Ζητείται ρεκτιφιέ επειγόντως. Ως γνωστόν, το ρεκτιφιέ γίνεται για να κυλάει ομαλά το αμάξι, γιατί αλλιώς επηρεάζονται τα ψαλίδια από το σασί –και χωρίς καλό σασί στους ελληνικούς δρόμους, χαιρέτα μου τον Πλάτανο... Θα μου πεις, στους ελληνικούς δρόμους είναι να κυκλοφορήσει το Ντουέτο του Φεγγαριού; Όχι, αλλά νομίζω πως (και διορθώστε με αν κάνω λάθος) έχουν ισχυρό fan base στην ημεδαπή και μας έρχονται και εκ νέου για συναυλία το καλοκαίρι.
Και την προηγούμενη άλλωστε φορά live το είδαμε το ζήτημα, να αναπτύσσεται έμπροσθεν των οφθαλμών μας. Συμπαθέστατοι μεν ο Ripley με τη Sanae (το διαπίστωσα και στη συνέντευξη που κάναμε πέρυσι το καλοκαίρι, δες εδώ) και με την αύρα του hype και μια χαρά για να κουνήσεις το κεφάλι σου με το που αρχινά η συναυλία· αλλά μετά, τι γίνεται ρε παιδί μου; Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει λοιπόν και στο Shadow Of The Sun. Ενώ ξεκινάνε με το καταπληκτικό "Wilding", όπου ακούς το "1969" (των Stooges ντε!) σε 78 στροφές περασμένο μέσα από μια σύγχρονη ψυχεδελική σίτα –και λες «εδώ είμαστε, πάμε να ξεκινήσουμε πάλι τα λαχούρια στη γκαρνταρόμπα»– να που μόλις στο "Night Beat" (το επόμενο track) αρχίζουν τα προβλήματα... Ένα βασικά πρόβλημα, αλλά σημαντικό: το έχουμε ξανακούσει.
Και δεν εννοώ τη ρυθμική αγωγή, μα τη γενικότερη αισθητική που ταιριάζει τους Suicide με τους Spacemen 3 –πετυχημένο βέβαια το τρικ, συμφωνούμε, πλέον όμως το έχουμε ακούσει ευκρινώς και σε μεγάλες ποσότητες από το ντουέτο. Δεν μπορεί δηλαδή τελικά η αισθητική σου πρόταση να είναι απλά το πάντρεμα δύο συγκροτημάτων... Διότι ναι μεν μπορεί να το δεχτούμε για τον α, β, γ δίσκο σου, αλλά μετά –σε κάποιο σημείο, τέλος πάντων– πρέπει να υπάρχει μια τελική σούμα των επιρροών σου περασμένη μέσα από το δικό σου φίλτρο. Και ως φίλτρο δεν γίνεται να θεωρήσουμε τα όποια εφέ: φίλτρο είναι η ίδια η αισθητική του ήχου. Και οι Moon Duo μπορεί να αναπτύσσουν μια σχεδόν electronica ρυθμολογία στη νέα αυτή απόπειρά τους, αποδεικνύεται όμως μια μετα-Velvet Underground αυτιστική γραμμικότητα. Έτσι κι αλλιώς οι Velvet έχουν πάντα την τιμητική τους, αν μιλάμε για τη συγκεκριμένη μπάντα. Το διαπιστώνουμε εύκολα κι εδώ, ακούγοντας το "In A Cloud", κομμάτι που θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται στο Loaded.
Προσωπικά ενδιαφερόμουν ν' ακούσω το Shadow Of The Sun εξ αιτίας της προσθήκης ντράμερ που είχαν κάνει στην τελευταία τους περιοδεία, κίνηση που τελικά μετέφεραν και στο στούντιο, αν και η Sanae είχε διπλωματικά αποφύγει (στην προαναφερθείσα συνέντευξη) να δεσμευτεί για τη μόνιμη παρουσία του, σε σχετική ερώτησή μου. Πίστευα λοιπόν ότι με τον John Jeffrey θα συνέβαινε κάτι διαφορετικό, ακόμα όμως και στις φάσεις όπου ακούμε κανονικά τύμπανα, αυτά ακολουθούν τις κιθάρες σε ένα μονότονο και μονόχνωτο μονοπάτι. Το οποίο δεν αφήνει καμία διαφυγή από τη γραμμικότητα που λέγαμε, πάνω στην οποία απλά πλέκονται μελωδίες.
Καλές βέβαια μελωδίες· ευαίσθητες, επενδυμένες με στίχους που περιέχουν μια ανθρώπινη διάσταση –καθώς και μια καλοδεχούμενη απλότητα. Ούτε κουβέντα όμως για διαφοροποίηση... Οι Moon Duo μεταχειρίζονται κάθε τους αρχική ιδέα με τον ίδιο τρόπο. Ριφ (ίσως και ένα δεύτερο), χρωματισμός από πλήκτρα και κουτιά κατά μήκος της ενορχήστρωσης, ισοκράτημα στα φωνητικά κι αυτό είναι όλο. Δεκτές και οι επιρροές στα σόλο από Buffalo Springfield, αλλά κάπου στη μέση ο δίσκος αρχίζει ν' αργοπεθαίνει και στο "Slow Down Low" λιποψυχά πια και το δικό μας ενδιαφέρον. Συμβαίνει ακόμα και στην, υπό τον φόβο της αδικίας απέναντι σε αυτό το συμπαθέστατο ζευγάρι, 3η ακρόαση.
{youtube}5Qlz1Y57C8I{/youtube}
