Παρελκυστικές τακτικές και δυσοίωνες σημάνσεις προς τέρψη της τετριμμένης (για την ποπ τεχνοτροπία) θεματικής του έρωτα ως συγκίνηση, ως ντελιριακή παραζάλη, ως «άλλοθι στις αδικαιολόγητες απελπισίες που κυριεύουν όλους μας», ίσως να μην πρέπει να εφαρμοζονται από μια Νορβηγοπούλα που ακόμα διανύει την 3η δεκαετία της ζωής της, χωρίς ιδιαίτερες εμπορικές δάφνες και αρτιστική ώσμωση πέραν της χώρας της.
Πιθανώς, οι απανωτές πρωτιές στα charts της ημεδαπής, η σκανδιναβική προέλευση ως ηχητική στάμπα, οι ουσιώδεις συνέργειες με καλλιτέχνες όπως οι M83, οι Röyksopp –θυμηθείτε το πρόσφατο "Running To The Sea"– και ο Kleerup, καθώς και η μερική επιτυχία του single “White Foxes”, να συναρμόζουν το προφίλ (ή tag, κατά τη σύγχρονη πρακτική) ενός sensation περιορισμένου βεληνεκούς και ασήμαντου ίχνους στη μουσική παραγωγή του σήμερα. Μιας αν θέλετε φτωχής συγγενούς της Lykke Li ή της Robyn. Ίσως πάλι όλα να συγκλίνουν στο «αντιτουριστικό» της παρουσιαστικό: ως γνωστόν, στον αστερισμό της ποπ χρειάζεται και λίγη εκπόρνευση. Αλλά, πέρα και πίσω από τις εικοτολογίες, η κυρία Sundfør έχει 10 γερά αντεπιχειρήματα-τραγούδια, τα εξής 3-4:
Η Σουζάνα δεν μπορεί παρά να λατρεύει τους Abba. Απόλυτα αναμενόμενο, καθώς το σουηδικό φαινόμενο είναι υπόδειγμα ορθόδοξης τραγουδοποιίας, ισορροπώντας με μαεστρία στο δίπολο μαζικότητα/ποιότητα. Εδώ θα τους απαντήσουμε λοιπόν στους στιλπνούς λαρυγγισμούς, στις διαδρομές των εγχόρδων από το κουπλέ προς τη γέφυρα και τα ευθύβολα ρεφραίν, στη λουσάτη παραγωγή. Αφού βέβαια πρώτα τους αποθεώσουμε στη μπασογραμμή του single-εμπύρετος το Σαββατόβραδο "Fade Away" και στην ευδόκιμη euro-pop γλίτσα του “Kamikaze” («It’s time to put on your life-jacket/ Cause I’m about to step up the game, oh»), με την οποία οι ταξιδιώτες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ λογικά κάπου θα τρακαριστούν· φοριέται από τα Biergarten του Katowice, μέχρι τις ruin pubs της Βουδαπέστης.
Η Σούζαν δεν μπορεί να διαλέξει ανάμεσα σε Björk, Nico και Stevie Nicks. Εν μέρει, λογικό. Οπότε επιλέγει να βουτήξει με γνώση στη δισκογραφία τους, αρτύζοντας την εκπληκτική φωνή της όχι με την ηχώ των φωνητικών τους χρωμάτων, αλλά με το ερμηνευτικό σχήμα το οποίο προσήκει στο συναίσθημα που πασχίζει να επικοινωνήσει. Η παγωμένη chanteuse του "Slowly" ξάφνου «νεοκλασικίζει» με τη συνοδεία μιας άρπας και τους δυσοίωνους στίχους «Here I stand, with a gun in my hand, waiting for the water to come» ("Silencer"). H bella donna Stevie Nicks των “Dreams” & “Sorcerer” επαναπροσδιορίζεται θαυμάσια –αν και αρκετά δράμια πιο δραματικά– στο “Delirious”. Οι δε ακροβασίες στις οκτάβες του 10λεπτου "Memorial", καθώς και το απειλητικό, industrial ρεσάλτο “Insects”στην κατακλείδα του άλμπουμ, λειτουργούν και ως διαπίστευση αντιπαράθεσης με μια περιπετειώδη ηχητική, ευθέως ανάλογη με τη δισκογραφία της προαναφερθείσας Ισλανδής σταρ στο δεύτερο μισό των 1990s.
Η Σουζάν έχει στο repeat όλα τα 1990s O.S.T. δια χειρός Michael Nyman. Να και μια ιδιάζουσα ιδιότητα, μια διακριτική ιδιοτροπία. Κλασικισμός, όπερα, chamber music σφιχταγκαλιάζονται με μια κλινική ψυχρότητα, με μια αποχυμωμένη ανθρωπιά, κάθε φορά που πίσω από τα synths μιξάρονται υπερ-επεξεργασμένα βιολιά· κάθε φορά που παρεμβάλλονται κινηματογραφικά ιντερμέδια στη ροή μιας τυπικής ποπ ανάπτυξης. Το άλμπουμ έχει έτσι διανύσει όλη τη διαδρομή από το The Piano έως το Gattaca, λοξοδρομώντας στη διασταύρωση ανίας και μπαρόκ υπερβολής (ευτυχώς το “Memorial” είναι prog μόνο στη διάρκεια), τραβώντας πότε προς ληθαργικές μελωδίες και πότε προς ποπ διαμαντάκια μεριά.
Γιατί, μην ξεγελιέστε, αυτό που ακούμε είναι ποπ. Το επίκεντρο του μουσικού σύμπαντος είναι μια χαρισματική φωνή, η πλειονότητα των τραγουδιών μετουσιώνονται σε ψίθυρο και σωματοποιούνται σε χορό, οι δε στίχοι χαριεντίζονται με το αφελές. Μολαταύτα, τα τραγούδια αρνιούνται πεισματικά να λειτουργήσουν ως αυτόφωτα singles, παρά ως οργανικά μέρη στο όλον μιας λαχτάρας. Και «το mood» δέχεται τη βαρυτική έλξη μιας χωρίς ίαμα κυκλοθυμικότητας, δυσκολεύοντας την ακρόαση και εν μέρει εξηγώντας το γιατί η στιλπνή μα απόμακρη art/synth pop της Susanne Sundfør δεν πρόκειται ποτέ να κάνει γκελ στα ακροατήρια που ακόμα πιστεύουν πως οι ακκισμοί της Lana Del Rey είναι αυθεντικοί.
Ίσως θα ήταν πιο τίμιο να μας είχε προειδοποιήσει εξ αρχής πως η πρόθεσή της ήταν να γράψει 10 τραγούδια για τη βία...
{youtube}PS9xLhn-1vw{/youtube}
