Είναι πραγματικά αξιοπρόσεκτο το γκελ που έχει κάνει ο Ghostface Killah στον indie κόσμο, μετά από τόσα χρόνια καριέρας. Ναι, όλοι ξέρουν τους Wu-Tang Clan. Όλοι επίσης γνωρίζουν τον RZA, τόσο ως μουσικό εγκέφαλο της παραπάνω παρέας, όσο και από την ανάμιξή του με τον κινηματογράφο (και ως συνθέτης και ως ηθοποιός). Ποιος όμως από τους μη χιπχόπερς έχει κάτσει να ασχοληθεί με την προσωπική του δισκογραφία; Τον Raekwon τον έχουν σίγουρα ακουστά, όμως μάλλον παραπέφτει χιπ χοπ για τα δημοφιλή κιθαριστικά γούστα. Ο Method Man, πάλι, είχε μεν στόφα σταρ, αλλά τα τελευταία χρόνια φαίνεται πως ξέχασε τι πάει να πει ηχογράφηση. Ο Ghostface, όμως, όχι μόνο παραμένει ενεργός, μα φαίνεται να έχει καταλάβει και τι τον κάνει να περνάει στο alternative κοινό, παράλληλα με την παγιωμένα υψηλή του θέση στη χιπ χοπ ιεραρχία.
Κάτι τέτοιο δεν σημαίνει βέβαια πως ό,τι βγάζει ακούγεται από τους πάντες –τραβάει ωστόσο το βλέμμα του μέσου μουσικόφιλου, ακόμα κι αν δεν του χαρίσει τελικά τον χρόνο του. Σε αυτό βοήθησαν δισκογραφικές απόπειρες σαν το Fishscale του 2006 ή το προπέρσινο Twelve Reasons To Die, ένα από τα καλύτερα δισκία της καριέρας του, που έφτιαξε σε συνεργασία με τον Adrian Younge. Δεν είναι λοιπόν παράλογο που ο ράπερ στρογγυλοκάθισε στην επιτυχημένη του φόρμουλα, τόσο στο περσινό 36 Seasons, όσο και στη παρούσα συνεργασία με το πολυτάλαντο τρίο των Καναδών BADBADNOTGOOD. Με βάση την εμπειρία των τελευταίων μετά τη συνεργασία τους με πολλά και καλά χιπ χοπ ονόματα του σήμερα (Tyler The Creator, Danny Brown, Freddie Gibbs, Earl Sweatshirt), η σύμπραξη έμοιαζε ιδανική.
Όμως το Sour Soul, αν και ευχάριστο –ακόμα και απολαυστικό σε σημεία– ποτέ δεν καταφέρνει να ανέβει σκαλοπάτι, να γίνει άκουσμα «απαραίτητο». Προσπαθώντας ν' αναλύσεις τα ψεγάδια, η αλήθεια είναι πως δεν βρίσκεις κάτι το χειροπιαστά μεμπτό. Η jazzy ατμόσφαιρα με τις soul και funk αναμνήσεις αποβαίνει λειτουργική, ενώ γενικώς υπάρχει φρεσκάδα. Από τα παρελκόμενα, επομένως, το άλμπουμ πάει καλά. Εκεί που φαίνεται να «βρίσκει» είναι οι δημιουργικές ιδέες. Δεν συναντάμε δηλαδή συνθέσεις ικανές να σου μείνουν στο μυαλό, να διεκδικήσουν το σιγοτραγούδισμά σου σε ανύποπτη στιγμή της ημέρας, πόσο μάλλον το επαναλαμβανόμενο replay.
Ο Ghostface Killah φαίνεται επίσης να στερείται εκείνων των κουπλέ που θα κλέψουν τις εντυπώσεις και θα σε κάνουν να τεντώσεις αυτί, να θαυμάσεις. Μοιάζει να πηγαίνει λίγο στον αυτόματο πιλότο. Και πώς να μη γίνει αυτό, όταν το Sour Soul είναι μόλις ένα από τα 6(!) συνολικά projects τα οποία δουλεύει τη φετινή χρονιά; Καλό, θεμιτό και ευχάριστο να βλέπεις έναν μουσικό που σε συντροφεύει εδώ και πάνω από 20 χρόνια να έχει τέτοια δημιουργικότητα, μετά από τόσο καιρό στο «παιχνίδι». Όμως λίγο κράτει και μια πιο εκλεκτική διάθεση, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν στη δισκογραφία.
Όλα αυτά δεν γράφονται βέβαια για να φανεί το Sour Soul ως μετριότητα, οπωσδήποτε δεν είναι κάτι τέτοιο. Μοιάζει όμως σαν χαμένη ευκαιρία και για τα δύο εμπλεκόμενα μέρη: θα μπορούσε να δημιουργηθεί κάτι που, υπό άλλες συνθήκες, θα γινόταν highlight της πορείας τους. Θα βρει επομένως τον δρόμο για τα ηχεία μας για μερικές μέρες –ίσως και βδομάδες– όμως κάπου εκεί βρίσκεται και το ταβάνι του.
{youtube}qXFryXGvqDk{/youtube}
