Tο προ δεκαετίας ντεμπούτο των Subways υπήρξε ένα άκρως απολαυστικό indie rock δισκάκι, ηχητικά πιστό στη ρητορική του περί αιώνιας νεότητας και με εκτόπισμα αμεταμέλητα μεσαίου βεληνεκούς. Ποτέ βέβαια δεν διεκδίκησε ιδιαίτερες τιμές και διακρίσεις, αν και είχε την «τύχη» να εμπεριέχει στην tracklist του το mega-hit "Rock & Roll Queen", το οποίο και υπήρξε εισιτήριο της μπάντας προς την επιτυχία, προσελκύοντας ολόκληρο Butch Vig στην παραγωγή του δεύτερου –πιο σκληροτράχηλου και αμερικανοτραφούς– άλμπουμ τους. Αλλά στο φετινό ομότιτλο (τέταρτο) δισκογράφημά τους, ελάχιστα είναι τα δείγματα γραφής εκείνου του πρώτου καιρού δραστηριοποίησης των υπόγειων αυτών νιάτων.
Με εκνευριστικά κομπρεσαρισμένες κιθάρες και συχνά-πυκνά χαζοχαρούμενη διάθεση, το Subways ενταφιάζει τις προσδοκίες ενός πιθανού υφολογικού επαναπροσδιορισμού του γνωστού μουσικού μοτίβο του τρίο των αδελφών Billy Lunn & Josh Morgan και της Charlotte «πρώην του Billy» Cooper. Πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, η μπάντα κινείται εδώ στα πλαίσια μιας ανέμπνευστης τραγουδοποιίας, εκείνης που σηματοδότησε και το απλοϊκό Money And Celebrity του 2011 –δηλαδή της βρετανικής εκδοχής του μελωδικού, κολεγιακού πανκ ροκ της άλλης πλευράς του Ατλαντικού. Ροκάκια των τριών χιλιοπαιγμένων ακόρντων ακούμε εδώ, με συνοδεία τετριμμένων soft/hard φωνητικών, δίχως ίχνους νεύρου και φρεσκάδας.
Κι αν ενίοτε αγριεύει κάπως και γκαζώνει το The Subways, καταλήγει να τρέχει στον αυτόματο πιλότο με μόνο προορισμό τη λησμονιά. Ως σιγκλάκια, τραγούδια όπως τα "I'm In Love And It's Burning In My Soul", "We Get Around", "Pet Boy", "Black Letter" και "Twisted Game" έχουν τη δυνατότητα να ξεχωρίσουν στα ραδιοκύματα, επαναφέροντας τους Άγγλους στο προσκήνιο, έστω και βραχύβια. Ως μέρος όμως ενός δίσκου γεμάτου αστοχίες και χωρίς κάποια επιπλέον μαγιά γοητείας/ενορχήστρωσης/έμπνευσης, καταλήγουν να αφομοιώνονται στο γενικοφανές σύνολο –πόσο μάλλον αφού κατοικούν σχεδόν αποκλειστικά στο δεύτερο μέρος του δίσκου, με αποτέλεσμα να προλογίζονται από μισή ντουζίνα παντελώς αδιάφορων στιγμών.
Σε απόλυτη επομένως αντίθεση με το ειλικρινές και αυθόρμητο ντεμπούτο τους, οι Subways παραδίδουν πλέον δουλειές χωρίς στίγμα, αδυνατώντας να προσφέρουν στο κοινό του εναλλακτικού ροκ κάποια αληθινά ενδιαφέρουσα πρόταση. Και όπως μου υπενθύμισε και μια πρόσφατη ανάρτηση στο blog του Μιχάλη Τσαντίλα Δέντρο Μοναχό, η ζωή είναι πολύ μικρή για να αναλώνεται σε ακροάσεις χωρίς αντίκρισμα μέσα στον σύγχρονο πακτωλό μουσικών κυκλοφοριών. Έτσι, λέω κι εγώ να επισπεύσω τις διαδικασίες τελειώνοντας με τρόπο εριστικό το παρόν κείμενο. Περιττές οι αναλύσεις, είναι κάτω του μετρίου στο τελικό ζύγι το παρόν άλμπουμ: 4/10 λοιπόν, κάτω από τη βάση, και πάμε παρακάτω (και ποιος άκουσε τον αρχισυντάκτη και δεν τον φοβήθηκε με τέτοιο φίνις...).
{youtube}zD0YZsvFin0{/youtube}
