Αν ένα γνώρισμα και στοιχείο υπερθεματισμού για το τραγούδι είναι η απόλυτη συγχρονικότητά του με τον χωρόχρονο στον οποίον παράγεται, τότε ο δίσκος Έξοδος 2 της Ελεονώρας Ζουγανέλη παίρνει άριστα. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Η Ζουγανέλη σαρώνει την καθημερινότητα της σύγχρονης γυναίκας στην Αθήνα και παρουσιάζει έναν έξυπνο και όμορφο δίσκο, με ένα απόλυτα σημερινό ποπ άκουσμα. Κι αυτό αποτελεί επίτευγμα. Διότι ούτε προς το σκυλο-ποπ κοιτάει το Έξοδος 2, ούτε και προς τη μίζερη εντεχνίλα: διαθέτει μια αξιοθαύμαστη ισορροπία. Και υποψιάζομαι ότι, εκτός των πρώτων υλών (στίχων και μουσικής), μεγάλο ρόλο σε αυτό έπαιξε και ο Soumka, ο οποίος επιμελήθηκε τις ενορχηστρώσεις και την παραγωγή.
Είναι χαρακτηριστικό ότι οι κιθάρες ηχούν απαλλαγμένες από την κατάρα του Έλληνα παλαιοροκά session κιθαρίστα, για τον οποίον υπάρχει μόνο μία παραμόρφωση και μόνο ένας τρόπος να παίζει το δεξί του χέρι –αυτός που τελικά εισήχθη και στο σκυλάδικο. Παρατηρήστε, για παράδειγμα, πόσο έξυπνα (πλασάροντάς τη σχεδόν σαν sample) ενσωματώνει ο Soumka τη hard funk κιθάρα στο “Γεννάει Η Ζωή”. Μην ξεχάσουμε όμως την ερμηνεύτρια μέσα στους δαίδαλους της καθαρά μουσικής αξιολόγησης. Η Ζουγανέλη δίνει εδώ μερικές γενναίες ερμηνείες, με άριστα δουλεμένες επιρροές τόσο από την Άννα Βίσση, όσο και από την Τάνια Τσανακλίδου. Ακόμα και σε συνθέσεις που το συνθηματικό τους βάρος ξεπερνάει, σε πρώτη φάση, την αρτιότητά τους –όπως για παράδειγμα συμβαίνει στο ανθεμικό χιτ “Αττική Οδός”. Μην παραξενευτείτε αν σας κολλήσει ως τσιχλόφουσκα: έχει προλάβει (έστω και αν δεν το ομολογεί) η μισή νευρωτική γυναικεία σέχτα της Αθήνας να το σιγοτραγουδήσει, μουρμουρώντας τους στίχους της Sunny Μπαλτζή πάνω στη μελωδία του Λάκη Παπαδόπουλου. Η Μπαλτζή μάλιστα έχει μια σχεδόν λεοντεία μερίδα στους στίχους του Έξοδος 2, με δεύτερο στη σειρά τον Νίκο Μωραΐτη, που μάλιστα προσυπογράφει και την ελληνική απόδοση των στίχων στο “Αν (Τ.Ο.Α)”. Το οποίο μου δίνει μια καλή ευκαιρία ώστε να επιστρέψω σε όσα έλεγα παραπάνω, περί της συγχρονικότητας του άλμπουμ με το σημερινό γίγνεσθαι.
Θα πρέπει βέβαια εδώ να γίνει ένας σαφής διαχωρισμός. Το Έξοδος 2 δεν απευθύνεται σ' ένα χατζηγιαννικό κοινό, ακριβώς εξαιτίας των συγκεκριμένων πλαισίων (ακόμα και αντικειμένων) που θέτει ως άξονες: συμβίωση, ξεχασμένες σχέσεις και η σχέση μας μαζί τους, αντικείμενα του χρόνου, το απόλυτα καθημερινό άγχος μίας κλασικής Ελληνίδας εργαζόμενης στην αστική χλωρίδα και πανίδα, χαμένες επαφές μεταξύ δεκάδων sms και e-mail, βόλτες ενός άριστα κοινωνικοποιημένου σύγχρονου ανθρώπου που τον ενδιαφέρει τόσο το παρκάρισμα, όσο και μία καλή βόλτα στην παραλία, καθώς και το σεξ –ως επιβεβαίωση, αλλά και ως λύτρωση.
Όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για ζητήματα που, από τη στιγμή που θέτονται σταθερά και ειλικρινέστατα μέσα στον δίσκο, άμεσα αποκλείουν κάποιες ομάδες οι οποίες –είτε από αντίδραση, είτε λόγω ηλικίας (κάτω από 25 και άνω των 45)– δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με τα παραπάνω. Αυτό, θεωρητικά και σε επίπεδα marketing, ίσως δεν κάνει σε κάποιους. Είναι όμως το κύριο στοιχείο που καθιστά την Έξοδο 2 της Ελεονώρας Ζουγανέλη ένα τόσο απόλυτα σύγχρονο ποπ άκουσμα.
