Οι Bluesbreakers του John Mayall υπήρξαν το μέγα εργαστήρι του βρετανικού blues rock και γαλουχήσανε ένα πλήθος από σημαντικούς μουσικούς (π.χ. τη μετέπειτα «κυλυόμενη πέτρα» Mick Taylor). Οποιεσδήποτε ενστάσεις και αν έχει λοιπόν κανείς για το είδος που υπηρέτησε ο Mayall (και εγώ τυχαίνει να έχω αρκετές), δεν μπορεί να του αμφισβητήσει τη σημαντική θέση την οποία δικαιωματικά κρατά στον blues rock χώρο. Τα 70ά του γενέθλια παρείχαν έτσι μια καλή ευκαιρία τόσο για μια γιορτή εξορκισμού του βάρους του χρόνου, όσο και για μια υπενθύμιση της θέσης αυτής του Mayall, στο γνωστό πνεύμα του «να θυμούνται οι παλιότεροι, να μαθαίνουν οι νεότεροι».
Η συναυλία, που έλαβε χώρα στο θρυλικό λιμάνι του Liverpool, ηχογραφήθηκε και βιντεοσκοπήθηκε και είχε κυκλοφορήσει πίσω στο 2003 ως διπλό cd με 19 κομμάτια - χαιρετιζόμενη ως η καλύτερη live κυκλοφορία του Mayall μετά το Turning Point (1969). H εκδοχή που μας απασχολεί εδώ είναι μια επανέκδοση στη μορφή cd με dvd, η οποία μπορεί μεν να προσφέρει το δέλεαρ του dvd, αποτυγχάνει όμως να αντικαταστήσει την αρχική κυκλοφορία. Κι αυτό γιατί το cd ήχου περιορίζεται τώρα σε μόλις 8 κομμάτια, ενώ το DVD δεν περιέχει ολόκληρη τη συναυλία: κόβει το “California”, όπως και τα εναρκτήρια “Grits Ain’t Groceries” και “Jacksboro Highway”, τα οποία έπαιξαν οι Bluesbreakers δίχως τον Mayall.
Ως live cd, το 70th Birthday Concert αποτελεί πράγματι μια καλή επένδυση αν είστε φίλος του blues rock, καθώς ο Mayall είναι στα κέφια του και δείχνει να το διασκεδάζει πολύ (“Walking On Sunset”, “Dirty Water”). Ως DVD είναι επίσης όχι μόνο ένα ντοκουμέντο-απόκτημα, αλλά και κάτι που δίνει μια πολύ ξεχωριστή διάσταση στο ηχητικό μέρος της συναυλίας: άλλο είναι να ακούς ότι ανεβαίνουν στη σκηνή ως καλεσμένοι ο Mick Taylor και ο Eric Clapton και άλλο να τους βλέπεις εν δράσει, να ξετυλίγουν όλη τους τη δεξιοτεχνία. Ειδικά ο “Slowhand” είναι απόλαυση στο “Hoochie Coochie Man” και στο “I’m Tore Down”, όπως βέβαια είναι και ο ίδιος ο Mayall όταν παίζει τη φυσαρμόνικά του ή αποφασίζει να ασχοληθεί προσωπικά με τα πλήκτρα. Το πρόβλημα όμως παραμένει: όποιος ενδιαφέρεται σοβαρά για την παρούσα κυκλοφορία, θα πρέπει να αγοράσει και το αρχικό διπλό cd του 2003, και τη φετινή επανέκδοση, πράγμα νομίζω ασύμφορο (η βαθμολογία μου αφορά την εν λόγω επανέκδοση, όχι την κυκλοφορία γενικά).
