Πρώτα απ’ όλα, να δώσω συγχαρητήρια τόσο στην Anazitisi Records, όσο και στους ίδιους τους No Man’s Land για την πολύ φροντισμένη αλλά και συμπαθέστατη, από αισθητικής άποψης, έκδοση. 16σέλιδο βιβλιαράκι και δουλεμένο artwork στους χαλεπούς καιρούς της δισκογραφίας, πλέον πρέπει να έχεις «μπάρμπα στην Κορώνη» για να συμπεριληφθεί στο cd σου. Τα δύσκολα αρχίζουν δυστυχώς στο μουσικό μέρος. Γιατί η αγγλόφωνη rock που πρεσβεύουν ο Βασίλης Αθανασιάδης και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας αποδεικνύεται, για άλλη μια φορά, πόσο πονεμένη ιστορία είναι. Καλώς ή κακώς, δεν αρκεί μόνο μια προσεγμένη παραγωγή συνοδευμένη από έξυπνους αγγλικούς στίχους για να στηθεί μία αξιοπρόσεχτη δουλειά. Ακούγοντας έναν αγγλόφωνο rock δίσκο, αναπόφευκτα μπαίνεις και σε μία διαδικασία σύγκρισης με τις βρετανικές ή αμερικάνικες αντίστοιχες δισκογραφικές απόπειρες. Και εκεί δεν σε σώζει τίποτα αν δεν μπορείς να ξεχωρίσεις. Κάπως έτσι την πάτησαν και οι No Mans Land. Γιατί το Home In The Sky, όσο και αν έχει τον αέρα μιας προσεγμένης από την αρχή μέχρι το τέλος παραγωγής, δυστυχώς κουβαλάει την στάμπα της μετριότητας. Συμπαθητικές ενορχηστρώσεις, συμπαθητικά φωνητικά, συμπαθητικές jazz πινελιές. Όλα συμπαθητικά - αλλά τίποτα παραπάνω. Πολύ λίγα είναι τα κομμάτια όπου η προσοχή σου δεν διαφεύγει, είτε - πολύ παραπάνω - θα τα βάλεις για να τα ακούσεις και δεύτερη φορά. Ίσως το “News From The Sun”, κυρίως λόγω των ιδιαίτερων φωνητικών στο συγκεκριμένο κομμάτι του Βασίλη Αθανασιάδη ή το chill out “Long Summer Nights”. Από εκεί και πέρα, όμως, τα πράγματα και δυσκολεύουν και στενεύουν για τον ακροατή. Η καλή διάθεση των μελών της μπάντας βέβαια, επαναλαμβάνω, ότι είναι παραπάνω από φανερή. Όπως και να έχει όμως, το τελικό μουσικό αποτέλεσμα είναι αυτό που έκανε - ή καλύτερα δεν έκανε - τη διαφορά...
