Ο Mark Ronson αφιερώνει το 4o άλμπουμ του στην Amy Winehouse –και μάς βάζει έτσι να θυμηθούμε κάποια πράγματα. Όπως το ότι καμία δουλειά του ως παραγωγός/καλλιτέχνης δεν συγκρίνεται με το εκτόπισμα της συνεργασίας του με τη Winehouse, για το Back To Black του 2006. Αλλά και να συνειδητοποιήσουμε τελικά πως, παρότι το Uptown Special μοιάζει να εμπνέεται και να συγγενεύει υφολογικά με εκείνο το ορόσημο, τελικά καταλήγει μια διόλου εφάμιλλη δουλειά.
Το Uptown Special σε φέρνει αντιμέτωπο με μια σειρά από προβληματισμούς, που (φοβάμαι ότι) αποδεικνύονται σημαντικότεροι από το ίδιο. Σε καλεί, ας πούμε, να σκεφτείς τι ρόλο παίζουν οι διάφοροι καλεσμένοι που επιστρατεύει εδώ ο Ronson, στην αποτυχία του άλμπουμ να σταθεί ως σύνολο. Σε προκαλεί, επίσης, να ανιχνεύσεις τις ομοιότητες και τις διαφορές με το Back To Black: το πώς οι δύο εργασίες, ενώ φαινομενικά καταφεύγουν εξίσου σε ρετρό ήχους, καταλήγουν σε διαφορετικά αποτελέσματα. Φρονώ ότι, ενώ στην περίπτωση της Amy Winehouse είχες μια προσωπικότητα που έγραφε σχεδόν όλο το υλικό και έδινε ζωή στις παρελθοντικές αναφορές, εδώ το πιάσιμο του νήματος από τα 1970s και 1980s δεν νοηματοδοτείται αναλόγως: απομένει σαν μια προσπάθεια να φτιαχτεί ένα ηχητικό περίβλημα χωρίς ιδιαίτερη πρεμούρα για το τι αυτό θα περιβάλλει.
Δεν χρειάζεται βέβαια να μπει κανείς στη διαδικασία των συγκρίσεων για να καταλήξει προβληματισμένος, αφού και με κριτήριο την εσωτερική συνοχή να δεις τον συγκεκριμένο δίσκο, προκύπτει ανισοβαρής. Κατ’ αρχάς, το «κουσούρι» το κουβαλάει από τα... αποδυτήρια κιόλας, αφού το “Uptown Funk” με τον Bruno Mars κυκλοφόρησε ως single-προπομπός και είναι αυτή τη στιγμή το τραγούδι που συντονίζει με το γκρουβ του ολόκληρη την υφήλιο. Όσο δύσκολα μπορείς όμως να αμφισβητήσεις τα θέλγητρα του εν λόγω κομματιού, άλλο τόσο εύκολα μπορείς να γκρινιάξεις για την αδυναμία μεγάλου μέρους του υπόλοιπου υλικού να σταθεί σε ανάλογα επίπεδα.
Για να γίνω πιο συγκεκριμένος, πέραν του “Uptown Funk”, υπάρχουν εδώ λίγα μόνο θετικά δείγματα γραφής. Όπως για παράδειγμα τα 3 τραγούδια στα οποία συμμετέχει ο Kevin Parker των Tame Impala (το “Summer Breaking” κυρίως, λιγότερο τα “Daffodils” και “Leaving Los Feliz”), ή το “In Case Of Fire” με τον Jeff Bhasker. Σπάνια πάντως απαντώνται συνθέσεις που να μπορούν να ειδωθούν χωρίς αστερίσκους, δίχως δηλαδή να παίζει στο πίσω μέρος του μυαλού η εντύπωση ότι περισσότερο με ασκήσεις ύφους έχεις να κάνεις, και λιγότερο με καλλιτεχνικά αιτήματα που αναζητούν διέξοδο.
Καλοστεκούμενο θα το χαρακτήριζα εν κατακλείδι το Uptown Special, κυρίως επειδή καταφέρνει να μην καταρρέει ως σύνολο, αλλά να αντέχει· και μάλιστα με τα λιγότερα δυνατά υποστηρίγματα. Δεν μπορείς δηλαδή να πεις ότι δεν σου προσφέρει ευχάριστες ακροάσεις, άλλωστε συμμετοχές από καλλιτέχνες όπως ο Stevie Wonder και ο Andrew Wyatt (των Miike Snow) έχουν πάντα κάτι να προσφέρουν –την ίντριγκα, έστω.
Με δεδομένα όμως τα παραπάνω και (κυρίως) τη γενικότερη εποπτεία του από έναν από τους πλέον προβεβλημένους παραγωγούς της εποχής μας, το αποτέλεσμα προκύπτει οπωσδήποτε ελλιποβαρές, αναλωνόμενο ουσιαστικά στην απότιση φόρου τιμής στις soul, funk, disco (και λοιπές) φόρμες. Τουτέστιν, δύσκολα θα σας απασχολήσει ως κύριο αντικείμενο ακρόασης. Θα λειτουργήσει πάντως μια χαρά ως μουσική για το background.
{youtube}OPf0YbXqDm0{/youtube}
