Δύο χρόνια μετά το Bon Voyage και λίγους μονάχα μήνες ύστερα από την κυκλοφορία ενός 3ιντσου EP-έκπληξη, ο Absent Without Leave επιστρέφει με τη δεύτερη full-length κυκλοφορία του. Πριν προχωρήσουμε στο περιεχόμενο, είναι καλό να αναφέρουμε ορισμένα σημαντικά credits που συνοδεύουν το album. Πρώτον, ότι κυκλοφόρησε σε αγγλική εταιρεία, κάτι που σίγουρα δείχνει ότι οι αγγλόφωνοι Έλληνες καλλιτέχνες δεν είναι ντε και καλά εγκλωβισμένοι στην εγχώρια βιομηχανία. Δεύτερον, ότι το Postcards From Nowhere εντάσσεται σε μια σειρά 12 cd τα οποία θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2008 η Distant Noise - ένα κάθε μήνα. Και τρίτον - και σημαντικότερο - πως ήδη εξαντλήθηκε: σημαντική, αναμφίβολα, επιτυχία για έναν ανεξάρτητο ντόπιο δημιουργό στο εξωτερικό, ακόμα και αν βγήκε σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων. Ακούγοντας, βέβαια, το υλικό του Absent Without Leave μόνο έκπληξη δεν μπορείς να αισθανθείς για το τελευταίο γεγονός. Ο ίδιος έχει δηλώσει πως το αντιμετώπισε σαν μια αναδρομή στα τελευταία χρόνια, σαν ας πούμε να κοιτάς παλιές καρτ-ποστάλ. Και νομίζω πως μεταφέρει πολύ πετυχημένα αυτή την αίσθηση στο album, ιδιαίτερα στα εναρκτήρια κομμάτια (“Before The First Rain”, “These Days Are Cold”, “End Of July”), όσο και στο εξαιρετικό “Following A Trembling Star”. Το ύφος θα μπορούσε να προσδιοριστεί ως post-rock, αν ντε και καλά θέλετε μια ταμπέλα, καθώς εύκολα έρχονται κατά νου τόσο οι Sigur Rós όσο και οι Godspeed You Black Emperor (στις πιο πειραματικές στιγμές της δουλειάς). Όμορφες ατμόσφαιρες, ποτισμένες από μια νοσταλγία, ίσως δε και μελαγχολία κατά τόπους, η οποία όμως ποτέ δεν ολισθαίνει στο χαζομελό. Διατηρεί, αντιθέτως, μια σχεδόν κινηματογραφική γοητεία, μοιάζοντας με εκείνες τις ταινίες οι οποίες εκτυλίσσουν την ιστορία τους σε κάμποσες γενιές. Γοητεία εξαίσια παντρεμένη με τα keyboards και τα drum machines, μέσα σε ένα κλίμα όπου κατά τα άλλα κυριαρχούν οι κιθάρες. Το Postcards From Nowhere αφήνει, κατά τη γνώμη μου, πίσω το Bon Voyage, όντας μια δουλειά η οποία κινείται σε υψηλότερα επίπεδα έμπνευσης. Όχι πως δεν ήταν καλό album το τελευταίο, εδώ όμως νομίζω πως επιτυγχάνεται κάτι σαφώς καλύτερο, συνολικά. Μόνη ένσταση, ότι σε ορισμένα σημεία το πράγμα παραέγινε χαλαρωτικό και λιτό - μικρό όμως πραγματικά το κακό, εφόσον μιλάμε για μια κατά τα άλλα τόσο άξια δουλειά. Αναζητήστε το album ιντερνετικά και δεν θα χάσετε…
