Ένας από τους εγχώριους καλλιτέχνες ο οποίος πραγματικά έχει «κούτελο» στο εξωτερικό, στο μουσικό είδος τουλάχιστον που εκπροσωπεί, είναι (και) ο Cayetano. Και αυτό δεν οφείλεται μόνο στο ότι έχει ηχογραφήσει για λογαριασμό ξένων εταιριών –ο πρώτος θα ήταν εξάλλου ή ο τελευταίος; Όχι, οφείλεται στο γεγονός πως η μουσική του πραγματικά ηχεί σαν να έχει προκύψει από το γεμάτο υγρασία υπόγειο μιας κατοικίας κάπου στην Αγγλία ή ακόμα καλύτερα στην Αυστρία. Βάλτε στην εξίσωση και το ότι τραγούδια του δεν μας αναγκάζουν να κολλάμε στο τέλος της αποτίμησής μας το αλήστου μνήμης «καλό είναι για ελληνικό» κι έχετε μια γενική εικόνα για τους ουσιαστικούς λόγους του παραπάνω γεγονότος.Στο Back Home ο Cayetano (Γιώργος Μπρατάνης) δεν έχει αλλάξει και πολλά στη γενική φιλοσοφία του περί τραγουδοποιίας. Κυριαρχούν οι χαλαρές ατμόσφαιρες, τα beats προτιμούν την... πέμπτη ταχύτητα από τη δευτέρα, τα φωνητικά προσπαθούν να δημιουργήσουν κλίμα παρά να πρωταγωνιστήσουν και οι μελωδίες αποτελούν –και πάλι– ιδανικό συμπλήρωμα σε μια σκηνή κινηματογραφικής ταινίας. Αυτό το τελευταίο ίσως να υπάρχει σε έναν μεγαλύτερο βαθμό εδώ σε σχέση με το παρελθόν, όχι πάντως και σε βαθμό που να μιλάμε για αποπροσανατολισμό του όλου εγχειρήματος. Στο “Fairy Tales”, για παράδειγμα, δεν μπορείς παρά να μεταφερθείς νοητά σε κάποιο μεξικάνικο χωριουδάκι όπου δυο φίλοι πίνουν άφθονη τεκίλα, ενώ συζητούν περί έρωτα και ζωής γενικότερα. Το αμέσως επόμενο κομμάτι πάλι μας θυμίζει (με το εναρκτήριο κιθαριστικό ακόρντο) τους, εκ Οχάιο, underground rappers MOOD, ενώ η συνέχεια μας οδηγεί σε μια έκρηξη beats, μπάσου, πλήκτρων και πνευστών αντί για τον υποτονικό ήχο του “Main Flow” και της παρέας του. Υπάρχουν όμως αρκετές στιγμές εδώ που θα σας φέρουν στο μυαλό τις μουσικές των Tosca, του Parov Stelar, του Wax Tailor ή των Yppah, για να αναφέρω κάποιες διεθνείς αναλογίες οι οποίες έρχονται άμεσα κατά νου. Το θέμα δεν είναι ασφαλώς από πού έχεις αντλήσει έμπνευση ή/και στοιχεία, μα πώς τα διαχειρίζεσαι. Κι ο Cayetano τα έχει καταφέρει περίφημα μέχρι στιγμής σε αυτό τον τομέα, κάτι που επαναλαμβάνει και στο Back Home. Το ότι επαναλαμβάνει βέβαια ένα δεδομένο του και το ότι γενικά δεν παρεκκλίνει των βασικών του χαρακτηριστικών με κάνει να αμφιβάλλω για το αν πρόκειται για τον καλύτερο ως σήμερα δίσκο του. Ωστόσο, το πόσο αβίαστα κατορθώνει τα παραπάνω και με πόση μάλιστα ομοιομορφία στο αποτέλεσμα –λες και αυτό το σετ κομματιών ήταν γραφτό να βρίσκεται μαζί, σε έναν δίσκο, ως μια οντότητα– οπωσδήποτε θέτει και μια τέτοια παράμετρο στη συζήτηση. Γενικά πάντως, αν ψάχνετε για καινοτομίες και μουσικούς πειραματισμούς τότε ψάξτε αλλού. Στο Back Home του Cayetano θα βρείτε τη σιγουριά που προσφέρουν οι απλές, μελωδικές και εσωτερικές ελεγείες. Αν νομίζετε ότι πρόκειται για κάτι πιο εύκολο να επιτευχθεί, τότε μάλλον κάπου το έχετε πιάσει λάθος το ζήτημα.
