Το ντεμπούτο άλμπουμ των Vello Leaf μας φέρνει αντιμέτωπους με ένα βασικό πρόβλημα πολλών ελληνικών αγγλόφωνων συγκροτημάτων, τον μηρυκασμό δηλαδή και την έλλειψη έμπνευσης. Αρκετά γκρουπ μοιάζουν να λειτουργούν περισσότερο ως πιστοί ακροατές, οι οποίοι αναπαράγουν με τον καλύτερο τρόπο τις αγαπημένες τους μουσικές, και όχι ως δημιουργοί που προσπαθούν να φτιάξουν κάτι που να διαθέτει το ίχνος κάποιας καινούργιας ιδέας –έστω στον τρόπο παρουσίασης του υλικού τους. Στην παγίδα αυτή πέφτουν και οι Vello Leaf. Το Tonight, I’m Leaving… τοποθετείται ανάμεσα σε γνώριμους post rock, new wave, shoegaze και dream pop πόλους, μία γραφή που στη χώρα μας μοιάζει να βρίσκεται σε ιδιαίτερη άνθιση. Γι’ αυτό και οι εσωτερικές εντάσεις, η λυτρωτική μελαγχολία και η γλυκιά φόρτιση των εύθραυστων μελωδιών, γι’ αυτό τα ξαφνικά ξεσπάσματα και τα αιθέρια φωνητικά μοιάζουν όλα «καταδικασμένα» να συγκινήσουν και να αγαπηθούν, αν καταφέρουν να φτάσουν στα αυτιά του σχετικού κοινού. Και όχι άδικα. Η παρέα από την Κρήτη δείχνει, τουλάχιστον σε ένα πρώτο επίπεδο, να έχει και την τεχνική αρτιότητα μα και ψήγματα φαντασίας και δημιουργικότητας για να πετύχει στους στόχους της. Μια δεύτερη όμως ανάγνωση, ή, πιο σωστά, μια δεύτερη ακρόαση απογυμνώνει τις μεγαλόπνοες συνθέσεις. Αποκαλύπτοντας τα γνώριμα ηχητικά τοπία των Sigur Ros, των Red House Painters, των Album Leaf, των Mum, των Cocteau Twins, των Blonde Redhead, μέσα στα οποία τοποθετούνται απόλυτα οι Vello Leaf. Ούτε όμως η άρτια τεχνική, ούτε και οι εξαιρετικές αναφορές αρκούν από μόνα τους για να δώσουν στα κομμάτια του Tonight, I’m Leaving… μια δικιά τους, αυτόφωτη, πνοή, μια ξέχωρη από τους μέντορές τους προσωπικότητα. Πρόκειται άλλωστε για είδη μουσικής τα οποία μπορούν πολύ εύκολα, όπως ειπώθηκε και παραπάνω, να αγγίξουν τον ακροατή, μπορούν, όμως, εξίσου εύκολα να κουράσουν με την επανάληψή των μελωδικών τους γραμμών –ειδικά όταν αυτές οι γραμμές θυμίζουν τόσο έντονα κάτι άλλο. Εξαίρεση από τα παραπάνω αποτελούν το “Bitter”, ένα μικρό κομψοτέχνημα ονειρικής pop, και το ανατριχιαστικής απλότητας “Now That We Are…”. Στα επίσης θετικά και οι αξιόλογες ερμηνείες της Evira των Abbie Gale και της Alexandra McKay που συναντάμε στα περισσότερα τραγούδια, όπως και η υπέροχη συσκευασία της έκδοσης με τις χάρτινες, ζωγραφισμένες κάρτες και το μαύρο CD το οποίο έχει τη μορφή και την αισθητική βινυλίου. Πριν από τρία χρόνια, οι Vello Leaf κατάφεραν να ενθουσιάσουν αρκετό κόσμο με το EP Morning Star –ανάμεσα στους οποίους και τον γράφοντα. Όμως φέτος, στην πρώτη μεγάλη τους δοκιμασία, εκτός από κάποιες καλές ιδέες, αγνές προθέσεις και μια έντιμη προσπάθεια, δεν υπάρχει, δυστυχώς, κάποιο άλλο στοιχείο ικανό να βοηθήσει το Tonight, I’m Leaving… να ξεφύγει από τη μετριότητα. Υπάρχει, όμως, ακόμα εκείνη η μαγιά, η οποία δείχνει ότι, με μια διαφορετική προσέγγιση, ίσως μπορούμε να περιμένουμε περισσότερα από το σχήμα στο μέλλον.
