Αυτή τη φορά στο κριτικό μικροσκόπιο έχουμε το ντεμπούτο άλμπουμ των B-Sides Story Without End –του ποπ συγκροτήματος από την Πάτρα, όχι του ομώνυμου garage σχήματος από την πρωτεύουσα. Το Story Without End είναι μια δουλειά η οποία συνεχίζει την παράδοση της κιθαριστικής ποπ με ανδρικά φωνητικά και εξωραϊστικές λεπτομέρειες πλήκτρων, ένα προσωπικό καλλιτεχνικό ταξίδι που μοιράζονται οι B-Sides με το ακροατήριό τους. Ως κύρια χαρακτηριστικά της μουσικής της μπάντας, βάσει της πρώτης τους ολοκληρωμένης κυκλοφορίας, προκύπτουν τα κάτωθι: 1) Εννοιολογικός σκοταδισμός: Η θεματολογία των τραγουδιών έχει ως κεντρικό χαρακτήρα τον ευαίσθητο καλλιτέχνη που πλήττεται από τον υπόλοιπο, άκρως ρεαλιστικό, κόσμο. Δεν υπάρχει ιδεαλιστική γωνία για να κρυφτεί, εκτός από τις γωνίες του μυαλού του. Το μοτίβο δεν είναι νέο και μάλιστα υπάρχουν κριτικές απόψεις οι οποίες υποστηρίζουν τη μουσική δημιουργία ως αποτέλεσμα συναισθηματικού ξεσπάσματος. Διαφωνώ με αυτή την άποψη, όμως, κυρίως γιατί η μουσική έχει αλλάξει κατά πολύ τα τελευταία 50 χρόνια. Έχει περάσει από διάφορες φάσεις όπου πάντοτε υπήρχαν διάφορες κρίσεις, και εξίσου πάντοτε υπήρχε η φωνή του καλλιτέχνη ως εκπροσώπου των αδυνάτων και των ιδεατών, που προσπαθούσε να αντισταθεί στην καθεστηκυία τάξη της πραγματικότητας. Καλό είναι να υπάρχει αυτός ο αντίποδας, αλλά θα ήθελα να δω μια εξέλιξη, δεδομένου ότι η «αντίσταση» ανήκει πλέον στην mainstream πλευρά, παρά στο underground. 2) Μουσική ρεμιξολογία: ιδιαίτερα γνωστή πρακτική στα σύγχρονα συγκροτήματα. Πηγάζει από την έλλειψη παρθενογένεσης στην τέχνη και την αγάπη στο μουσικό παρελθόν. Είναι θεμιτό και αναγκαίο να «δανείζεσαι» στην τέχνη, κι έτσι οι B-Sides δανείζονται ιδέες από τις μουσικές επιρροές τους μετασχηματίζοντάς τις με ωραίο τρόπο, ώστε να γίνονται κτήμα τους. Το Story Without End, στο σύνολό του, έχει αστείρευτες μελωδίες που μένουν στο αυτί και καθιστούν τα τραγούδια αναγνωρίσιμα –ίσως είναι λίγο υπερβολικό αυτό, αν όχι αναγνωρίσιμα τότε οπωσδήποτε γνώριμα. Η εισαγωγή του “Angel”, το κιθαριστικό και φωνητικό κομμάτι του “Rekill” με τις εξαιρετικά «hook-αριστές» μελωδίες, ή η μπασογραμμή στο “Like A Dog”, αποτελούν χαρακτηριστικά της εν λόγω τεχνικής. Βεβαίως αυτή η τεχνική γίνεται τέχνη με τη στουντιακή επέμβαση του Sak (των Raining Pleasure) στο στούντιο Noisebox. Όμως δεν είναι ξεκάθαρο αν η επιλογή της μουσικής παραγωγής του είναι λόγω περιορισμού των δυνατοτήτων (τεχνικών ή γνωστικών) ή αν προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη «σκηνή» της Πάτρας. Υπάρχουν κάποια αμήχανα σημεία στο άλμπουμ, όπως το ορχηστρικό μέρος που αιωρείται αποκομμένο στο τέλος του “Forest”, τα “Small Things” και “Snail” τα οποία δεν δένουν με το υπόλοιπο σύνολο, το mastering στο “Rain” (εκτός αν η παραμόρφωση στα πλήκτρα στην εισαγωγή είναι εκούσια) και στο “Fading Away”, τα υπερβολικά πιατίνια στο “Like A Dog”, το τυπογραφικό λάθος στο booklet που δεν περιλαμβάνει τον τίτλο στο “I Cry”, και η φωνή στο “Queen”, η οποία δεν διαθέτει τον ίδιο δυναμισμό όπως στα υπόλοιπα τραγούδια. Ως γενικό πάντως συμπέρασμα, το Story Without End περιλαμβάνει καλή μουσική. Θα είχε λοιπόν ενδιαφέρον αν, στη συνέχεια της πορείας τους, οι B-Sides προσπαθούσαν να αντιδράσουν στην ίδια τη ροκ μουσική παράδοση, δημιουργώντας ένα άλμπουμ που να αντικατοπτρίζει τη νέα μουσική γενιά, ώστε να περιοριστεί η άποψη «κάθε πέρυσι και καλύτερα».
