«A Certain Trigger Vol. 2»
Όσοι έλιωσαν το προ διετίας ντεμπούτο album της καλύτερης βρετανικής κιθαριστικής μπάντας στο μουσικό σύμπαν αυτή τη στιγμή, δεν πρόκειται να απογοητευτούν από την, καλά μελετημένη κι άψογα εκτελεσμένη, ακολουθία του.
Το Our Earthly Pleasures διαθέτει μεν άφθονες αφορμές ώστε να κατηγορήσει κάποιος το ίδιο το συγκρότημα για τρελό plagiarism του ίδιου του του εαυτού, αλλά επίσης χρησιμεύει κι ως μπούσουλας βασικών κανόνων ηχογράφησης για κάθε νέο παραγωγό ή μηχανικό ήχου, αφού η δουλειά του Gil Norton (Pixies) είναι λίγο ανώτερη του προκατόχου του, Paul Epworth.
Ο κήπος των επίγειων απολαύσεων των Maximo Park περιλαμβάνει λοιπόν: ένα “Girls Who Play Guitars” να δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα στο ίδιο ακριβώς ακόρντο και πνεύμα με το «Signal And Sign», το έξοχα πικρόχολο “Books From Boxes” διαθέτει το κιθαριστικό άρπισμα του «Postcard Of A Painting», το πρώτο single “Our Velocity” χρησιμοποιεί τα κυκλικά σίνθια του “Limassol” ως ρυθμική βάση πάνω στην οποία χτίζεται η βασική μελωδία, το “Russian Literature” είναι ένα δεύτερο “Apply Some Pressure” με μια πιο μουντή θεματολογία ενώ το “Υour Urge” αρχίζει και τελειώνει στην ίδια ηχητική quiet/loud/quiet μανιέρα με το “Going Missing”.
Αν οι Smiths ήταν οι πρωταίτιοι της δημιουργίας των Maximo Park, τότε για το δεύτερο album οι ηθικοί αυτουργοί δεν είναι άλλοι από τους Magazine, αφού τα keyboards δείχνουν πιο αγέρωχα από ποτέ και το αγαπημένο όργανο του Norton, οι κιθάρες, παίρνουν την πρωτοκαθεδρία μόνο όταν το αεικίνητο πιανάκι του Lukas Wooller έχει κουραστεί να κελαηδάει.
Ο άνθρωπος με το χειρότερο κούρεμα στην ιστορία της pop κουλτούρας, ο τραγουδιστής Paul Smith δικαιολογεί απόλυτα το παρατσούκλι “Scooby” που του έδωσαν γαβγίζοντας με τρυφερότητα λόγια απέχθειας και σαρκασμού προς κάθε μια από τις πρώην του που κάνουν την εμφάνισή τους κι εδώ κάθε pop album που σέβεται τον εαυτό του επιβάλλεται άλλωστε να είναι στιχουργικά δομημένο γύρω από γκομενοδουλειές και ερωτικά τρίγωνα, τετράγωνα και ρόμβους.
Εκεί που οι υπόλοιποι συναγωνιστές τους (Kaiser Chiefs) κραδαίνουν ασθμαίνοντες τα ντεμπούτο τους ως τρόπαια μιας fake έξωθεν καλής μαρτυρίας αδυνατώντας να συνεχίσουν στο ίδιο τέμπο, οι Maximos προτάσσουν μια δεύτερη στιβαρή κι άκρως ποιοτική, συνθετικά και στιχουργικά, συλλογή τραγουδιών προορισμένη να συζητηθεί, να χορευτεί και να τραγουδηθεί μέχρις τελικής πτώσεως.
