Φέρνω στο μυαλό μου όλους αυτούς τους τραγουδοποιούς προηγούμενων δεκαετιών, όσους άντλησαν την έμπνευσή τους από το βαθύ πηγάδι της παραδοσιακής μουσικής του τόπου μας. Ο Παντελής Θαλασσινός, ο Πέτρος Δουρδουμπάκης, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και πολλοί άλλοι, πήραν μουσικά και υφολογικά δάνεια από την παράδοση και τα ενέταξαν με ξεχωριστό τρόπο στη μουσική πραγματικότητα της εποχής τους. Με αυτήν την ομάδα γειτνιάζει αισθητικά ο Βασίλης Φλώρος, ο νεόκοπος δημιουργός του δίσκου Στις Όχθες Της Αυγής. Μετά την ακρόαση του άλμπουμ, μου δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι ο Φλώρος είναι ένας πιστός και ταπεινός εργάτης της μουσικής που κινείται με καθολική συνέπεια πάνω στις μελωδικές αρχές τις οποίες του δίδαξαν οι καλλιτεχνικοί του μέντορες. Και ενώ η πρώτη δισκογραφική του κατάθεση διαθέτει όλα εκείνα τα συστατικά που θα την όριζαν ως πλήρη, φευ, έχει πέσει σε μία δημιουργική λούμπα. Έχει δηλαδή ασπαστεί, κατά τη γνώμη μου, ένα συνθετικό λεξιλόγιο που αφορά τόσο τους ακροατές του σήμερα όσο αφορά τους σημερινούς αναγνώστες η εμμονή ενός συγγραφέα να γράφει και να τυπώνει το βιβλίο του στο πολυτονικό σύστημα. Εννοώ ότι τα τραγούδια του διέπονται από αναχρονιστική οπτική, τοποθετώντας έτσι –εαυτόν και έργο– τουλάχιστον μία δεκαετία προς τα πίσω. Τότε όταν η έντεχνη δημιουργία, τα λαϊκά μονοπάτια και οι παραδοσιακές φόρμες βρίσκονταν ακόμα σε μία ευτυχή ζύμωση. Εγκλωβισμένος σε μία αισθητική πεπαλαιωμένη, ο Φλώρος χτίζει έτσι το Στις Όχθες Της Αυγής πάνω σε επαναδιατυπωμένες μουσικές φόρμες. Δεν αντιδρώ καθόλου στις αναφορές του δημιουργού, στο παρελθόν και στην ένταξη αντίστοιχων στοιχείων στο σύγχρονο έργο του. Έχω όμως ένσταση για το πώς τελικά περνά τα στοιχεία αυτά στα τραγούδια. Για μένα αποτυγχάνει να παντρέψει τη δημιουργία του με το σημερινό γίγνεσθαι της μουσικής, σε βαθμό ικανό να κάνει ελκυστικά τα τραγούδια του. Στα θετικά του δίσκου πρέπει πάντως να καταγραφεί η συμμετοχή πολλών αξιόλογων ερμηνευτών. Είναι πολύ ευχάριστες οι συμμετοχές του Δημήτρη Ζερβουδάκη, της Ανατολής Μαργιολά και του Δημήτρη Μυστακίδη. Στη συμμετοχή του Γιώργου Νταλάρα (του αναλογεί το μεγαλύτερο ποσοστό ερμηνείας επί του συνόλου των τραγουδιών) θέλω δε να σταθώ λίγο παραπάνω, καθώς ο Φλώρος δίνει την ευκαιρία στον παλαίμαχο τραγουδιστή να περπατήσει στα γνώριμα μονοπάτια των καλών τραγουδιών που ερμήνευε σε περασμένες εποχές. Ξεδιπλώνεται έτσι η ερμηνευτική δεινότητα του Νταλάρα σε όλες τις εκφάνσεις της, όμως η συμμετοχή του καθίσταται την ίδια στιγμή δίκοπο μαχαίρι. Κι αυτό διότι βοηθά στο να δομηθεί ένα μουσικό περιβάλλον προς την κατεύθυνση που αναλύθηκε παραπάνω. Ο Βασίλης Φλώρος δεν γράφει κακά τραγούδια. Το Στις Όχθες Της Αυγής είναι μία συμπαθητική δουλειά με δουλεμένους στίχους, με ισορροπημένες μουσικές συνθέσεις και με ενορχηστρωτική συνέπεια. Όπως εννοήθηκε στα προλεγόμενα η καλλιτεχνική αξία του τραγουδοποιού θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Όμως έχει να αντιμετωπίσει το θέμα του τι σημαίνει παράδοση και πώς την αποδίδω στο σήμερα. Για μένα δεν αγγίζει το επιθυμητό σε αυτή την πρώτη δισκογραφική προσπάθεια, καθώς μένει να κολυμπά στα θολά νερά ενός φολκλορικού επαναπροσδιορισμού, με ανώφελη και ολίγον ανεπίκαιρη ρομαντική διάθεση.
