Ο Νίκος Γώγος είναι από τους δημιουργούς που έχουν καταβάλλει μεγάλες προσπάθειες για να επιτύχουν την κυκλοφορία ενός άλμπουμ. Ανήκει στα παραδείγματα-θύματα του hype και εύλογα θα αναρωτηθεί κανείς πώς είναι δυνατόν να πέρασε τόσος καιρός για να γίνει γνωστός, ενώ άλλοι –που δεν είναι απαραίτητα εξίσου καλοί– γίνονται διάσημοι σε μια νύχτα. Ο «κρυμμένος θησαυρός» της δημιουργίας του αποκαλύπτεται όμως εν έτει 2010, κάτι εξίσου επιτυχές, όσο και αποτυχημένο. Ως δυνατό σημείο του Νίκου Γώγου στο άλμπουμ Κρυμμένος Θησαυρός αναδεικνύεται η ροκ φωνή του, καθώς και η επιλογή του να ερμηνεύσει ποπ συνθέσεις. Αυτό το χαρακτηριστικό του πρέπει να αναγνώρισε και ο Γιώργος Δημητριάδης και αποφάσισε να συνεργαστεί μαζί του –ίσως μάλιστα αυτός να ήταν και η ώθηση την οποία χρειαζόταν ο Γλωγος για το δισκογραφικό του ντεμπούτο. Δώδεκα ποπ τραγούδια συγκροτούν τον παρόντα δίσκο. Ξεχωρίζουν τα “Όνειρο Γλυκό”, το “Ταξίδι” και το “Μια Ζωή”, τόσο για τις εύπεπτες και έξυπνες μελωδίες οι οποίες ενεργοποιούν εύκολα τα μουσικά εγκεφαλικά κύτταρα που συνδέονται με την απόλαυση, αλλά και για τη στιχουργική τους θετικότητα. Η τελευταία, σε συνδυασμό με την εξαιρετική ενορχήστρωση και τις πλήρως επιτυχημένες μα εγκρατείς κιθαριστικές γραμμές του Γιούρι Γιατάκη, καθιστούν τα τραγούδια ολοκληρωμένες, ικανοποιητικές συνθέσεις. Όμως, η αποτυχία του Κρυμμένου Θησαυρού έγκειται στο ότι κυκλοφόρησε μερικά χρόνια αργότερα από τη δημιουργία ορισμένων τραγουδιών του –όπως λ.χ. του “Όνειρο Γλυκό”, το οποίο άκουσα πρώτη φορά το 2004-05 (αν δεν κάνω λάθος), στο στούντιο Musicon όπου έγιναν και οι αρχικές ηχογραφήσεις. Δυστυχώς η ιστορία έγραψε ότι εμφανίστηκε πρώτος ο Μύρων Στρατής στο είδος αυτό… Και κάθε αργοπορημένη κυκλοφορία καθυστερεί παράλληλα και την όποια εξέλιξη είναι να έχει ένας δημιουργός. Αυτό είναι το εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσει ο Νίκος Γώγος (όπως και κάθε άλλος «αδικημένος» καλλιτέχνης), επανερχόμενος με ένα δεύτερο άλμπουμ με πιο φρέσκο υλικό.
