Ο 6ος δίσκος των Fall Out Boy όχι μόνο δεν ξεφεύγει από το πρόβλημα που ανέκαθεν χαρακτήριζε τη συγκεκριμένη μπάντα, αλλά το εμφανίζει και σε υπερθετικό βαθμό. Περισσότερο ίσως από κάθε προηγούμενη δουλειά τους, το American Beauty / American Psycho πάσχει από παντελή έλλειψη ταυτότητας. Είναι ένα άλμπουμ συγχυσμένο, αποπροσανατολισμένο μέσα στην πληθωρικότητά του και κενό μέσα στην πολυπραγμοσύνη του.
Ας διερωτηθούμε, πού τοποθετούνται οι Fall Out Boy στο μουσικό στερέωμα του 2015;
Στην emo σκηνή;
Σε καμία περίπτωση. Έχουν παρατήσει προ πολλού αυτόν τον ήχο –τον οποίον άλλωστε ποτέ δεν υπηρέτησαν με ειλικρίνεια.
Στην pop punk;
Ούτε. Μετά βίας εντοπίζει πλέον κανείς punk στοιχεία στον ήχο τους.
Στον εναλλακτικό κόσμο;
Ε όχι, επ' ουδενί! Στις πιο «εναλλακτικές» στιγμές τους, ηχούν σαν επαρχιώτικη εκδοχή των Imagine Dragons.
Στον ευρύτερο χώρο του rock, μήπως;
Γελάει ο κόσμος...
Για να μην πλατειάζουμε, ο πιο εύστοχος όρος που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε για να περιγράψουμε τον ήχο που έχουν υιοθετήσει οι Fall Out Boy είναι και ο πιο γενικόλογος: «pop». Μια pop όμως θολή και ανισόρροπη, η οποία ρέπει πότε προς τις rock καταβολές του συγκροτήματος και πότε προς τον ηλεκτρονικό ήχο που επιτάσσουν τα σύγχρονα trends, χωρίς τελικά να πείθει για τίποτα από τα δύο.
Δεν λειτουργεί η φόρμουλα αυτή, φωνάζει από παντού. Αν κάποτε οι Αμερικανοί έφτιαχναν τίμια κομμάτια όπως το προσωπικό αγαπημένο "Sugar, We're Going Down" (2005), το "This Ain't A Scene, It's An Arms Race (2007) ή το "Thnks Fr Th Mmrs" (2007), αυτή τη φορά δεν κατάφεραν να γράψουν ούτε ένα, έστω, συμπαθητικό.
Η tracklist του δίσκου είναι γεμάτη με τραγούδια πέρα για πέρα αναλώσιμα. Κομμάτια των οποίων το βάθος εξαντλείται σε μια πιασάρικη μελωδία που μπορεί μεν να σου κολλήσει για λίγο στο μυαλό, αλλά δεν πρόκειται να σε σημαδέψει με κανέναν περαιτέρω τρόπο. Πολλές φορές, μάλιστα, αυτά εμφανίζονται κακόηχα και χοντροκομμένα, ευγενική χορηγία τόσο των υστερικών ερμηνειών του Patrick Stump, όσο και της ακατάσχετα φλύαρης παραγωγής του Jake Sinclair.
Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε ότι οι πιο έντονες στιγμές του American Beauty / American Psycho προέκυψαν μέσα από τα samples. Η μελωδία που μένει, για παράδειγμα, από το πρώτο single "Centuries" είναι εκείνη που τραγουδάει η Susanne Vega στο "Tom's Diner" και ανοίγει το κομμάτι. Το πιασάρικο riff στο "Uma Therman" –η πλέον χαρακτηριστική του στιγμή– προέρχεται από το opening theme του Jack Marshall για το The Munsters. Και ολόκληρο το ρεφρέν του "Fourth Of July", που είναι κι ένα από τα (ας πούμε) highlights του δίσκου, βασίζεται στο "Lost It To Trying" του Son Lux.
Κοινώς, έχουμε στο American Beauty / American Psycho ένα τεράστιο έλλειμμα δημιουργικότητας. Είναι πλήρης η απουσία της καλής αισθητικής, της έμπνευσης, αλλά και της συγκρότησης που πρέπει να έχει μια μπάντα, ώστε να παραδώσει μια ηχητική πρόταση καθαρή, σχηματοποιημένη και με άποψη.
{youtube}LBr7kECsjcQ{/youtube}
