Ευχαριστούμε για την τεράστια ανταπόκριση που είχε το πρώτο μέρος της φετινής επισκόπησης των 50 καλύτερων metal δίσκων της χώρας. Οι πρώτες 20 θέσεις ήταν ενδεικτικές των προθέσεων μας, να μην αφήσουμε κανένα είδος παραπονεμένο, να απλώσουμε την μπουγάδα της ελληνικής σκηνής, όσο πιο στρωτά γίνεται ώστε να εντοπίσετε ό,τι επιθυμείτε να εντοπίσετε. Θα επαναλάβω το disclaimer πως οι επιλογές είναι ενδεικτικές, δεν καταφέραμε σίγουρα να ακούσουμε κάθε έναν από τους παραπάνω από 150 δίσκους που κυκλοφόρησαν φέτος τα αγαπημένα μας κλγδ, άρα υπάρχει ένα μικρό περιθώριο λάθους. Μικρό γιατί καταφέραμε να ακούσουμε προσεκτικά τους 80 ασούμε, τους υπόλοιπους τους κάναμε μια αυτιά. Επιπλέον, το ranking δεν είναι ευαγγέλιο. Άμα βρείτε τον δίσκο στην λίστα, πάει να πει ότι είναι καλός. Σε λίγους μήνες το νούμερο 45 μπορεί να είναι νούμερο 23 και ανάποδα. Μην μπερδεύεστε. Τελειώνοντας να τονίσω, ότι το παρόν άρθρο είναι μια γνώμη. Άντε δύο, γιατί το μισό το έχει γράψει ο αγαπημένος μου Δημήτρης Τσούπρος, τον οποίον αν μπορούσα θα τον υιοθετούσα. Πάμε στο part 2 με τις θέσεις 30 -11.
Εδώ θα βρείτε το part 1 με τις θέσεις 50-31
{30} Suicidal Angels – Profane Prayer
Η επιστροφή της μεγαλύτερης ελληνικής thrash μπάντας έγινε θριαμβευτικά. Το Profane Prayer είναι σε σημεία γρήγορο, μελωδικό, γεματο με catchy riffs γέφυρες και ρεφραίν. Ίσως ό,τι καλύτερο θα μπορούσαμε να ζητήσουμε από τους Suicidal Angels του 2024. Σίγουρα υπάρχουν πιτσιρίκια που παίζουν πιο γρήγορα, ή έχουν περισσότερα νεύρα. Οι Suicidal Angels υπήρξαν αυτά τα πιτσιρίκια κάποτε. Η μεστότητα είναι αυτό που τους χαρακτηρίζει πλέον. Από τη πρώτη νότα του When The Lions Die φαίνεται πως έχουμε μια πιο μελωδική προσέγγιση και η μπάντα πλέον ξέρει να επιλέγει τις μάχες της. Όταν όμως τα γκάζια παίρνουν μπρος, ακόμα και τώρα δεν τους σταματά τίποτα. Κομμάτια που ξεχωρίσαμε: Purified by Fire, Deathstalker, The Return of the Reaper, Virtues of Destruction. Ο καλύτερος Suicidal Angels δίσκος των τελευταίων αρκετών κυκλοφοριών τους.
{29} Μνήμα - Καταραμένα Λείψανα
Αν το Black Metal των Nefarious Spirit είπαμε πως είναι τόσο ωμό που θα προκαλούσε σαλμονέλα με την πρώτη μπουκιά, τότε των Μνήμα στην προκαλεί και μόνο που βρίσκεσαι στον ίδιο Ταχυδρομικό Κώδικα. Ο δεύτερος πλήρης δίσκος των Μνήμα τους βρίσκει στην πιο πλήρη δουλειά τους ως τώρα. Οι συνθέσεις μοιάζουν με μαύρη τελετή και οι στίχοι είναι κατάρες. Τα φωνητικά είναι σαν το αποτέλεσμα αν ένα coven από green hags έπιανε μικρόφωνο. Συνδυάζει απόκοσμα ουρλιαχτά και ανατριχιαστικά σπαρακτικά μοιρολόγια. Μπορεί ο δίσκος να ακούγεται σαν να ηχογραφήθηκε με ένα κρεμμύδι και δύο γυμνά καλώδια, οι μελωδίες όμως πρωταγωνιστούν σε όλη τη διάρκεια. Σαν μια πιο συναισθηματική εκδοχή του Deathcrush. Όσο analog horror και αν είναι το σύνολο του ακούσματος, υπάρχει κάτι το πολύ γοητευτικό στο να βρίσκεις την ομορφιά των συνθέσεων μέσα σε αυτό το uncanny valley. Και για όσους έχουν την θέληση να αφεθούν, υπάρχει άπλετη.
{28} Zakula - White Forest Reign Lullabies
Μαλάκα μου τι ακριβώς συνέβη εδώ πέρα; Ο τίτλος του πρώτου κομματιού (Όλεθρος) δεν ήταν αρκετός ώστε να με προετοιμάσει για την ηχητική επίθεση που θα δεχόμουν πατώντας το play. Είδα κόσμο να αναφέρεται σε αυτόν τον δίσκο ως thrash. Αν εξαιρέσεις ορισμένα riffs (ειδικά στο Melancholy), εγώ thrash δεν άκουσα. Αντ' αυτού έλαβα ένα συνονθύλευμα από Dodheimsgard/Thorns αν τους έκανες ένεση αδρεναλίνης και τους ζητούσες να σου τραγουδήσουν για την δυστοπία του αστικού καπιταλισμού. Ο δίσκος χαρακτηρίζεται από ασταμάτητα riffs, μανιασμένα φωνητικά και αρκετά πειραματικά avant garde στοιχεία ώστε να τον καθιστούν αλησμόνητο. Το White Forest Reign Lullabies είναι ένας από τους πιο ιδιαίτερους δίσκους της χρονιάς και σίγουρα θα παραμείνει σε συχνό rotation.
{27} Kiva - An Elegy of Scars and Past Reflections
Οι KIVA παίζουν ένα κράμα Post, Sludge και Doom metal. Αν μπορούσα να το βάλω σε perspective ίσως τους παρομοίαζα με τους ύστερους The Ocean, αν έκαναν μια μεγάλη βουτιά στο σκοτάδι και επέστρεφαν. Οι συνθέσεις είναι σφιχτές και σκοτεινές με κάθε νότα να μοιάζει με βράχο που συνθλίβει την ψυχή. Οι στίχοι, όσο προχωράει ο δίσκος, γίνονται ολοένα και πιο σκοτεινοί και απαισιόδοξοι, ενισχύοντας έτσι το αίσθημα της συνεχούς πτώσης. Συναισθηματική; Κοινωνική; Εξελικτική; Ο καθένας το μεταφράζει όπως θέλει. Το An Elegy of Scars And Past Reflections αποτελεί μια πολύ ουσιώδη εμπειρία ακρόασης, με τη μπάντα να χτίζει ένταση μεθοδικά και να δίνει payoffs σε σωστά σημεία χωρίς να πέφτει στην παγίδα των πλατιασμών. Το Delusion με τον Victor Kaas των LLNN είναι ίσως το highlight του δίσκου, με τις φωνητικές εναλλαγές να παντρεύονται εκπληκτικά και τα riffs να τρυπούν τη ψυχή. Αν έρθουν ξανά Ελλάδα τώρα ξέρουμε ποιους θέλουμε δίπλα τους.
{26} Vile Species - Disqualified as a Human
Οι Vile Species παίζουν το πιο μανιασμένο και παρανοϊκό grindcore που θα ακούσεις σήμερα. Δυο χρόνια μετά το φοβερό Against The Values of Civilization και με συνεχείς συναυλίες και έντονη παρουσία στο χώρο της αυτοοργάνωσης, καιρός ήταν για το νέο τους ανουσιούργημα. Τα τραγούδια διαρκούν περίπου 1 λεπτό και δύο ανάσες, μα είναι υπέρ αρκετός χρόνος για την μετάδοση αρκούν της μαγείας της ηχορύπανσης. Τα δίπλα φωνητικά, με εναλλαγές από ουρλιαχτά και βρυχηθμούς προσδίδουν άπειρα στον ηχητικό όλεθρο των συνθέσεων. Αν θες μουσική που δεν κάνει διάλειμμα για ανάσα, αλλά αντίθετα σου ρίχνει 1000 νότες το δευτερόλεπτο στη μάπα, τότε αυτός ο δίσκος είναι για σένα.
{25} Saturday Night Satan - All Things Black
Η συνεργασία ζωής του Jim Kotsis με την Kate Soulthorn είναι ο πυρήνας των SNS, μιας νέας μπάντας που ήδη έχει κάνει ένα σημαντικό buzz, στις σατανολάγνες παρέες των ημεδαπών χεβιμεταλλάδων. Στο κέντρο του πυρήνα θα βρείτε την αγάπη τους για το metal, την γάτα τους και τον Σατανά. Αυτό μετουσιώνεται σε στίχους και μουσική, που θα σας κάνουν να περάσετε πολύ όμορφα, αφού το All Things Black ροκάρει και δεν παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του. Τραγούδια σαν τα Devil in Disguise, Rule with Fire, Lurking in the Shadows είναι στις προσωπικές μου χεβιμεταλικές λίστες (το Of Love and the Void είναι στην λίστα με τα καλύτερα κομμάτια της χρονιάς) και γενικά ο δίσκος όχι μόνο δεν πέρασε στην λήθη, όσο προχώρησε η χρονιά αλλά και έχει κερδίσει άπειρο respect για τον πλουραλισμό του.
{24} Arysithian Blade – Iriath
Πως είναι δυνατό να συνδυαστούν οι μελωδίες του καλού ελληνικού τραγουδιού, η επική ατμόσφαιρα των Warlord, η στιχουργία του arcane metal, μια εντελώς (ας την αναφέρω, ευγενικά) obscure φωνή και πολλά πολλά κορυφαία κιθαριστικά layers; Εάν υπάρχει διάθεση, μεράκι και καλή παρέα, όλα γίνονται. Οι Arysithian Blade είναι ένα project του Chris "CountRaven" Papadakis (φωνή - Afterimage) με τον Γιάννη Ακτύπη (κιθάρες - Protean Shield) και τον Πέτρο Βασιλιάδη (μπάσο – Astral DNA) το οποίο έσκασε στις αρχές Δεκεμβρίου και έχει ήδη μοιράσει πόνο σε κόσμο που αρέσκεται να παίζει D&D και να ακούει ξεχασμένο metal. Ο δίσκος έχει πλουραλισμό, από τo doom επός In the Name of Eseth, μέχρι το power τυράκι του Dragonsword και το ακουστικό Temples of Obsidian Moonlight, θα ανακαλύψετε πολλά πολλά ωραία πραγματάκια, που καθιστούν το Iriath ως grower και βάλε.
{23} Beehive Revolt – HVSK
Μπάντα που ξεκίνησε σαν αστείο στο ΚΨΜ και τελικά κυκλοφορεί full length το οποίο δεν αστειεύεται. Ακριβώς αυτό ρε μάγκες. Όσοι ξέρουν από την Κολλεκτίβα των ΟΚΣΟ ίσως πιάσουν το αστείο, ίσως και όχι. Οι υπόλοιποι απλά ας βάλουν να ακούσουν ένα από τα πιο σάπια και συνάμα intelligent πράγματα που έχουν κυκλοφορήσει στο ντόπιο black metal τα τελευταία χρόνια. Το HVSK βαράει στο ψητό, έχει αυτή την Ved Buens Ende ψύχρα που θα θέλαμε να ακούμε σε κάθε αβαγκαρντοειδές πράγμα που κυκλοφορεί κάτω από την ταμπέλα του bm αλλά κυρίως έχει πλήρη άγνοια κινδύνου. Κάθε σύνθεση είναι σαν το Ordo ad Chao να κάνει 69 με το Filth Catalyst. H αρρώστια είναι η φάση τους και αυτό σημαίνει ότι ο δίσκος είναι άρρωστος.
{22} Sun of Nothing – Maze
Η επιστροφή των Sun of Nothing δεν ήταν εκκωφαντική. Και δεν εννοώ για το αν έγινε ντόρος με το EP Maze. Η καλλιτεχνική τους πρόταση δεν περιλάμβανε τους τόνους πειραματισμού που αναμέναμε, μετά από τόσα χρόνια απουσίας. Αυτό σημαίνει κάτι για την ποιότητα του δίσκου; Απολύτως τίποτα. Ο Λαβύρινθος είναι μια κατασκότεινη μάζα από sludge και black metal, δύο αντίρροπες δυνάμεις που έχουν κοινή βάση το hardcore. Αυτή την φορά όμως δεν βρίσκω πως οι SON προσπαθούν να χτίσουν κάποια ατμόσφαιρα. Έχουν αμεσότητα στις συνθέσεις τους, λες και απλά αντιδρούν σε ερεθίσματα. Ο δίσκος ξεχαρμάνιασμα που λέω εγώ, μερικές φορές. Η ένταση του Voidhanger με οδηγεί σε αυτό το συμπέρασμα. Τραγούδια σαν το After the Fall δεν γράφονται κάθε μέρα, μάγκες. Εύχομαι η μπάντα να χτίσει τον επόμενο δίσκο της πάνω στον ιδρώτα του Maze.
{21} Föhn – Condescending
Σίγουρα ότι καλύτερο έχω ακούσει σε ελληνικό Funeral Doom. Ολόκληρος ο δίσκος χαρακτηρίζεται από μακρόσυρτες, σχεδόν τελετουργικές συνθέσεις, όπου κάθε νότα μοιάζει να βυθίζεται στο σκοτάδι, αφήνοντας πίσω της ένα απόκοσμο ίχνος. Στο μυαλό θα έρθουν συγκροτήματα όπως Esoteric και Mournful Congregation, όμως δεν λείπουν και στιγμές πειραματισμού, ειδικά στα Bereft και Persona. Οι κιθάρες υφαίνουν αργά, θρηνητικά riffs που μοιάζουν να αντηχούν σε έναν αχανή, άδειο χώρο, ενώ τα βαθιά, στοιχειωμένα φωνητικά λειτουργούν σαν μοιρολόι, αγκαλιάζοντας άψογα τις απελπισμένες συνθέσεις. Το Condescending δημιουργεί έναν αίσθημα καταστροφής και απόγνωσης, όπου κάθε νότα φαίνεται να βυθίζει τον ακροατή σε έναν κόσμο σιωπής και θρήνου, γεμάτο από την παγερή αίσθηση της απόλυτης απώλειας.
{20} Spineless – Dysphonia
Η φωνάρα της Χρύσας Τσαλταμπάση είναι αδιαμφισβήτητη. Τι λένε τα κομμάτια όμως; Αυτό το ερώτημα έπρεπε να απαντηθεί, πριν καν φτιαχτεί ο δίσκος, μιας και η ικανότητα της Χρύσας είναι δεδομένη. Οι Spineless είναι η προσωπική της μπάντας, παρά την στενή συνεργασία με τον Κώστα Βερίγκα (Afformance). Η μουσική είναι ακουμπισμένη στοργικά πάνω σε πολλά και διάφορα είδη, στα οποία η καλλιτέχνης πάει και πατάει μια στάμπα ΝΑ με το συμπάθειο. Οπότε θα ακούσεις Ulver μπιμπλίκια, Chelsea Wolfe σκοτεινιές, Πατονικές μουρλαμάρες, όμως η βασική metal χροιά του δίσκου παράγεται από τον Godflesh όγκο στις κιθάρες όποτε αυτές ξεπετάγονται. Βασικά ο δίσκος είναι πειραματικός και αυτό σημαίνει δυσκολία. Υπάρχουν στιγμές που η Χρύσα θα σου χαϊδέψει το μάγουλο με την αισθαντική φωνή της, όπως στο επόμενο κομμάτι θα σου τραβήξει χαστούκι να ξυπνήσεις. Αυτή είναι η Χρύσα και αν ακούσεις τον δίσκο, θα γνωρίσεις τον άνθρωπο πίσω από το ροζ μαλλί και τις γκριμάτσες.
{19} Cult of Orpist - Attack of the Zombie Cans
Το όνομα της μπάντας είναι ΤΣΙΠ(ου)ΡΟ ανάποδα και μιλάει για ζόμπι. Αν εσύ νιώθεις πως χρειάζεσαι κάτι ακόμα για να περάσεις καλά δεν θέλω να έχω καμία ανάμειξη με το σινάφι σου. Έχουν στην φαρέτρα τους ένα ομότιτλο EP και φέτος έδωσαν στο φως το Attack of The Zombie Cans. Πολύ Sodom, λίγο Power Trip και μια γερή δόση από Entombed και έχουμε τον απόλυτο συνδυασμό για να με στείλει για βρούβες. Για όσους γουστάρουν ταβερνόξυλο και το Metal τους με δύο πάγους και μεζεκλίκια, Cult of Orpist είναι για σένα. ΠΑΜ! Κομμάτια που ξεχωρίσαμε: Chainsaw Justice, Post Murder Suicide, Humiliation και το απόλυτο έπος που λέγεται Homage με το απόλυτο breakdown και έχει φύγει καρφί στα τοπ της χρονιάς άνευ είδους και προέλευσης.
{18} 1000mods – Cheat Death
Μου φαίνεται τρελό που θα αποθεώσω τον φετινό δίσκο των Χιλιομοδιών. Θεωρούσα πως είχαν φτάσει από καιρό το ταβάνι τους, με την Kyuss ξεπατικούρα (πρώτοι 2 δίσκοι) και αφού έφτανε αυτό στον κόσμο, εμένα μου περίσσευε. Μπαντάρα στα live μεν, δισκογραφικά αδύναμοι για μένα δε, με κατούρησαν στην μούρη με το Cheat Death, οπότε μασουλάω τα παπάρια μου, ακούγοντας μία μία τις κομματάρες που υπάρχουν εκεί μέσα. Με ευθείες αναφορές σε Σάμπαθ και Μελβινς, δηλαδή σε Τζαζ και Πανκ, κανείς δεν έχασε ποτέ. Μέχρι και Maiden και προφανώς Motorhead βρήκαμε εκεί μέσα. Και αυτό ίσως σημαίνει ότι οι 1000mods έσκαψαν βαθιά και άπληστα (LOTR αναφορά, κλείσιμο ματιού) στις επιρροές τους, πήραν φευγαλέους θησαυρούς από εδώ και από εκεί και πρόλαβαν να βγουν στην επιφάνεια πριν κλείσει η βαριά πέτρινη (stoner, δεύτερο κλείσιμο ματιού) πύλη. Αυτή η πρόχειρη αλληγορία ίσως σας βοηθήσει να κατανοήσετε πως έχουμε μπροστά μας τον πιο “άμεσο”, “καβλερό” και “old-school” δίσκο της καριέρας τους. Και σίγουρα, για μένα, τον “καλύτερο”.
{17} Planet of Zeus – Afterlife
Εξίσου καλά τα πήγαν φέτος και οι Planet of Zeus, οι οποίοι να ξεκαθαρίσουμε πως στο προσωπικό μου αισθητήριο κατείχαν πάντα περίοπτη θέση, κυρίως λόγω των δίσκων Macho Libre και Vigilante που με κουβάλησαν για αρκετά χρόνια, ώστε να αντέξω “την φάση”. Από τότε λίγα πράγματα, οπότε φέτος το Afterlife μου έδωσε πάλι ζωή, να τους ακολουθήσω. Το αρχικό riff του Baptized in his Death, το μονστερμαγκνετικό The Song You Misunderstand, η stoner ντόπα του The Vixen και το αλισινιτσένς μεθυστικό ΕΠΟΣ του The State of Non-Existence είναι κάποια παραδείγματα που κάνουν τον δίσκο μια από τις καλύτερες φετινές κυκλοφορίες της χώρας. Εάν προσθέσουμε το φοβερό εξώφυλλο και την για ακόμα μια φορά εξαιρετική απόδοση του Μπάμπη στα φωνητικά (ναι κάνει πάλι πολλά ωραία και διαφορετικά μεταξύ τους πράγματα), το Afterlife ίσως και να είναι από τις κορυφαίες κυκλοφορίες στην γενική κατηγορία heavy rock παγκοσμίως. Έτσι απλά.
{16} Innerwish - Ash of Eternal Flame
Οι Innerwish ήταν παραδοσιακά ένα group που έκανε νέους δίσκους, όταν είχε κάτι να πει. Μεγάλα διαστήματα ανάμεσα σε κάθε κυκλοφορία (εκτός από τα Silent Faces και Inner Strength, που ήταν στο roster της γερμανικής Limb Music) καταδεικνύουν ότι κάθε βήμα έχει γίνει με πλάνο, ψυχραιμία και δουλειά. Το Ash of Eternal Flame είναι αυτό ακριβώς. Ένα άψογα καλοδουλεμένο heavy/power metal album, με κάθε σύνθεση να έχει ωραία refrain, κιθάρες που κάποτε θαυμάζαμε σε σουηδικές μπάντες και την φωνή του Εικοσιπεντάκη πιο ώριμη από ποτέ. Το ώριμη το καταγράφω σαν θετικό γιατί ο δίσκος δεν καταφεύγει σε διαγωνισμό παουερικής αυθεντικότητας, οπότε ο frontman ακούγεται όπως αυτός επιθυμεί, πιο γρεζάτος και πιο “αντρικός”. Προφανώς και προτιμώ τις πιο “γρήγορες” us power στιγμές, όπως το Cretan Warriors ή το Soul Assunder και το απίστευτο Sea of Lies (ναι αυτό που τραγουδάει ο Χάνσι), στα οποία πέφτει καλό ξύλο, όμως και οι πιο λυρικές τύπου Evergrey στιγμές δεν πάνε πίσω σε ποιότητα(Breathe, Once Again, Ash of Eternal Flame, Higher). 11 σχεδόν ισότιμα τραγούδια σε ένα πανέμορφο πακετάκι.
{15} DreamLongDead – Derelict
60 λεπτά DreamLongDead. Αυτό ούτε στα όνειρα μας. Βασικά στους εφιάλτες μας θα το βλέπαμε και ευτυχώς για το doom metal, το Derelict κρατάει πολύ. Το βαριέσαι; Όχι. Θες και άλλο; Όχι. Η διάρκεια του δίσκου και το πως έχουν τοποθετηθεί τα τραγούδια, είναι απόλυτο 10 στα 10. Το αργό Mortuary διαδέχεται το γρήγορο Carnage, το ψυχεδελικό Erebus δίνει μια ανάσα, ώστε να αρχίσει η κατάδυση στο 15λεπτο ομώνυμο. Εάν επιζήσεις από το πηχτό σκοτάδι της αβύσσου, αδερφέ θα αποζημιωθείς με το καλύτερο. Η πεντάλεπτη σπούκι προγκ συνθ πανδαισία (θέλω γκιάλο, θέλω γκιάλο) του Terror δίνει την θέση της στο καλύτερο κομμάτι που έχει γράψει η κολεκτίβα έβερ. Το Anark είναι ένα μικρό μνημείο πολιτισμού για τις ψυχές που βολοδέρνουν σε πόλεις που βασιλεύει η ψευδαίσθηση ότι υπάρχει ζωή. Το τραγούδι που θα ακούν από εδώ και πέρα οι νεκροζώντανοι. Ένα μπράβο είναι λίγο.
{14} Bus the unknown secretary - We Are the Night
Οριακά μπήκε αυτός ο δίσκος στην λίστα. Όχι λόγω ποιότητας, αφού είναι πολύ πάνω από τον μέσο όρο. Επειδή η φάση του είναι αγνό rock’n’roll και αυτό ίσως ξενίσει άτομα που ακούνε Maiden από τον τρίτο δίσκο και μετά. Προφανώς και τρολάρω ρε κλγδ. Οι Bus παίζουν λες και ο πρωτοδισκακισμός είναι η ανώτερη θρησκεία σε αυτόν τον μάταιο κόσμο, με αυτό να σημαίνει ότι εσωκλείουν όλες τις proto-αρετές των metal μεγαθηρίων που περπάτησαν αυτόν τον κόσμο. NWOBHM, proto-metal, proto-doom, Thin Lizzy, Kiss, Motorhead, Hawkwind κτλ δηλαδή όλα αυτά που έκαναν τα τέλη ‘70s την καλύτερη περίοδο της μουσικής, θα τα βρείτε στο We Are the Night. Επίσης φοβερός ήχος, εντελώς πειστικός για την vintage αισθητική τους αλλά και καθαρός ταυτόχρονα, αντάξιος της χρονολογίας που ηχογραφήθηκε.
{13} Vulnus - Deceitful Entities
Οι Vulnus είναι από τους σημαιοφόρους του Brutal Death στη χώρα μας. Ανέκαθεν κάτι με χάλαγε στον όρο. Μπάντες σαν τους Vulnus όμως του δίνουν νόημα. Όλος ο νέος τους δίσκος είναι μια ακατάπαυστη, αδυσώπητη επίθεση. Παρά τον ηχητικό μαξιμαλισμό, η μουσική διατηρεί μια πρωτόγονη βαρβαρότητα, και σε συνδυασμό με τα πολύ μνημειώδη riffs, με κρατά καθηλωμένο μέχρι το τέλος. Δεν γίνεται καμία έκπτωση στην ταχύτητα και την αδρεναλίνη. Κάθε κομμάτι είναι μια ασταμάτητη κούρσα με τα τύμπανα να χτυπάνε σαν σε αγώνα δρόμου. Κατακλύζουν τον ήχο με ρυθμικές αλλαγές, συνεχή blast beats και γρήγορα fills. Είναι δίσκος που αν τον παίξεις στο αυτοκίνητο σου, φλερτάρεις με την πιθανότητα να βρίζει πάνω από το κουφάρι σου ο Ιαβέρης στο δελτίο των 8.
{12} Violent Definition - Progressive Obsoletion
Το Thrash Metal είναι στην εντατική και οι Violent Definition έρχονται σαν απινιδωτής για να το ξυπνήσουν. Δεν είναι απλά κάτι θυμωμένα παλικάρια. Don't get me wrong, τα παλικάρια κουβαλάνε ακόμα πολλά νταμάρια θυμό πάνω τους και το Progressive Obsoletion ενδυκνειται για πάσης φύσεως ταβερνόξυλο. Σε κανένα σημείο δεν γίνεται κοιλιά και όλα τα κομμάτια φαίνεται να δένουν με κοινό σκοπό. Η hardcore αισθητική που υπήρχε στο Life Sentence του 2018 εδώ φαίνεται να είναι κάπως κατευνασμένη, χωρίς όμως να είναι εντελώς στον πάγο. Ο δίσκος γκρουβάρει απίστευτα και επιτέλους έχουμε νέα γενιά thrash με riffs που αν τα βάλεις στο Shazam δεν θα σου βγάλουν άλλη μπάντα. Δεν είναι εύκολο το 2024 να παίζεις thrash και να το κάνεις να ακούγεται φρέσκο. Οι Violent Definition το κάνουν, και είναι ζωντανή απόδειξη πως το είδος δεν έχει πεθάνει. Κομμάτια που ξεχωρίσαμε Trampled (By The Foot), Children of God, The Last Grain In Your Hourglass, Reprobate Misfits.
{11} Eldingar – Lysistrata
Ο συνδυασμός της ωμότητας του black metal με την πολυπλοκότητα και τη διαχρονικότητα του αρχαίου θεάτρου καταφέρνει να αποδώσει την ουσία της Λυσιστράτης με τρόπο πρωτότυπο και γεμάτο ένταση. Οι ρυθμοί κυμαίνονται από δυναμικά ξεσπάσματα με οδηγό τις κιθάρες, έως πιο αργόσυρτες, τελετουργικές στιγμές. Τα φωνητικά αποδίδονται με ιδιαίτερη θεατρικότητα, εναλλάσσοντας άγριες κραυγές με πιο αφηγηματικά μέρη. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει η χρήση χορωδιακών στοιχείων, που παραπέμπουν στον αρχαίο χορό, καθώς και οι λεπτές μελωδικές γραμμές που προσδίδουν έναν σχεδόν δραματικό, επικό τόνο. Είναι η Λυσιστράτη το πρώτο καταγεγραμμενο φεμινιστικό έργο; Ένας δίσκος που ξεπερνά τα όρια του black metal και εξερευνά νέα, ανεξερεύνητα μονοπάτια. Ναι, οι Septicflesh έπαιξαν στο Ηρώδειο. Οι Eldingar πρέπει να παίξουν στην Επίδαυρο ΑΜΕΣΑ.
