μιας μπάντας μπήκες εκεί που μπήκες και όχι στο γκουγκλ π.χ. ή σε κάποια σόσιαλ.
Δεν έχω ιντερνέτ βασικά, διαβάζω μόνο εφημερίδες. Επίσης άλλος ένας σοβαρός λόγος που δεν ήξερα τι όργανο παίζεις είναι γιατί για πολλούς, οι Planet of Zeus είναι η μπάντα του Μπάμπη, του ανθρώπου μπροστά στο μικρόφωνο, που νίκησε την παχυσαρκία, που έχει την καλύτερη αμερικανική βλαχοπροφορα από των δυτικών συνοικιών κτλ κτλ. Ποιες οι σκέψεις σου;
Θα σου πω αρχικά πως ταιριάζουμε μιας ούτε εγώ δεν έχω ίντερνετ, δηλαδή σόσιαλ μίντια κλπ. και σε δεύτερο χρόνο θα σου δώσω ένα μεγάλο δίκιο μιας και οι Πλάνετ είναι η μπάντα του Μπάμπη και συνυπογράφω στο ακέραιο σε όλα τα σαλτσοειδή που αναφέρεις γύρω από αυτόν. Όλα αυτά που ανέφερες, θέλουν σκληρή δουλειά, επιμονή και υπομονή, ειδικά η βλαχοαμερικάνικη προφορά.. επίσης ας παραλείψουμε τα φίλτατα και συμπαθέστατα δυτικά προάστια που δεν έχουμε καμιά δουλειά με αυτά.
Μακριά από εμάς. Πριν πάμε στο νέο σας άλμπουμ, για το οποίο έχω να σας ρωτήσω πολλά και διάφορα και δυστυχώς αδιάφορα για τον πολύ κόσμο, θα ήθελα να μάθω αν σκέφτεσαι ως επαγγελματίας μπασίστας να πάρεις κάποια κιλά παραπάνω για να κερδίσεις λίγο δημοσιότητα παραπάνω σε μια μπάντα που, ας το πούμε ευγενικά, αβαντάρει, ομολογουμένως, την διαφορετικότητα;
Θέλω να σε ενημερώσω πως όση προσπάθεια και να έχω κάνει, κιλό δεν παίρνω ούτε με ενδοφλέβια. Συνεχίζω ακάθεκτος όμως να προσπαθώ για την προσωπική μου «επέκταση» και όπου βγάλει.
Τυχερός άνθρωπος. Εγώ και που αναπνέω χοντραίνω. Η προσωπική επέκταση πέρα από σωματική, λογίζεται και ως πνευματική; Λύνεις σταυρόλεξα, παίζεις και άλλα όργανα που όντως έχουν νόημα ύπαρξης κτλ κτλ; Πως ακριβώς δουλεύεις τον εαυτό σου σε περιβάλλον αυτοβελτίωσης;
Κάποιοι θα μπορούσαν να υποστηρίξουν ότι ο σωματικός «επεκτατισμός» σχετίζεται και με τον πνευματικό. ‘Έχω ακούσει άνθρωπο που τρώει σαν να μην υπάρχει αύριο και αρνείται πεισματικά την οποιαδήποτε σωματική άσκηση , να υποστηρίζει ότι επεκτείνει την πνευματικότητα του βλέποντας Νέτφλιξ και λύνοντας Sudoku λόγω αδυναμίας κίνησης επειδή έχει γκώσει από το πολύ φαγητό. Τι να του πεις, φίλος μου είναι και τον αγαπώ με τα καλά του και τα στραβά του. Όσο για μένα, κάθε φορά που πάω να πιάσω κιθάρα (δηλαδή όργανο με νόημα), έρχεται η κόρη μου και μου λέει να την αφήσω Κάπου εκεί απογοητεύομαι αφού μόνο παίζοντας κιθάρα στο σπίτι νομίζω πως ασχολούμαι πραγματικά με την μουσική (sic). Η αυτοβελτίωση στην περίπτωση μου είναι σα να πετάς ένα πετραδάκι σε μια γούρνα με βρομόνερα, θα σχηματιστεί αρχικά αυτό με τους κύκλους με φορά προς τα έξω και μετά τίποτα, μηδέν από μηδέν, μηδέν.
Επιτέλους μια απάντηση αντάξια του δικού μου εκτοπίσματος. Φιλτατε Γιάννη, πάμε στον δίσκο σας, τον οποίο ονομάσατε Afterlife και δεν υπάρχει πιο προφανής ερώτηση από τι πιστεύεις ότι θα απογίνεις όταν με το καλό περάσεις στην επόμενη διάσταση;
Έχω λάβει σχετική ενημέρωση ότι είσαι κιμπάρης άνθρωπος και ανοιχτοχέρης για αυτό και θα σε ανταμείψω με δύο διαφορετικές εκδοχές.
Εκδοχή νούμερο ένα: Ιδανικά, όταν έρθει εκείνη η στιγμή και διαβώ προς την άλλη διάσταση, θα επιθυμούσα διακαώς να είμαι ένα κλαδί δέντρου. Δεν με νοιάζει σε τι δέντρο θα αποτελούσα κλαδί αλλά για την κουβέντα μας θα πω λεμονιά γιατί έχω και μια στο μπαλκόνι μου. Όμως σαν κλαδί θα ήθελα να έχω στόμα αλλά και μιλιά, να έχω συνείδηση πως το λένε. Να μπορώ να πιάνω κουβέντα σε πουλάκια, σε σκουλήκια που θα κάθονται πάνω μου και να τα τραμπουκιζω όταν νιώθω να με γαργαλάνε, να μαθαίνω όλα τα μυστικά τους και προφανώς να δημιουργώ κλίμα ρουφιανεύοντας τα άπλυτα του ενός στον άλλον. Η άλλη εκδοχή είναι να είμαι ο ένας και μοναδικός στην πλάση, πανηδονιστής, πολυγαμικός και με την δυνατότητα να πετάξει πιγκουΐνος. Ας μην μπούμε σε λεπτομέρειες.
Γιάννη μ’αρέσεις γιατί έχεις φαντασία. Και ως ον με φαντασία θέλω να μου απαντήσεις ειλικρινά για το εξώφυλλο, εάν έχετε επηρεαστεί από τα ταυροκαθάψια που μας είχαν πρήξει τα συκώτια στο δημοτικό, πόσο ουάου γιορτές ήταν στην αρχαία Ελλάδα;
Σε αυτό το σημείο, ας παραδεχτούμε κάτι: στην αρχαιά Ελλάδα γίνονταν γιορτέςSLASHπαρτάρες πέρα από κάθε φαντασία και όριο. Δεδομένου ότι με τις χλαμύδες που φοράγανε ήταν οριακά ημίγυμνοι και πίναν κρασί σαν να μην υπάρχει αύριο και σίγουρα κάποιο λόκαλ μαντζούνι, σημαίνει πως γινόταν το «σώσε» και το «έλα να δεις» ταυτόχρονα, συνέχεια και όλη την ώρα. Επίσης αν το καλοσκεφτείς, υπήρχε άθλημα που κάποιος πηδούσε και έκανε κωλοτούμπες και λοιπά ακροβατικά πάνω από ταύρους χωρίς απώτερο σκοπό να τους φάει λάχανο και μπαμπέσικα, το λες και τίγκα αρχιδάτο. Ο τοπ μαν στην ταυροκαθάψια παίζει να ήταν ροκσταρ και βάλε. Με παρακολουθείς τόση ώρα να σου αραδιάζω ό,τι να ναι, μιας κ το εξώφυλλο αφενός δεν το φτιάξαμε εμείς ούτε και ξέρουμε τι είχε στην γκλάβα του ο κύριος (Morgan Sorensen) που το έφτιαξε, άλλα μας ψήνει ακραία προφανώς.
Το πούλησες τέλεια, κλείνοντας μάτι στην ηδονιστική εκδοχή του ροκ εντ ρολ. Με την οποία είναι απόλυτα συνυφασμένη η μπάντα των Πλανετ οφ ζους αφού το κοινό φαντασιώνεται σε κάθε συναυλία σας: «Σεξ και Βία στον Πλανήτη Δία». Αν έπρεπε να διαλέξουμε ένα κομμάτι από τον νέο δίσκο για να κάνει κάποιος/α/ο σεξ σε οποιονδήποτε πλανήτη, ποιο κομμάτι θα ήταν κ γιατί;
Δεν θα πω το προφανές. Και εύλογα θα μου πεις εσύ «ποιο είναι το προφανές» και εγώ θα σου το πω το "Bad Milk" που είναι φουλ sexy, και μουσικά από άποψη beat και vibes και για τα αρρωστημένα και υπερπρόστυχα μυαλά με ένα υφέρπον υπερkinky τίτλο. Θα σου πω δυο όμως. Θα σου διαλέξω σίγουρα το “Let’s call it even”. Πέρα από το γεγονός ότι είναι καρφωμένο στο 160bpm και δεν σταματάει πουθενά μέχρι να τελειώσει, πέρα ότι αναδεικνύει τον μαζοχισμό που ενέχει η προσπάθεια συμβιβασμού και συγχώρεσης μεταξύ εραστών, πέρα από την γενική αλήθεια που λέει ότι το break-up sex είναι δυο σκάλες πάνω από τα.. «πρωτοβρόχια» μια σχέσης, περιέχει στους στίχους του ξεκάθαρη προτροπή για συνουσία με σκοπό την τεκνοποίηση. Το άλλο είναι το "The Vixen" λόγω της «ταντρικότητας» του, ως σύνθεση.
Από Vixen μόνο το πρώτο, το ομώνυμο, μετά χάλασαν.
Πλάκα-πλάκα, η πρώτη μου, πρόωρη, επαφή με τις Vixen ήταν σε εκείνο το βιβλίο O Σατανισμός στην μουσική ροκ.
Δεν πήγε και πολύ καλά αυτό. Πίσω στο θέμα μας. Εγώ θα διάλεγα το "State of Non Existense" γιατί σε κάποιο κουλτουριάρικο περιοδικό είχα διαβάσει παλιότερα πως όταν ο άνθρωπος αφήνει το σώμα του κατά τον θάνατο του είναι όπως περίπου όταν «τελειώνει» στο σεξ. Αλλά ακόμα και έτσι να μην είναι σίγουρα το εν λόγω κομμάτι μας κάβλωσε φουλ γιατί μας θύμισε παλιούς καλούς Alice in Chains. Για πες 2-3 λόγια περί του άσματος, να μπούμε σε νόημα.
Γενικά ό,τι διαβάζει κανείς καλό είναι. Αλλά θα χρειαστεί να επισημάνουμε σε αυτό το σημείο ότι αυτό με το «όπως περίπου όταν "τελειώνει" στο σεξ» είναι η αίσθηση που έχει ένας άνθρωπος όταν κάνει ενδοφλέβια χρήση ηρωίνης. Έτσι τουλάχιστον είχα διαβάσει εγώ σε ένα άλλο κουλτουριάρικο περιοδικό. Δεν θα τα χαλάσουμε εκεί όμως.
Βασικά ας μην προάγουμε ναρκωτικά μέσω αυτής της στήλης. Μπορεί και όχι. Προχώρα στο κομμάτι.
Πολύ χαίρομαι που σου άρεσε το "State of Non Existence". Έχει όντως ένα vibe από μπάντες όπως Alice in Chains και Soundgarden. Είναι το τελευταίο τραγούδι στο tracklist του Afterlife και είναι η μοναδική και πιο ταιριαστή θέση για την συγκεκριμένη θέση μιας και κλείνει ιδανικά τον κύκλο που κάνει τόσο ηχητικά όσο και νοηματικά το αλμπουμ. Ουσιαστικά, έχει να κάνει με όσα μας λένε οι δικοί μας άνθρωποι, άνθρωποι που έχουμε χάσει, όταν αυτοί μας βλέπουν, μας παρατηρούν και μας προσέχουν από εκεί που βρίσκονται.
Είναι λίγο κρίπι αυτό το συναίσθημα, να με βλέπει από κει ψηλά ο παππούς και η γιαγιά μου να κάνω nasty things αλλά εσείς είστε καλλιτέχνες, ξέρετε σίγουρα καλυτέρα από μένα. Ένα άλλο τραγούδι αρκετά περίεργο, είναι το "The Song You Misunderstand", το οποίο νομίζω είναι η πρώτη πραγματική προσπάθεια για sellout των PoZ, αρκετά πιο απλοϊκός ρυθμός και δομή, θα το άκουγα ανετά σε ράδιο. Συμφωνείς;
Δεν θα ήθελα για κανέναν λόγο να υποτιμάς τον εαυτό σου και κυρίως το αποτύπωμα που έχεις ήδη αφήσει πάνω στις ψυχές και τις συνειδήσεις των οπαδών σου. Θα τολμήσω να πω ότι είσαι δικαιωματικά κάποιες δεκάδες τζαουλ ή τζουλ (μονάδα μέτρησης ενέργειας για τους ασχέτους) πιο καλλιτέχνης από εμάς. Οπότε, εύλογα προκύπτει πως ξέρεις και εσύ. Τώρα σχετικά με το "The song you misunderstand" με έχεις μπερδέψει που το βρίσκεις περίεργο. Εμείς μια ζωή ξέπουλες νιώθουμε και φτιάχνουμε και παίζουμε μουσική μπας και μπούμε κάποια στιγμή στα ραδιόφωνα και δούμε άσπρη μέρα. Ό,τι ανέφερες δηλαδή, το εκλαμβάνω ως κομπλιμέντο και επειδή αχάριστος δεν είμαι, σε ευχαριστώ από καρδίας.
Κανονικά έπρεπε να προσβληθείς και μετά εγώ να πω «μάλλον το παρεξήγησα το κομμάτι». Χάλασες ένα ωραίο αστείο, αλλά μου είπες πολλά κομπλιμέντα και δεν σε μαλώνω. Μέσα στο 2024 σας είδα 2 φορές. Μια στους Korn και μια στο MammothFest, εξίσου εξαιρετικές φορές και οι 2, γενικά έχω την εντύπωση πως οι PoZ είναι μπάντα που πάντα έπαιζε από τίμια έως σούπερ στα live, δεν θυμάμαι καμιά φορά να κάνετε αγγαρεία. Αυτές τις φορές τις κρατάτε για τους έξω, στις περιοδείες ή είστε έτσι γενικά, τίμιοι εργάτες της μέταλ;
Πιστεύεις ό,τι θα τριτώσει το κακό και θα έρθεις και στο Floyd;
Εννοείται ρε. Δεν έχω ζωή, ζω για τους Planet of Zeus.
Να ξέρεις, συνεχίζεις να με μπερδεύεις με τα γλυκόλογα σου. Ομολογώ ότι δεν ήμουν προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο. Σοβαρά τώρα όμως, στους έξω είναι ακόμα πιο έντονη η κατάσταση. Και μπροστά σε 50 ανθρώπους να παίξουμε, εμείς θα κάνουμε σα να παίζουμε σε δέκα χιλιάδες.
Έντονα Manowar vibes βγάζεις εδώ αδερφέ. Μην σε κόβω όμως, συνέχισε.
(γέλια) Λοιπόν, το ο,τι "βγάζουμε" τα κεφάλια και τους αυχένες μας, ότι ανοίγουμε τα πόδια στις παρυφές του σπαγγάτου και γενικά όλη η ζωώδης κινησιολογία που υπάρχει, οφείλεται εδώ και πολλά χρόνια στην σωματική μας μνήμη.
Υπάρχουν και τα γυμναστήρια αδερφέ, πάντως. Άμα, λέω άμα, εσύ έχεις κάνει κάρντιο και πιλάτες και σκοινιά ξέρω γω πάνω στην σκηνή και αισθανθείς το κοινό λίγο πεσμένο, λίγο νωθρό, σαν να έχει έρθει μετά από φαγοπότι προβατίνας στα Κιούρκα, πως την παλεύεις, μετά από τόση προσπάθεια;
Ειδικά στο εξωτερικό, λόγω έλλειψης μεσογειακούSLASHβαλκανικού ταμπεραμέντου, βλέπε Γερμανο – Αυστριο – Βελγο - Ολλανδίες δεν είναι και οι πιο εκδηλωτικοί άνθρωποι σε αυτόν τον πλανήτη. Είτε από προβατίνα, μηδέν πιθανότητα γιατί είναι άσχετοι και δεν έχουν ιδέα από καλό φαγητό, είτε γιατί έχουν γίνει μπαούλα από τους μπάφους είτε γιατί είναι έτσι όπως είναι, εμείς λόγω της σωματικής μνήμης κάνουμε την φάση μας για να περάσουμε εμείς καλά και να σώσουμε την ψυχούλα μας. Τώρα για τα γυμναστήρια που είπες, θα το συζητήσουμε μια μέρα που σε πάρω να σε πάω βόλτα στα Κιούρκα για εκλεκτά εδέσματα.
Ας αφήσουμε τα φαγιά γιατί πείνασα. Εννοείται θα έκανα αυτή την ερώτηση, νομίζω το απαιτεί η στιγμή: Όταν έσκασε η φάση (με το stoner), greek economy was a disaster, τώρα που υποτίθεται πως έχουμε βγει από την κρίση, παρατηρώ πως η φάση έχει γενικευτεί σε όλες τις σκηνές και τζενρς, που δίνουν όλα παραγωγές, σε καλές ποιότητες και ποσότητες. Είναι υπερβολή όλο αυτό; θα βγει σε καλό; Θα έβλεπες τους PoZ σε 20 χρόνια από σήμερα να κάνουν κάθε χρόνο για άλλα 10 χρόνια την τελευταία συναυλία τους, σαν τους Πυξ Λαξ; πολλές ερωτήσεις μαζί αλλά είμαι συνειρμικά ασταθής.
Μου το διέλυσες το κεφάλι τώρα. Πάμε σιγά σιγά μπας και βγει άκρη. Όταν το ηχητικό, οπτικό και γενικά όλο το output που παράγουν οι μπάντες, είναι τουλάχιστον αξιοπρεπές μόνο ως θετικό θα πρέπει να το εκλάβουμε. Με αυτό τον τρόπο, πάμε μπροστά και εξαφανίζεται και αυτή η σαπίλα που έλεγαν κάποια βλαχαδερά, «καλό για ελληνικό». Η ανάγκη των ανθρώπων να δημιουργήσουν κάτι όμορφο σε μια κοινωνία που ολοένα και ασχημαίνει θα πρέπει να αντιμετωπίζεται, τουλάχιστον με σεβασμό, είτε σε εκφράζει το μουσικό είδος είτε όχι. Όσο για αυτό με το τελευταίο λαηβ όπως οι κορυφαίοι Πυξ Λαξ, μακάρι να έχουμε αποκτήσει τις κοχόνες να μπορούμε να το κάνουμε και εμείς. Μια τέτοιας μορφής τσεπωτική δεν θα με χαλούσε καθόλου.
Κανέναν μας, σε διαβεβαιώνω. Χαίρομαι να βλέπω ανθρώπους με «λεπτά» αισθήματα και σε αυτόν τον εύθυμο τόνο, θα κλείσω ίσως την μεγαλύτερη και σίγουρα καλύτερη συνέντευξη που έχουν δώσει ποτέ οι PoZ, αφού πω μπράβο στον εαυτό μου και σε αφήσω να κάνεις και μια ευγενική αποφώνηση, απευθυνόμενος στο κοινό σου και σε μένα, αν και υπολογίζομαι ήδη εντός αυτού.
Να σου πω και εγώ με την σειρά μου σε εσένα ένα πελώριο μπράβο γιατί όντως ήταν η καλύτερη συνέντευξη που έχω δώσει εκ μέρους των Πλανετ. Στις 7 Δεκεμβρίου, σας περιμένουμε να γκρεμίσουμε παρέα το Floyd και μετά σειρά παίρνουν διαφορά μαγαζιά ανά την χώρα.
Διαβάστε επίσης:
Planet of Zeus: «Πλέον, ένας δικός μας fan θα ακούσει με τον ίδιο ενθουσιασμό Θανάση Παπακωνσταντίνου ή Λόγο Τιμής»
