Ιδανικά, για να κωδικοποιήσει και ν' αφομοιώσει κάποιος το Transfixiation, θα πρέπει αρχικά να πιστέψει ότι συμμετέχει/ανήκει στη σιωπηλή ομήγυρη για την οποία κατασκευάστηκε και στην οποία απευθύνεται. Γιατί το 4ο άλμπουμ των A Place To Bury Strangers λειτουργεί πέρα από χρονικές συντεταγμένες, έχοντας αυτοσκοπό να ματώσει τα αυτιά του ακροατή, είτε λόγω θορυβώδους σφυροκοπήματος (για τους αμύητους), είτε λόγω επανάληψης (για τους αφοσιωμένους). Πρόκειται για ένα ξέφρενο πάρτι, όπου όλοι οι παρευρισκόμενοι είναι σε κατατονία.
Οι κιθάρες βρίσκονται σε θερμοκρασία βρασμού, στήνοντας έναν εσωτερικό διάλογο με το συνειδητό: σαν να παραμιλάνε ένα άγνωστο mantra στο αυτί των πιστών ακόλουθων, που υπόσχεται ψυχική ανάταση στο τέρμα της διαδρομής, πέρα από το χάος και την οδύνη. Τα τραγούδια πρέπει επομένως να απλωθούν σωστά για να μουδιάσουν το μυαλό. Σαν ανάγλυφος θόρυβος γύρω από σκοτεινά χρώματα. Σαν λέπια με λεία αίσθηση, που, αν χαϊδευτούν ανάποδα, αφήνουν πληγές.
Το Transfixiation καταφέρνει λοιπόν και σου φοράει κολάρο τη βρωμιά του κιθαριστικού θορύβου, αναμοχλεύοντας την κληρονομιά των Suicide και των Sonic Youth της εποχής του Dirty (1992). Και τελικά το συγκρότημα πετυχαίνει ένα έξοχα εναρμονισμένο χάος, που σηκώνει αέρα από τα ηχεία. Τους αδικεί μόνο η έμφυτη τάση τους να επιστρέφουν στην καβάτζα των πρώιμων Jesus And Mary Chain, όταν βρίσκουν τα σκούρα σε καινούριες ιδέες.
Το "We've Come So Far" ξεχωρίζει σαν η πιο περιπετειώδης στιγμή του άλμπουμ, ενώ το "Supermaster" επιχειρεί μια ενδιαφέρουσα αυτοψία στους Joy Division. Τα "Deeper" και "Fill The Void", πάλι, επαναφέρουν την υπέροχη μεταλλική κακοφωνία με την οποία οι A Place To Bury Strangers επιθυμούν να θρέψουν τα ημιβυθισμένα στο σκοτάδι καταγώγια (όσο πιο άθλια, τόσο καλύτερα).
Το Transfixiation είναι ένα ευρηματικά άναρχο συνονθύλευμα από παχύρρευστους θορύβους, για το οποίο ευγνωμονείς –ειδικά αν ανήκεις στους αμετανόητους φετιχιστές του noise rock ή στους εμμονοληπτικούς shoegazers. Όσο για το γκρουπ, απομένει μόνο να μην εγκλωβιστεί στη μανιέρα την οποία έχει τσιτώσει στη δισκογραφία του. Μια επανεφεύρεση ταυτότητας του ήχου θα ήταν δηλαδή ευπρόσδεκτη. Ειδικά για εμάς που δεν ανήκουμε στους αμετανόητους φετιχιστές του noise rock ή στους εμμονοληπτικούς shoegazers.
{youtube}sI3Q9yNPXq4{/youtube}
