5 Διαδρομές; 74 λεπτά μουσικής; Αυτοί σίγουρα θα είναι οι Godspeed You! Black Emperor …(Σημειώστε τη αλλαγή του ονόματος από Godspeed You Black Emperor! σε Godspeed You! Black Emperor)...
Το νέο album (4η κατά σειρά κυκλοφορία ή για πολλούς 3ο ολοκληρωμένο άλμπουμ) των γιγάντων του post-rock, με όνομα "Yanqui U.X.O." είναι πανέμορφο με κάθε τρόπο. Βαθιές προοδευτικές και θαυμάσιες δραματικές ηχητικές δραπετεύσεις, που δημιουργούνται με τον μουσικό ρομαντισμό και το ύφος που οι Godspeed συνεχίζουν (χωρίς να εξελίσσουν αισθητά) με την δημιουργική ωριμότητα που διαθέτουν. Η εμπειρία της ακρόασης αυτού του εννιαμελούς συγκροτήματος από το Μόντρεαλ προσομοιάζεται με τη θέαση του εσωτερικού μηχανισμού ενός ρολογιού. Επιχειρεί κανείς να κατανοήσει την μεταλλική πολυπλοκότητα. Η τεχνική πολυπειρία δεν κάνει προσιτή αυτή την εμπειρία, ειδικά για τον αμύητο και τον ανεξοικείωτο. Οι συνθέσεις αρχίζουν με βραδύ ρυθμό και με συνοχή για να φτάσουν στην κλιμάκωση και την κορύφωσή τους μέσω των πολυπληθών μουσικών οργάνων που επιτελούν διαδραστικό ρόλο. Εξαίρεση αποτελεί το "Motherfucker Redeemer" που μοιάζει να είναι μία από τις πιο δυνατές και ενεργητικές στιγμές του συγκροτήματος και καταλήγει σε ένα μελαγχολικό χάος. Ενεργετικό και αγαπησιάρικο, με παραμορφωμένες κιθάρες και noisy εσωστρέφεια...
Αν σκεφτούμε ότι το διπλό "09-15-00" είναι μια αναφορά σε μια μεγάλη επιδρομή του ισραηλινού στρατού στην Παλεστίνη, τότε η μουσική γίνεται αυτομάτως soundtrack. Με τη βοήθεια της μουσικής στο μυαλό μας μπαίνουν αιχμηρές εικόνες tanks στους δρόμους, βόμβες, εγκαταλελειμένα κτίρια, ενώ το δεύτερο μέρος του είναι εύθραυστο, ερχόμενο μετα από τη βίαιη μπόρα, την οποία έχει αντικαταστήσει ένας μοναχικός άνεμος που κουβαλά μαζί του τα απομεινάρια... Μία πανέμορφη ατμοσφαιρική ambient-post-rock σύνθεση.
Το "Rockets Fall on Rocket Falls" (που αν ρωτούσαμε τα μέλη της μπάντας θα μας έλεγαν πως είναι εμπνευσμένο από την αγαπημένη τους ταινία) αρχίζει με μια μυστηριώδη κιθάρα και ακολουθείται από πένθιμα έγχορδα. Στη συνέχεια χτίζεται σταδιακά και καταλήγει σε παραμόρφωση και ένα εξίσου πένθιμο χάος που θα έκαναν φανταζόμαστε τον Albini να χαμογελάει στο studio από ικανοποίηση. Κι ομως στα μισά νιώθεις να ξαναρχίζει η περιπέτεια, γιατί ο Steve έχει δουλέψει καλά...
Η ομορφιά αυτού του album βρίσκεται περισσότερο στη λεπτομέρεια. Ενώ τα πρηγούμενα σε έπιαναν από την αρχή και σε κουβαλούσαν στο μεγάλο ταξίδι τους μέχρι το τέλος, αυτή τη φορά τα πράγματα είναι περισσότερο δυσκολοχώνευτα, αλλά περισσότερο επιβραβευτικά. Δεν υπάρχει η αιθέρια ομορφιά των προηγούμενων, ενώ η κακοφωνία και buzz είναι στοιχεία που ο Albini φροντίζει να βάλει έντεχνα στον ήχο τους. Το χορτάρι πλέον μοιάζει καμμένο και η γη άδεια, τα ταξίδια τους έχουν μεγαλύτερη την αίσθηση της απόγνωσης. Στο καθαρά τεχνικό μέρος, οι ambient στιγμές έχουν περιοριστεί και η οικονομία είναι στοιχείο που τους απασχολεί περισσότερο από ποτέ. Από τον Steve Albini θα περιμέναμε μια περισσότερο μινιμαλιστική προσέγγιση, όμως μοιάζει να σέβεται αρκετά τον μεγάλο και επικό, αρκετά prog rock ήχο της μπάντας και να ακολουθεί με ιδέες, οι σημαντικότερες εξ αυτών (πέρα από την οικονομία) είναι η σημασία στη λεπτομέρεια, το χαρακτηριστικό του βραδυφλεγούς, η ενιαία αίσθηση των πολλών οργάνων που παίζουν ως ένα, ο θόρυβος και η απουσία ηχογραφημένων λόγων!
Οι κιθάρες σπάνια ακούγονται ως κιθάρες, τα πανέμορφα βιολιά που μοιάζουν να πηγάζουν από παραδοσιακές εορτασίες. Όλα όμως βοηθούν στην πλήρωση του ήχου. Aνάσα, ο χτύπος της καρδιάς σου, ήχοι διαστημικοί, επανάληψη που επιτείνει την ένταση.Η μουσική τους σε βυθίζει σε απροσμέτρητες επικές θέσεις, με το βιολί να τρεμουλιάζει συνεχώς λαμπυρίζοντας ενάντια στους αργούς ορχηστικούς και αρμονικούς ήχους. Ο ήχος εναλλάσσεται, πότε τρυφερός και πότε σκληρός, βίαιος, καταιγιστικός, αλλά το ορχηστρικό υποτονικό ύφος είναι μοναδικό.
Στο μυαλό μου συνειρμικά έρχονται εικόνες, πίνακες, οσμές, αναμνήσεις... Οργή και μελαγχολία. Τρόμος και ηρεμία. Ελπίδα. Ιδού ο ονειρικός, αλλά και άγριος, σουρεαλιστικός κόσμος, εικαστική στιγμή άξια προσοχής. Προς δικήν σας απόλαυση.
ΥΓ. Το πίσω μέρος του album έχει ένα διάγραμμα που δείχνει τις συσχετίσεις μεταξύ κολοσσών όπως οι BMG, Sony και Time Warner, με την κατασκευή αμερικάνικων όπλων (βέβαια με την απαραίτητη δόση υπερβολής, μέσα στη δεδομένη χρηματιστηριακή συσχέτιση των πάντων), ενώ στο εσώφυλλο προτείνουν στους μουσικόφιλους να σταματήσουν να δίνουν λεφτά σε 'predatory retailers και superstores'. Ξέρουν όμως το παιχνίδι για να κάνουν την μουσική τους να ακουστεί και δεν το βγάζουν στο εξώφυλλο. Θα λέγαμε όμως ότι δεν είναι αυτά που θα μας κάνουν να τους αγαπήσουμε πρωτογενώς ή να τους απορρίψουμε ως 'υποκριτές'. Υπάρχει η μουσική, η οποία από μόνη της δημιουργεί απίστευτες εικόνες και εγείρει συναισθήματα καλά κρυμμένα, μέσα στην καλά χτισμένη ασφάλειά μας. Καλά κάνουμε φυσικά, αλλά που και που αξίζει να διαφεύγουμε αυτής και να βλέπουμε σφαιρικά τον κόσμο που ζούμε, έστω και με ορχηστρικά έργα. Υπάρχουν στιγμές που το ζητούμε και οι ίδιοι...
