Θα μείνει άραγε το έτος 2000, δηλαδή η αυγή του 21ου αιώνα (κάτι που βέβαια προκύπτει μόνο αν λογαριάσει κανείς το 0 ως ολόκληρο έτος και όχι ως χρονική στιγμή, αλλά αυτό αποτελεί γνωστή λαθροχειρία), στην ιστορία ως σημείο καμπής της μουσικής εξέλιξης; Ως το έτος, δηλαδή, το οποίο σηματοδότησε, έπειτα από μισό αιώνα εντυπωσιακής ακμής της Δυτικής μουσικής, την έναρξη της σταδιακής αποδυνάμωσής της ως φορέα πολιτικής αλλαγής και εκφραστή κοινωνικών ζυμώσεων; Θα μείνει στη συλλογική μνήμη, έτσι στρογγυλό καθώς είναι, ως το ψυχολογικό εκείνο όριο της επέλασης της ψηφιακής εποχής, η οποία μέχρι και σήμερα επιβάλλει στη μουσική (όπως και σε άλλες τέχνες) να χάνει διαρκώς έδαφος απέναντι στην αγορά της τεχνολογίας και να διεκδικεί όλο και μικρότερο κομμάτι στην πίτα της pop κουλτούρας;
Δεν είναι και λίγα αυτά που έχει τραβήξει η μουσική (και κυρίως οι μουσικοί) εξαιτίας της ψηφιακής εποχής. Από το οικονομικό πλήγμα της ασύστολης πειρατείας μέχρι την απαξίωση του φυσικού μέσου χάρη στα συμπιεσμένα αρχεία mp3 και από τις πενιχρές αμοιβές του streaming μέχρι την επιβολή της αποσπασματικότητας από τα social media ως νέας νόρμας κατανάλωσης πληροφορίας, μέσα σε 25 χρόνια τα πάντα στον χώρο έχουν αλλάξει -σε βάρος της μουσικής. Η οικονομική βιωσιμότητα των σχετικών επαγγελμάτων καταρρέει. Μουσικοί ήρωες δύσκολα εμφανίζονται πλέον. Όλο και λιγότεροι ακροατές επενδύουν χρόνο για να εμβαθύνουν στα ακούσματά τους. Ο ρυθμός εξέλιξης της μουσικής έχει επιβραδύνει θεαματικά ως απόρροια της καθιέρωσης της κάθε λογής αναβιώσεων. Και σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, η εύκολη, δωρεάν και απευθείας πρόσβαση στη μουσική χωρίς τα παραδοσιακά φίλτρα των δισκογραφικών αναπόφευκτα μας έφερε αντιμέτωπους με έναν ωκεανό μουσικής μετριότητας (ή και… σαβούρας), μέσα στον οποίο αμέτρητοι μουσικοί διεκδικούν την (έστω και αποσπασματική) προσοχή μας με αποτέλεσμα συχνά να χάνονται αυτά που πραγματικά αξίζουν.
Έστω και σε αυτό το τοπίο, πάντως, οι 21ος αιώνας δεν είχε και λίγες σπουδαίες μουσικές στιγμές. Σε αυτές ακριβώς εστιάζει το Listomania σήμερα, με αφορμή την πάροδο των πρώτων 25 χρόνων του, δηλαδή του ενός τετάρτου της συνολικής του ζωής. Τα 25 άλμπουμ που παρουσιάζουμε σήμερα –σε αξιολογική σειρά όπως πάντα και μαζί με ένα σύντομο σχόλιο– είναι για τη στήλη τα κορυφαία των κορυφαίων για τα 25 αυτά χρόνια, ανάμεσα σε πάρα πολλά που δε χώρεσαν στη λίστα.
25. Little Simz – Sometimes I Might Be Introvert (2021)
Δίσκος σταθμός στο γυναικείο, αλλά και το βρετανικό hip hop, σε ολόκληρη την ιστορία του είδους.
24. Kanye West – The College Dropout (2004)
Η απαρχή μιας από τις συναρπαστικότερες δισκογραφίες του αιώνα.
23. Arcade Fire – The Suburbs (2010)
Ο τελευταίος τεράστιος δίσκος των Arcade Fire -και το απρόσμενο breakthrough.
22. Fiona Apple – Fetch The Bolt Cutters (2020)
Ένα σύγχρονο singer-songwriter διαμάντι, κλασικό και μοντέρνο ταυτόχρονα.
21. LCD Soundsystem – Sound Of Silver (2007)
H dance και το rock έχουν συναντηθεί αρκετές φορές, λίγες όμως με τόση επιτυχία.
20. Vampire Weekend – Vampire Weekend (2008)
Ο χρόνος έχει φερθεί γενναιόδωρα στο απολαυστικό ντεμπούτο της νεοϋορκέζικης μπάντας.
19. Animal Collective – Merriweather Post Pavilion (2009)
H επιδραστικότητά του αμφισβητήθηκε, αλλά η συγκλονιστική του δημιουργικότητα ποτέ.
18. Sufjan Stevens – Carrie & Lowell (2015)
Ένα μελωδικό ψυχικό ξεγύμνωμα τόσο εύθραυστο και διάτρητο, που λυγίζει ακόμα και σίδερα.
17. Beyoncé – RENAISSANCE (2022)
Υποδειγματικός δίσκος χορευτικής pop από την ψηφισμένη ως τραγουδίστρια του αιώνα, «διαβασμένος» όσο και απολαυστικός.
16. Radiohead – In Rainbows (2007)
>
Ο alternatrive rock ήχος στην πλέον τελειοποιημένη του μορφή, αλλά και μια περίτεχνη ισορροπία εγκεφαλικότητας και συναισθηματισμού.
15. Frank Ocean – Channel ORANGE (2012)
Η κλασική soul συναντά το μοντέρνο R&B, σε συνθέσεις και ερμηνείες που ήρθαν για να μείνουν.
14. Daft Punk – Discovery (2001)
Οι αρχιτέκτονες του dance ήχου των 2000s σε ένα ράλλι χορευτικής ευφορίας που αποτέλεσε το κορυφαίο αριστούργημά τους.
13. Wilco – Yankee Hotel Foxtrot (2002)
Η «αμερικάνικη απάντηση στους Radiohead» μπορεί να μην τους έφτασε ποτέ, αλλά με αυτόν τον δίσκο τούς πλησίασε εντυπωσιακά πολύ.
12. Vampire Weekend – Modern Vampires Of The City (2013)
Αδιανόητες μελωδίες με τη στόφα του κλασικού και μια παραγωγή γεμάτη νεωτερισμούς σε έναν «δολοφονικό» συνδυασμό.
11. Fleet Foxes – Fleet Foxes (2008)
Με αρμονίες του ονείρου (φωνητικές και μη) και μελωδίες που ρίχνουν σαγόνια , είναι ό,τι καλύτερο άφησε πίσω του το indie folk ρεύμα.
10. Charli XCX – Brat (2024)
Λόγω τις πρόσφατης κυκλοφορίας του λίγοι έχουν συνειδητοποιήσει πόσο σπουδαίος δίσκος είναι το Brat. O χρόνος θα το επιβεβαιώσει.
9. Arctic Monkeys – Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not (2006)
Το ντεμπούτο οδοστρωτήρας που καθιέρωσε τους Arctic Monkeys αξίζει μια θέση στο πάνθεον των rock άλμπουμ.
8. Kendrick Lamar – Good Kid, m.A.A.d. City (2012)
Με σινεματική αφηγηματικότητα, εθιστικά hooks, ρίμες φωτιά και ιδιοσυγκρασία που σπανίζει, ο Kendrick Lamar κατέκτησε τον κόσμο αυτοστιγμεί.
7. Sufjan Stevens – Illinois (2005)
Στο αριστούργημα του Sufjan Stevens η indie pop συναντά τη χορωδιακή/συμφωνική μουσική και το κλασικό αμερικανικό πεντάγραμμο.
6. The Strokes – Is This It (2001)
Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι όρισε το rock του 21ου αιώνα, αλλά και το ότι 24 χρόνια μετά δεν έχει χάσει ίχνος από τη σαγήνη του.
Kendrick Lamar – To Pimp A Butterfly (2015)
Ένα σάρωμα της ιστορίας της μαύρης μουσικής με απαράμιλλο στιχουργικό περιεχόμενο και θεσπέσια οργανικότητα, που σκαρφάλωσε στα κορυφαία του είδους, διαχρονικά.
4. Arcade Fire – Funeral (2004)
Ο λυρικός θρίαμβος των Καναδών αποτέλεσε την αδιαφιλονίκητη κορυφή της indie δισκογραφίας στον 21ο αιώνα.
3. Frank Ocean – Blonde (2016)
Ένα υπερβατικό έργο αφηρημένου, μινιμαλιστικού R&B, που ακόμα σοκάρει με τη δημιουργική του έμπνευση και μόνο γιγαντώνεται στο πέρασμα του χρόνου.
2. Kanye West – My Beautiful, Dark Twisted Fantasy (2010)
Το μεγαλεπήβολο magnum opus του επιδραστικότερου μουσικού του αιώνα, που άλλαξε μια για πάντα τα standards στη μαύρη μουσική.
1. Radiohead – Kid A (2000)
“Breathing people made this record! And you can't wait to dive back in and try to prove that wrong over and over” – Brent DiCrescenzo, Pitchfork, 2000
