Η Linda (κατά κόσμον Svetlana Geiman) είναι μάλλον άγνωστη στο ελληνικό κοινό, που δεν έχει παρά αποσπασματική επαφή με τον ανθηρό κόσμο της ρώσικης pop μουσικής της τελευταίας δεκαετίας-δεκαπενταετίας. Στην πατρίδα της όμως είναι ήδη μια φτασμένη star με χιλιάδες οπαδούς, αρκετά χορτασμένη από εγχώρια δόξα, ώστε να στρέφει πλέον τη ματιά της και προς την υπόλοιπη Ευρώπη. Το AleAda είναι ένα album προσανατολισμένο προς αυτή την κατεύθυνση, μια ας πούμε πρόβα τζενεράλε της Linda προτού κάνει ένα αγγλόφωνο album και αποπειραθεί να «χτυπήσει» τις βασικές μουσικές αγορές της Αγγλίας και της Αμερικής. Μία πρόβα τζενεράλε η οποία τυχαίνει να έχει έντονη και την ελληνική παρουσία, με τον Στέφανο Κορκολή στην παραγωγή και ενορχήστρωση (αλλά και στη σύνθεση σε κάποιες περιστάσεις) και ένα ντουέτο με τους Goin’ Through στα bonus tracks της ελληνικής έκδοσης του AleAda.
Για όσους σκαμπάζουν κάτι από ρώσικη pop, το AleAda προκύπτει ως ένα album χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις. Οι συνθέσεις του είναι αρκετά αναμενόμενες ως ύφος, ποντάροντας σε αυτό το μείγμα μελοδραματισμού και έντονων synths που χαρακτηρίζει τη mainstream pop της Ρωσίας - τον ήχο δηλαδή που εξήγαγαν με επιτυχία προς τη Δύση οι T.A.T.U. (αν και η Linda κάνει τέτοια μουσική περισσότερα χρόνια από τις T.A.T.U.). Συγκριτικά επίσης με παλιότερες δουλειές της, όπως π.χ. το επιτυχημένο Vorona, ακούγεται λιγότερο συνεκτικό, καθώς το ενδιαφέρον μειώνεται αισθητά από τη μέση και κάτω, όπου επικρατούν τραγούδια-γεμίσματα σαν το “Nobody Never” ή το “White Storm”. Αυτή όμως είναι η μία όψη του AleAda. Η άλλη όψη έχει να επιδείξει ορισμένα εξαιρετικά δείγματα mainstream pop αισθητικής α λα ρούσκα, με αιχμή του δόρατος το “Engraved In The Heart” και στιγμές όπως τα “Love In Envelope”, “Push Me To Love” και “I Come Like The Wind” να ακολουθούν από κοντά. Από αυτή την άποψη πρόκειται για ένα μάλλον τυπικό pop album, χτισμένο δηλαδή γύρω από μια βασική ραχοκοκαλιά τριών-τεσσάρων δυνατών wanna-be-singles.
Όσον αφορά τους δικούς μας συμμετέχοντες ειδικότερα, ο Στέφανος Κορκολής έκανε νομίζω υποδειγματική δουλειά στον τομέα της παραγωγής και της ενορχήστρωσης (στη σύνθεση δεν με εντυπωσίασε προσωπικά). Χάρισε στο AleAda τις προδιαγραφές που χρειαζόταν, φωτίζοντας τις συνθέσεις με ήχο καθαρό και καλογυαλισμένο, αναδεικνύοντας τη δυναμική τους. Η συμμετοχή των Goin’ Through ήταν διπλή, καθώς τραγούδησαν το ίδιο τραγούδι τόσο στα Ελληνικά (“Σημάδι”), όσο και στα Αγγλικά (“The Mark”). Πρόκειται για ένα τραγούδι ευπρόσωπο, μα όχι σπουδαίο, με πιθανότητες να παιχτεί στα ελληνικά ραδιόφωνα και να γνωρίσει επιτυχία. Τόσο βέβαια οι Goin’ Through όσο και η Linda παρέμειναν ασφυκτικά ταμπουρωμένοι στα δικά τους κάστρα, με το αποτέλεσμα να ηχεί έτσι περισσότερο ως κολλάζ, παρά ως ντουέτο. Ενώ όμως για τη Linda το όλο ζήτημα ήταν μάλλον δευτερεύουσας σημασίας (ένα trick προσανατολισμένο να «τραβήξει» την ελληνική αγορά), για τους Goin’ Through αντιπροσωπεύει σαφώς ένα βήμα (σχετικής) προόδου, συγκρινόμενο με το πιο πρόσφατο ρεπερτόριό τους - ειδικά η αγγλική εκδοχή, όπου αποδίδουν νομίζω πιο ταιριαστά.
