To πρώην προοδευτικό τζαζ κουαρτέτο που γνώρισε (σχετική) φήμη παίρνοντας αμπάριζα τα «έθνικ» φεστιβάλ, αναγεννήθηκε πρόσφατα κάτω από το όνομα Portico (σκέτο) κι επέστρεψε με το Living Fields. Ο Jono McCleery είναι ο μπροστάρης αυτής της ήπιας σε φιλοδοξίες δημιουργίας και με το νέο υλικό αποδεικνύει ότι –εκτός από αριστούχος απόγονος της μεγάλης των μινιμαλιστών σχολής– είναι και δημιουργός με συγκεκριμένες ανησυχίες και με ευδιάκριτη κοσμοθεωρία.
Οι Portico κατάφεραν και δημιούργησαν ένα γλυκύτατο όσο και περιπετειώδη δίσκο συνενοχής, φτιαγμένο από τα πιο υγρά synth-pop όνειρα. Στον φορμαλιστικό κορμό του συνέβαλλε τα μέγιστα ο Joe Newman των Alt-J, ειδικότερα στο “101” ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια του δίσκου, που προσφέρει έδαφος για πειραματισμό σε αφηνιασμένους ρεμιξολόγους, οι οποίοι ελπίζω να πέσουν με την όρεξη και τη φρεσκάδα που θα ένιωθαν όταν θα άλλαζαν την τσίχλα των Depeche Mode μετά από ώρες, γιατί έχασε τη γεύση της.
Ο Jamie Woon, στην πιο soulful στιγμή του μέχρι τώρα, προσφέρει τα μέγιστα συμμετέχοντας στο "Memory Of Newness", καθώς προσδίδει αφηγηματικές σκιές στον ambient θόρυβο και φέρνει οργανική γοητεία στο υπόκωφο trip hop. Σαν αρωγός της μοντέρνας neo-soul, την οποία μπορεί και ξεδιπλώνει αισθαντικά.
Γενικά, το άλμπουμ αυτό δεν απευθύνεται σε τεχνοφρικιά που συνεννοούνται μόνο με αλγόριθμους και βγάζουν φλύκταινες σε στρογγυλές μελωδίες. Κι ευτυχώς. Το Living Fields αποτελείται από τραγούδια που μπορούν να διασκευαστούν σε ακουστική κιθάρα. Φυσικά τα ambient ψυχοτροπικά και οι πειραματισμοί ευδοκιμούν, αλλά η υπνωτική μανιέρα παραμένει σε γήινα μονοπάτια.
Στις καλύτερες στιγμές του δίσκου (εκτός των παραπάνω, συγκαταλέγονται σ' αυτές και το "Colour Fading" με το "Bright Luck"), μπορεί να μην έχουμε ένα θεόπνευστο αποτέλεσμα, αλλά τουλάχιστον το ξανανιωμένο συγκρότημα περνάει στο ζητούμενο χωρίς περιστροφές. Χωρίς synth φετιχισμούς, μα με διάθεση να αδειάσουν εικόνες στο μυαλό του ακροατή, και με εφευρετικότητα.
{youtube}5eBCbUxMej4{/youtube}
