Αντέχουν μετά από 25 χρόνια οι Tindersticks. Καθόλου μικρό κατόρθωμα για ένα συγκρότημα που στρίμωξε στα 78 λεπτά μουσικής του ντεμπούτο του (1993) όσα τραγούδια είχε γράψει μέχρι τότε, γιατί πίστευε ότι δεν θα υπάρξει ποτέ δεύτερος δίσκος. Επιπλέον, πρόκειται για μπάντα που ποτέ δεν έβγαλε αδιάφορη δουλειά και ποτέ δεν χάιδεψε τα αυτιά των ακροατών. Πάντοτε τραβούσαν έναν δικό τους δρόμο, με υλικό εσωστρεφές και γι' αυτό ακριβώς υποφωτισμένο.
Το φετινό Waiting Room είναι το 10ο κατά σειρά άλμπουμ τους, στο οποίο εξακολουθούν να παρουσιάζονται ικανοί να ατενίζουν έναστρους ουρανούς και φθαρμένα πατώματα, με ακριβώς την ίδια άνεση. Οι λεπτές μελωδικές υφάνσεις και οι jazzy πειραματισμοί δημιουργούν μουσική με σκληρή κρούστα, η οποία αφήνει στο στόμα μια γεύση νικοτίνης.
To Waiting Room έχει τη διάθεση να αδειάσει σινεμασκόπ εικόνες στο μυαλό του ακροατή και μάλιστα με μια γενναιοδωρία που αναπτύσσεται χάρη σε έρποντες ρυθμούς, οι οποίοι στεφανώνουν τη μελαγχολία. Τα mellow αναπτύγματα υφαίνουν με μεράκι έναν αξιοθαύμαστο τάπητα για χαμηλές πτήσεις, ιδίως νυχτερινές.
Πρόκειται για τραγούδια που ενέπνευσαν ανεξάρτητους κινηματογραφιστές σε μικρού μήκους φιλμάκια –καλλιτεχνική συνδιαλλαγή που καλλιεργήθηκε με λογική και εφευρετικότητα. Οι Tindersticks εξακολουθούν να μην έχουν ουδεμία σχέση με οτιδήποτε τεχνοκρατικό ή οτιδήποτε έντεχνο, πορεύονται όμως με μια διάθεση κατανυκτικά εσωστρεφή, η οποία χτίζει με οξυδέρκεια έναν προσωπικό κόσμο.
Το Waiting Room καταφέρνει λοιπόν να μετατρέπει την (οποιαδήποτε) ατμόσφαιρα στην οποία το ακούς σε αυστηρά προσωπική υπόθεση. Τα εύσημα γι’ αυτό πάνε κυρίως στον frontman Stuart Staples, που με την ανόρεχτη γενναιοδωρία του χαρίζει στιγμές soft-rock μεγαλείου στο "Like Only Lovers Can", εκφράζεται σαν περιφερόμενος daydreamer στο "Were We Once Lovers?" και μοιάζει πνιγμένος σε καταπιεσμένες ευαισθησίες στο "Second Chance Man".
Εγώ πάλι θα επιλέξω να ακούσω σε νιοστές επαναλήψεις το "How Ηe Entered", μια αφηγηματική τζαζ μπαλάντα (φέρνει στο μυαλό το παλιότερό τους "Ballad of Tindersticks") όπου ο Staples –με τη βελούδινη χροιά του και με πνιγηρή, αφηγηματική διάθεση– κάνει ένα «beat» σλάλομ ανάμεσα σε συναισθήματα απώλειας και συγχώρεσης.
{youtube}x1DDgKWc2HY{/youtube}
