Μετά την mega-rock star εποχή των 80s, οι U2 πραγματοποίησσαν στα 90s βουτιές στα ρηχά έστω νερά της electronica -έστω και με την αβεβαιότητα και την έμμεση αποκύρηξη των κυημάτων τους αργότερα- και κάποιες φορές αυστηρώς ευρωπαϊκά δρομολόγια. Η μπάντα που μας χάρισε τα "The Unforgettable Fire", "Joshua Tree" και "Rattle & Hum", ξανανακάλυψε τον εαυτό της στα 90s, αλλά συνέχισε με σαφώς λιγότερο ποσοτικά output τη δεκαετία που προηγήθηκε της παρούσας (7 albums στα 80s, 4 για τα 90s), κρατώντας τις μεστωμένες κι άκρως αναγνωρίσιμες κιθαριστικές αναπτύξεις του The Edge, πάντα κατάλληλες για να ξεσηκώνουν τα στάδια, προσθέτοντας όμως παράλληλα όλα εκείνα τα στοιχεία που τους προσάρμοσαν στις συντεταγμένες της περισσότερο ηλεκτρονικής και λιγότερο μαζικής, σταδιακής rock δεκαετίας.
 |
Με την έλευση των indie 90s o Bono μεταμορφώθηκε σε ένα πιο καρτουν rock star, ενώ η μπάντα δημιούργησε τον καλύτερο δίσκο αυτών των δέκα χρόνων, το "Achtung Baby", υπό το άγρυπνο βλέμμα των Eno & Lanois. Δεν μας κάνει εντύπωση ότι classics από το Achtung Baby παρέχονται σε εκτελέσεις που δεν διαφέρουν από αυτές που αγαπήσαμε. Η αρχή του "Achtung Baby" με το "Zoo Station" και την εκτενή χρησιμοποίηση των κιθάρων, την μη αναγνωρίσιμη φωνή του Bono έλεγε πολλά. Το "The Fly" ήταν εξαιρετική και μη προφανής επιλογή ως opening single (και κρίμα που δεν υπάρχει εδώ!) και για την εποχή αυτή αυτό είναι αρκετό για να σε ανεβάσει στο νο.1. Το "One" μια κλασική πλέον μπαλλάντα, το "Even Better Than The Real Thing" στιγματίστηκε ίσως περισσότερο από το Perfecto Mix του Paul Oakenfold, το sexy "Mysterious Ways" μια all-time πλέον sing-along αφορμή, αλλά η επιλογή του "Who’s Gonna Ride Your Wild Horses" δεν ήταν και η καλύτερη. Καλώς λοιπόν εδώ στη θέση του περιλαμβάνεται το "Until The End Of The World", που μπορεί να μην έγινε single, αλλά από τότε παίζεται σε κάθε set τους. Ευδιάκριτη είναι πλέον η διαδρομή σε ηλεκτρονικούς και βιομηχανοποιημένους ήχους, ενώ η Bowie επιρροή, η κιθαριστική παραμόρφωση, τα συνθετικά beats φορτίζουν το άκουσμα με ένα υδάτινο ρεύμα που φρεσκάρει σε υγιείς βάσεις τον οικείο ήχο τους.
 |
Το "Achtung Baby" διαδέχτηκε το "Zooropa", που αρχικά προοριζόταν για EP. Εκεί συνεχίζεται η προσπάθεια των U2 να διαφύγουν του διαμορφωμένου, γνώριμου ηχητικού πλέγματος, προσπαθώντας να φέρουν τον ήχο τους στις πρώιμες ηλεκτρονικές/rock επιμειξίες των 90s. Από το "Zooropa" επιλέγουν το "The First Time" αντί του "Lemon", κάνοντας την έκπληξη και πάλι, μαζί με το πανέμορφο "Stay (Faraway, So Close)" κι ένα νέο mix του "Numb".
Το "Pop", αποτέλεσε την πρώτη τους δουλειά χωρίς τον Eno και συνοδεύτηκε με αντιφατικές κριτικές. Επενδεδυμένο με τα ηλεκτρονικά ρούχα του Flood, το συγκεκριμένο album απέκτησε τη δυναμική του στις ζωντανές εμφανίσεις, αφού φρόντισαν γρήγορα να το απαλλάξουν από το εφήμερο για τους ίδιους dance φορτίο του.
 |
Αυτή η ειρωνική γιορτή της pop κουλτούρας με ήχο εν μέρει ακριβώς στην εποχή της, αλλά και με μερικά τραγούδια που δεν διέφεραν και πολύ ηχητικά από τον κλασικό τους πρότυπο, ήταν οπωσδήποτε κάτι που ξένισε ακόμα και τους δημιουργούς της. Υπεύθυνος βέβαια για το γρήγορο γύρισμα της πλάτης είναι λιγότερο ο Flood, αφού οι παραγωγικές του, ηλεκτρονικές εκλεπτύνσεις (δεν ήταν μια έξυπνη ιδέα το "Discoteque", απέναντι σε μια ανεπαρκή μελωδία;) ήταν αυτό που θα περιμέναμε. Πάντως κατά μία σατανική σύμπτωση τα τέσσερα κομμάτια που "εκπροσωπούν" το συγκεκριμένο album, ήτοι τα "Discoteque", "Staring at the Sun", "Gone", "If God Will Send His Angels" είναι σε νέες μίξεις, που δίνουν βέβαια την απαιτούμενη συνοχή στη συλλογή, αποφορτώνουν τα κομμάτια και ανήκουν στη νέα, back-to-basics, φιλοσοφία της μπάντας, αλλά από την άλλη είναι ολοφάνερο γιατί σχεδόν μόνο αυτά επιλέχθηκαν να μας δοθούν σε remix. "Είχαμε απορροφήσει τόση χορευτική μουσική όταν αρχίσαμε να φτιάχνουμε το "Pop" που με το τέλος του δίσκου, βρήκαμε τους εαυτούς μας να ξαναγυρνούν πάλι στις ενορχηστρώσεις μιας μπάντας", δήλωναν αργότερα. Από εκεί άνθισε ο ήχος του "All That You Can't Leave Behind" που έκλεισε τον κύκλο. Αργότερα υποστήριξαν και ότι αναγκάστηκαν να επιταχύνουν τη δημιουργία του "Pop" προκειμένου να προλάβουν την περιοδεία που είχε ήδη κλειστεί: "Είμαστε σίγουροι ότι θα μπορούσαμε να τελειώσουμε το δίσκο σε ένα χρόνο και να βρεθούμε αμέσως μετά στην tour μας. Είχαμε πολλές καταπληκτικές ιδέες, κι έτσι συμφωνήσαμε να περιοδεύσουμε σε συγκεκριμένες ημερομηνίες. Λίγο μετά συνειδητοποιήσαμε ότι πολλά κομμάτια ήταν ατελή. Η αληθινή τραγωδία με το Pop ήταν ότι θα μπορούσε να είναι ένας μεγάλος, περιπετειώδης δίσκος, αν είχαμε δύο μήνες ακόμα".
 |
Ο κύκλος πάντως έκλεισε με την επιστροφή τους στις "The Joshua Tree" ημέρες. Το τέλος της δεκαετίας τους βρήκε να ξανακάνουν παρέα στο studio με τους Eno και Lanois και να βγάζουν ένα μάλλον άνισο δίσκο, το "All That You Can't Leave Behind". Οι πειραματικές φιλοδοξίες, η αίσθηση του "μεγάλου" και "μοναδικού" έχει φύγει και η μπάντα επιστρέφει στην απλή χρήση των κιθάρων, παίζοντας όμως με το funk, χρησιμοποιώντας την alt-country, επιδεικνύοντας ξανά την αγάπη τους για τη soul. Aπό αυτό το album έχουμε το "Beautiful Day" και το "Stuck In A Moment You Can't Get Out Of".
Να σημειώσουμε ότι το best συμπληρώνει η -όχι και αγαπημένη- συμβολή τους στο "Batman Returns", "Hold Me, Thrill Me, Kiss Me, Kill Me", το "Miss Sarajevo" από το project των Passengers και δύο νέα κομμάτια: Το "Electrical Storm", συνέχεια του ήχου του τελευταίου album, ένα κλασικό, καλοφτιαγμένο U2 κομμάτι, αλλά και το θέμα του "Gangs of New York", το φορτισμένο συναισθηματικά "The Hands That Built America", μια κινηματογραφική μπαλλάντα που μελωδικά δεν είναι και στα καλύτερά τους, αλλά κάποιες μικρές ιδέες της παραγωγής του William Orbit τη σώζουν.
 |
Για τους fans των U2 πάντως περισσότερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το δεύτερο, συνοδευτικό cd που πλαισιώνει την περιορισμένων αντιτύπων έκδοση, από το οποίο ξεχωρίζει το "Lady With the Spinning Head", η κανονική έκδοση του "Electrical Storm" (στο πρώτο cd περιλαμβάνεται ένα William Orbit mix), το καλό απομεινάρι από την The Passengers εποχή, "Your Blue Room", η βιομηχανική διασκευή του "Happiness is a warm gun" των Beatles, ένα άκρως χορευτικό, house, Zooromancer Remix του "Salome", για το οποίο όμως οι Duran Duran θα πρέπει να ζητήσουν το ποσό που τους αναλογεί (καταλήγει να είναι ένα tribal remix του "Save a prayer"), το Perfecto Mix του "Even Better Than The Real Thing", που άλλωστε κυκλοφόρησε και ξεχωριστά ως single και, απ'ότι θυμόμαστε, μπήκε σε όλες τις dance συλλογές του 1992 και η παρέμβαση και πάλι του Oakenfold στο "Lemon", που αν και τότε τη βλέπαμε να έχει ημερομηνία λήξης, πλέον χρωματίζει το πορτρέτο των U2, προσθέτοντας τις απαραίτητες πινελιές μιας -ανατρεπτικής έναντι του ροκ που εκπροσωπούσαν στα 80s- εποχής.
Ουσιαστικά το πρώτο cd, και με τις απαραίτητες αλλαγές, μας δίνει μια πιο διαχρονική βάση και το δεύτερο επί μέρους σκιρτήματα από την πορεία που διέσχισαν σ'αυτή τη δεκαετία, για να καταλάβουμε καλύτερα τι ήταν οι ίδιοι για την εποχή εκείνη, κι όχι αυτό που θέλουν να μας μείνει ως γεύση. Και οι δύο πλευρές πάντως είναι σεβαστές...
