Αν και είμαι γενικά καχύποπτος σε κάθε είδους φιλανθρωπίες και τέτοιου είδους οργανώσεις, ειδικά όταν μπλέκουν με την μουσική βιομηχανία, ξεπερνάω τα κολλήματά μου, όπως και ξεπερνάω και τους λόγους που οδήγησαν το ΝΜΕ και την οργάνωση War Child, 7 χρόνια μετά το “Help”, να δημιουργήσουν την συλλογή 1 Love και περνάω στο περιεχόμενο του album.
Κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μέσα στην απλότητα του, έχει το concept της συλλογής. Επιτυχημένα groups και καλλιτέχνες της εποχής μας καλούνται να επιλέξουν ένα τραγούδι που είχε φτάσει στο Νο. 1 του βρετανικού chart στο παρελθόν και να το διασκευάσουν. Εύκολα πράγματα λοιπόν, και για να δούμε αν τόλμησε κάποιος να πάρει κανένα ρίσκο, ή αν όλοι το έπαιξαν εκ του ασφαλούς. Ας τα μελετήσουμε ξεχωριστά ένα-ένα, ας βγάλουμε όλη την κακία μας στην επί μέρους βαθμολογία κάθε διασκευής, και ας βγάλουμε και ένα μέσο όρο της συλλογής στο τέλους, επιχειρώντας να κρίνουμε τις ηχογραφήσεις με κριτήριο, την πρωτοτυπία, και το τελικό αποτέλεσμα σε σχέση με τις αυθεντικές.
Οι Starsailor, όπως συνήθως, γυρνάνε πίσω στη δεκαετία του ’60 για να τους έρθει καμμιά έμπνευση, και επιστρέφουν με μία αδιάφορη εκδοχή του, του όχι και εξαιρετικού έτσι κι αλλιώς, “All Or Nothing” των Small Faces. Δεν διάλεξαν κάτι από Tim Buckley για να μην τους αποκαλέσουν προβλέψιμους μήπως; 2/10
Οι Feeder, το group που είχε την ατυχία φέτος να δει ένα βασικότατο μέλος του να μας εγκαταλείπει για άλλους κόσμους, στέκονται απέναντι σε ένα από τα καλύτερα ερωτικά τραγούδια της δεκαετίας του ’80, και από τα πιο δύσκολα, λόγω της δύναμης που είχε η φωνάρα του Holly Johnson, και διασκευάζουν ανέλπιστα για μένα, πολύ επιτυχημένα, και πολύ σκοτεινά επίσης, το “The Power Of Love” των Frankie Goes To Hollywood. 8/10
Τις Sugababes τις εκτιμούμε ιδιαίτερα και δεν το κρύβουμε. Εδώ έρχονται να προσφέρουν μία από τις καλύτερες στιγμές του album, με την επιδέξια εκτέλεση του “Killer” του Adamski, του τραγουδιού που μας γνώρισε τον Seal. Ok, μπορεί το “Killer” να είναι ένα από τα αγαπημένα μας singles, η απόλυτη επιτυχία της dance σκηνής εκεί στην στον στροφή από τα 80’s στα 90’s, αλλά τα κορίτσια του δίνουν έναν άλλο αέρα με τα αισθαντικά αρμονικά φωνητικά τους. 8/10
Φτου! Πάλι οι Muse μπροστά μου. Sorry guys, εδώ μιλάμε για αξεπέραστη υποκειμενική αντιπάθεια για τα οπερατικά φωνητικά του Matt Bellamy. Εδώ, όπως και σε πολλές ζωντανές εμφανίσεις τους, οι Muse φέρνουν στα μέτρα τους ένα από τα καλύτερα τραγούδια όλων των εποχών, το οποίο «φέρνουν στα μέτρα τους» δεν μπορεί παρά να είναι εφιαλτικό... 2/10
Τόσο εφιαλτικό που τον Kelly Jones των Stereofuckingphonics, ναι ακόμα και αυτόν, να ακούγεται πάρα πολύ συμπαθής στη συνέχεια, με την ακουστική, γυμνή όπως ίσως και να άρμοζε διασκευή στο “Nothing Compares 2 U” της Sinead O’Connor, δημιουργεία του μέγιστου τότε Prince. Όταν όμως έχεις ένα από τα πιο συναισθηματικά φορτισμένα τραγούδια της σύγχρονης ιστορίας της μουσικής, πως μπορείς να αποτύχεις, ακόμα και αν δεν μπορείς με τίποτα να φτάσεις την τελειότητα του πρωτότυπου; 6/10
Από την άλλη, οι Faithless μαζί με την Dido καταφέρνουν να εντυπωσίασουν ευχάριστα με την διασκεδαστική εκδοχή τους στο “Dub Be Good To Me” της παρέας του Norman Cook εκεί στο 1990, των Beats International. O Maxi Jazz λέει τα δικά του, και η Dido ακολουθεί το πασίγνωστο ρεφρέν του πρωτότυπου, και το αποτέλεσμα ευχάριστο. 7/10
Τα Gallagherάκια των Oasis ξαναδιασκευάζουν Slade, ύστερα από το “Cum On Feel The Noize”, στο κυνήγι ίσως για ένα Χριστουγεννιάτικο Νο.1 με το “Merry Xmas Everybody”, και έχεις την εντύπωση ότι από κάπου θα σκάσει ο Noel ντυμένος στα κόκκινα, με άσπρο μούσι, πάνω σε ένα έλκυθρο, με τάρανδους να το τραβάνε, φωνάζοντας στα παιδάκια, «Merry fookin’ Christmas, awright?”. 4/10
Στους Elbow πιστεύουμε, και περιμέναμε σίγουρα πολύ καλύτερα από αυτούς. Αντίθετα με τις προσδοκίες μας, το group από το Manchester παραδίδει μία άνευρη και ανέμπνευστη εκτέλεση στο “Something In The Air” του Thunderclap Newman. Όχι ότι και κακή βέβαια, απλά μπορούσαν να ρισκάρουν και να πειραματιστούν περισσότερο, προσφέροντας ένα από τα highlights της συλλογής. 5/10
Πάμε πάλι στις καλές στιγμές. Οι The Reelists με την νικήτρια του φετινού Mercury Prize, την νέα βρετανίδα r’n’b sexy diva, Ms Dynamite, παίρνουν ένα από τα πιο κλασικά soul τραγούδια της πατρίδας τους, στηρίζονται πάνω του και στους εμπνευσμένους ρυθμούς του Jazzie B., αλλά ταυτόχρονα το επανατοποθετούν στην εποχή του UK Garage και του καλογυαλισμένου ήχου. Και το “Back To Life (However Do You Want Me)” των Soul II Soul ακούγεται πιο φρέσκο από ποτέ. 9/10
Οι Manic Street Preachers από την άλλη, είναι γνωστοί για τις καλές διασκευές τους σε όχι και πολύ καλά τραγούδια. Το “Out Of Time” του Chris Farlowe δεν αποτελεί εξαίρεση, με τα έγχορδα και την φωνή του James Dean Bradfield να δένουν απόλυτα μέσα στα 3:30 λεπτά pop. Είμαι ο μόνος που σε κάποιες στιγμές, νομίζει ότι ακούει τον Robbie Williams και ότι επόμενο το επόμενο νούμερο που θα ακουστεί θα είναι κάτι από το “Swing When You Are Winning?”; 5/10
Ο Badly Drawn Boy μαζί με τον Jools Holland και την Rhythm & Blues Ορχήστρα του μας θυμίζουν την παρακμιακή pop των αγγλικών πόλεων επιλέγοντας το “Come On Eileen” των Dexys Midnight Runners, και χωρίς να είναι κακή η εκτέλεση τους, καθ’όλα επαγγελματική, μας υπενθυμίζει επίσης πόσο σπουδαίος τραγουδιστής υπήρξε για λίγο ο Kevin Rowland. Ο Damon Gough όσο και να μας αρέσει, δεν παύει να φαίνεται λίγος για τις ανάγκες του πιο τραγουδισμένου pop άσματος στα students unions των βρετανικών πανεπιστημίων. 6/10
Πάντα πίστευα ότι οι Prodigy είχαν μέσα τους κάτι από την 2-Tone και φαίνεται ότι είχα δίκιο ακούγοντας την διασκευή που επιχειρούν σε ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια της βρετανικής μουσικής σκηνή γενικά. Το “Ghost Town” όπως το μεταφέρουν οι Prodigy 21 χρόνια ύστερα από την κυκλοφορία του, απογυμνώνεται από τους στίχους αλλά παράλληλα παραμένει αρκετά κοντά στο πρωτότυπο, χωρίς εντυπωσιακές ή έστω λίγο εμπνευσμένες αλλαγές, κάτι που θα περίμενε λογικά κανείς. Οι Prodigy φαίνονται να σέβονται το “Ghost Town” και απλά ουσιαστικά τελικά δημιουργούν ένα πολύ συμπαθητικό remix. 6/10
Οι Prodigy βέβαια μπορεί να μην ανατρέπουν το τραγούδι που επιλέγουν να διασκευάσουν, όμως οι ίδιοι ανατρέπονται από τους Jimmy Eat World. Οι δεύτεροι επιλέγουν να κάνουν κυριολεκτικά αγνώριστο το τέρας που ήταν πίσω στο 1996 το “Firestarter”, μετατρέποντάς το σε μία σκοτεινή και εφιαλτική κιθαριστική μπαλάντα. Θα δυσκολευτείτε σίγουρα να το αναγνωρίσετε, άλλα όταν το κάνετε, θα εντυπωσιαστείτε και εσείς, όχι βέβαια διότι πλησιάζει ή ξεπερνάει το αυθεντικό, που δεν το κάνει σε καμμία περίπτωση, αλλά διότι οι Jimmy Eat World είναι πραγματικά το μοναδικό group που τολμά κάτι εντελώς διαφορετικό και ανακατασκευάζει από την αρχή το κομμάτι που επιλέγει να διασκευάσει. 9/10
Η πιο αδιάφορη και αδύναμη στιγμή του album είναι η εμφάνιση του αποτυχημένου μορφονιού popstar Darius, ο οποίος προσφέρει στην συλλογή μία ζωντανή εκτέλεση του “Pink Flamingo των Manfred Mann. Την ξεχάσαμε κιόλας.... 1/10
Το “Dreams” της Gabrielle ήταν ένα κακό τραγούδι που έφτασε στο Νο.1, από τα πολλά είναι αλήθεια, και οι More Fire Crew κάνουν τα δικά τους, χρησιμοποιώντας σαμπλαρισμένη τη φωνή της Gabrielle, φέρνοντας το, στα μέτρα του UK Garage. Κακό ήταν, κάκιστο παραμένει, αν και κάτι πήγε να γίνει κάποια στιγμή. 2/10
Τέλος, ήρθε ο καιρός να αποκαλύψω ότι ήμουν και είμαι fan του κορυφαίου boyband ever, των Take That, και ότι μεταξύ άλλων ασμάτων, το γραμμένο από τον Gary Barlow, “Back For Good”, το έχω τιμήσει σε αρκετά sing-alongs σε clubs, pubs και student unions της Αγγλίας. Αυτά για την αξιοπιστία μου, ως μουσικογραφιά στο Avopolis τόσα χρόνια τώρα! (αναρωτιέμαι πόσοι διαβάζουν αυτές τις γραμμές). Οι McAlmont & Butler, και ειδικά ο πρώτος με τα εξαιρετικά φωνητικά του, βγάζουν όλη τη soul μέσα από το τραγούδι, νομίζεις σε στιγμές ότι ο David έχει την εντύπωση ότι διασκευάζει Temptations, αν και δεν απομακρύνονται ιδιαίτερα από το αυθεντικό. Μια χαρά κορύφωση, αν και για να είμαι ειλικρινής, μένω σταθερός στην προτίμηση μου για τον Garry, τον Robbie, και τα υπόλοιπα αγόρια, φωτιά να με κάψει. 7/10
Αυτό ήταν, πάμε για τον μέσο όρο λοιπόν... 84 βαθμοί / 16 = 5.25 και επειδή είναι «for charity» που θα λένε και οι «συνάδελφοι» στο ΝΜΕ χαρίζουμε λίγο, οπότε...
