Tο “Burn the Furniture”, πρώτο LP των Άγγλων Savoy Grand δεν είναι κάτι που θα περιέγραφε κάποιος ως βρετανικός κλασικός δίσκος. Μπορεί όμως κάποιος να του προσάψει την διαιώνιση της μόδας στους φρέσκους μελαγχολικούς δρόμους που έχουν χαράξει μερικά χρόνια τώρα οι Coldplay και Doves, χωρίς όμως να μειώσει την αξία του. Διότι αν και σχετικά άγνωστοι, η ποιότητα ξεχωρίζει αν και δεν αγγίζει υψηλά επίπεδα.
Oι Savoy Grand, ερχόμενοι από το Nottingham, έχουν επηρεαστεί όπως αναμενόταν σε μεγάλο βαθμό από τους συμπολίτες τους, Tindersticks. Παίζουν όμως τα μουσικά τους όργανα σε πιο χαμηλωμένες εντάσεις και αποπνέουν ένα σαφώς πιο lo-fi αίσθημα από το σχήμα του Stuart Staples. Δίνοντας την κυρίαρχη δύναμή τους στους στίχους, καταφέρνουν και δημιουργούν ένα δίσκο που δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητος αν και έχει μεγάλο ρίσκο να θεωρηθεί από κάποιους βαρετός. Το φαινόμενο αυτό, εκκολάπτεται μέσα στην ίδια μας την κοινωνία, η οποία με τους φρενήρεις ρυθμούς που καλπάζει, δεν αφιερώνει τον απαραίτητο χρόνο σε δημιουργίες που κάτι έχουν να πουν, αλλά χρειάζονται χρόνο.
Οπότε, το ερώτημα για την επιτυχία ενός λυρικού δίσκου είναι πάντα αμφιλεγόμενο. Ο Graham Langley, τραγουδιστής και συνθέτης των τραγουδιών του group, έχει προσδώσει στο “Burn the furniture” όλη την προσωπικότητά του. Τραγουδά αισθαντικά και παραπονιάρικα για προβλήματα που έχει και για άλλα που νιώθει πως έχουν οι υπόλοιποι. Η ουσία των γραπτών του είναι γεμάτη θλίψη και προβληματισμό, γεγονός που πολλαπλασιάζεται στη συγκεκριμένη μουσική που επέλεξε να τα περιβάλλει.
Όπως και με κάθε ξενόγλωσσο δίσκο, έτσι και με το “Burn the furniture”, η αδυναμία της άμεσης κατανόησης των πάντων, δρα μερικές φορές προς όφελος του ακροατή. Φαντάζομαι πως όλοι αυτοί που ακούν τον δίσκο και έχουν την αγγλική ως μητρική γλώσσα, θα βασανίζονται περισσότερο από τα πονήματα του Langley, ένα γεγονός που συμβαίνει και στους υπολοίπους, απλά καθυστερεί λίγο ή πολύ για κάποιους άλλους. Ο Langley μιλά για χαμένες αξίες, για χαμένους ανθρώπους, για την αυτογνωσία, για τα σημαντικά πράγματα της ζωής και το πως τα παραβλέπουμε αλλά και για τις αυτοκαταστροφικές κινήσεις της ανθρωπότητας. Δύσκολα θέματα από όπου και να τα κοιτάξεις, και γι’αυτό ο δίσκος των Savoy Grand ενδέχεται να αποθαρρύνει πολύ κόσμο. Σε κάτι τέτοιους δίσκους όμως αξίζει να δίνουμε έστω και την ελάχιστη σημασία άσχετα με το αν δεν αποσκοπούν στην «άμεση» διασκέδαση που επιβάλλει η σύγχρονη πραγματικότητα.
