Οι συναυλιάκηδες αυτής της πόλης κι αυτής της ζωής ξέρουν καλά το συναίσθημα του να περιμένεις πώς και πώς ένα live που θα δεις την επόμενη εβδομάδα, αύριο, απόψε το βράδυ. Και όταν συμβαίνει αυτό δύο είναι, χοντρικά, οι κατηγορίες που τεκμηριώνουν αυτήν την αναμονή, τα πόδια που παίζουν κάτω από το τιμόνι στην αθηναϊκή κίνηση, τα albums του καλλιτέχνη ή του συγκροτήματος που θα δεις σε λούπα μέχρι να έρθει η ώρα να τα ακούσεις πάνω από/σε μια σκηνή. Η πρώτη αφορά σε αγαπημένους καλλιτέχνες και συγκροτήματα, μοιραία από το εξωτερικό, που είτε για λόγους μεγέθους, είτε για λόγους ελληνικού κοινού, είτε και για τα δύο δεν πρόκειται να ξαναδείς τόσο απλά και εύκολα στην πόλη. Η δεύτερη αφορά σε αγαπημένους καλλιτέχνες, μοιραία από την Ελλάδα, που γνωρίζεις ότι μπορείς άνετα να ξαναδείς σε λίγους μήνες, κάπου στην πόλη, σε ένα επόμενο φεστιβάλ, σε μια επόμενη ευκαιρία αλλά δεν έχει σημασία – δεν θες να χάσεις καμία φορά γιατί κάθε φορά είναι μια γιορτή για την κοινή αισθητική και μουσική που σε ενώνει με αυτό που γίνεται πάνω στη σκηνή αλλά και αυτό που συμβαίνει από κάτω της. Είναι προφανές ότι η live παρουσίαση δίσκου του Metaman, Metaman vs Dr. Rave, στο ΙΛΙΟΝ Plus, την Παρασκευή 17 Ιανουαρίου, ανήκει στη δεύτερη κατηγορία.
Ο ίδιος ο δίσκος, ένας από τους καλύτερους για το 2024 -από εκείνους που και να μην ήταν «επισήμως» στις λίστες της χρονιάς, πάλι θα ήταν στις καρδιές μας-, ο χώρος -μια σκηνή από και για την αυθεντική b-side πλευρά της πόλης-, οι guests της βραδιάς -πώς να γινόταν αλλιώς σε έναν δίσκο εκλεκτών συνεργασιών-, όλα μα όλα συνέθεταν το ιδανικό σκηνικό για αυτό που συνέβη: μια σκοτεινή, απίστευτα συναισθηματική, γλυκά συγκινητική, σε στιγμές αθόρυβα ανατριχιαστική γιορτή για ανθρώπους που μοιράζονται την ίδια δισκοθήκη (στην οποία οι Στέρεο Νόβα και η Λένα Πλάτωνος θα βρίσκονται πιθανότατα σε περίοπτη θέση) και βρίσκονται στα ίδια μικρά ή μεγάλα live εδώ και λιγότερα ή περισσότερα χρόνια. Για ανθρώπους που έχουν μοιραστεί με την ίδια μουσική στα ακουστικά την ίδια πόλη, τα ίδια μπαρ και καφέ, έχουν ζήσει με την παρέα τους, ξεχωριστά ο καθένας, τα ίδια σκηνικά, έχουν ονειρευτεί παρόμοια πράγματα και έχουν πάει παρόμοια πάσο, έχουν φτιάξει τις ζωές τους με παρόμοια λογική ή δεν τις έχουν φτιάξει καθόλου πάλι με παρόμοια λογική, βλέποντας τον καιρό και τα τρένα να περνούν, με ακουστικά στα αυτιά. Γερνώντας μαζί κι ας μην γνωρίζουν ο ένας τον άλλον.
Αυτή η γιορτή κράτησε στο ΙΛΙΟΝ Plus τον άψογο ρυθμό της, ξεδιπλώνοντας με συνέπεια την αισθητική της αφήγηση, με κάθε μέρος να λέει το δικό του κομμάτι της ιστορίας. Το opening act της Molyneaux ήταν το μέλλον, το νέο ποπ σκοτάδι που είναι ωραίο, αέρινο και αξίζει τον κόπο να το αφήσεις να σε τυλίξει. Η εμφάνιση του Metaman, ως ενορχηστρωτή και κατά κάποιον τρόπο τελετάρχη αυτής της γιορτής, πίσω από τις κονσόλες και τα pads του, ήταν το παρόν, το παρόν όλης της αίθουσας εκείνη τη βραδιά στο ΙΛΙΟΝ Plus, ο κόσμος που βάζει ενυδατική και πάει σερί στη δουλειά, ο κόσμος που νιώθει ότι «έχει περάσει πολύς καιρός αλλά ελάχιστος χρόνος». Τα features στη σκηνή αρθρωμένα από τις αυθεντικές φωνές τους -μονόπρακτα στο demonstration που είχαμε ανάγκη όλοι μας- και είπαν την ιστορία αυτού του εναλλακτικού super ήρωα που τριγυρνάει στην Αθήνα και συναναστρέφεται κόσμο προσπαθώντας να νικήσει, όπως όλοι, τον ίδιο του τον εαυτό, τα δικά του βράδια και τις δικές του ημέρες.
Το χατζηδακικό πιανάκι της «Αίθουσας Αναμονής» σαν άλλο θεατρικό κουδουνάκι, τα «Ναυάγια» με τον Στέλιο Λαλούση που μας έκαναν Ατλαντικούς ένα με τον βυθό του πατώματος, η έκρηξη του «ΚΑΝ» με τη Sci-Fi River, το «Εμείς οι Δύο Θα Γεράσουμε Μαζί» με τη φωνή του Θωμά και τα σκουπιδάκια που μπήκαν σε μάτια. Τα προηγούμενα τεύχη του super ήρωα με τα excelόφυλλα της «Ματαίωσης» να τρέχουν στη φωνή της A. Epitheti και φυσικά η “IRINA” – το ειδώλιο από το οποίο ξεκίνησαν όλα.
Καθώς αναρωτιόμασταν πόσες Δευτέρες χωράνε σε μια εβδομάδα, δύο εικοσιτετράωρα πριν έρθει μια ακόμα Δευτέρα που θα αναστάτωνε όλον τον πλανήτη, καθώς το παρελθόν του ήρωά μας μας έστελνε να συναντήσουμε υπό τους ήχους του after set του Amor Industrial το δικό μας κοντινό ή όχι και τόσο παρελθόν, τις νύχτες που ανακαλύπταμε τον Regressverbot σε μέρη όπως το Boiler και η αδικοχαμένη Rebound, o Λεωνίδας των My Wet Calvin βρήκε τον ιδανικό τίτλο για αυτήν την βραδιά. Η απαίτηση να τεθεί αυτός σε αυτό το συμπίλημα εικόνων από αυτήν είναι ομόφωνη μετά από μια μικρή σφυγμομέτρηση μεταξύ όσων γνωρίζουμε ότι την ζήσαμε από άλλη γωνιά της αίθουσας ο καθένας, κουβαλώντας στην πλάτη τη δική του μέρα. Κάτι μας λέει, όμως, ότι δεν θα διαφωνήσει κανείς από όσους βρέθηκαν εκεί, δίπλα μας, λίγο μπροστά, λίγο παραπίσω. Άλλωστε εμείς οι διακόσιοι που ήμασταν εκεί θα γεράσουμε μαζί.
