Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα είναι να ξέρει κάποιος πότε να σιωπά. Να σιωπά, για να μάθει ίσως να ακούει καλύτερα –τόσο τον εαυτό του, όσο και τους άλλους. Ο Mick Moss άφησε να περάσουν 5 χρόνια για να βγάλει ξανά άλμπουμ με τους Αntimatter. Έμεινε, θα μπορούσαμε να πούμε, σιωπηλός, ασχολούμενος με άλλα project για να μην σκουριάζει. Στο παρασκήνιο δούλευε αργά και σταθερά το Fear Of A Unique Identity, σε έναν κόσμο που άλλαζε προς το χειρότερο, με μια οικονομική κρίση να χτυπάει το παγκόσμιο σύστημα και με την πλειονότητα των ανθρώπων να κλείνεται κάθε μέρα και περισσότερο στο καβούκι της, αντί να επιλέξει τον δρόμο της αλληλεγγύης.
Ο δίσκος –σύμφωνα με τον ίδιο τον Moss– θέτει το ζήτημα του φόβου της προβολής της διαφορετικότητας του καθενός από εμάς. Μια διαφορετικότητα που, αντί να μας μαθαίνει πράγματα και να μας ενώνει μέσα από την αποδοχή και την ειλικρινή κατανόηση, τελικά λειτουργεί διαχωριστικά: «Το άτομο προτιμά να εναρμονιστεί με τις μάζες», αναφέρει ο μουσικός, «αντί να υποστηρίξει τη διαφορετικότητά του, από φόβο μήπως ξεχωρίσει από το κοπάδι. Κι αυτό μπορεί να είναι ένα θέμα για το αν τελικά οι μάζες οδηγούνται σε λάθος δρόμο, πνευματικά και ιδεολογικά».
Ένα σοβαρό ζήτημα, το οποίο ανοίγει μεγάλες συζητήσεις για το πώς τελικά η οικογένεια, το σχολείο και η κοινωνία μαθαίνουν το παιδί να επιθυμεί να μην ξεχωρίζει, μόνο και μόνο για να νιώθει την «ασφάλεια» ότι ανήκει κάπου. Ως ενήλικος, αργότερα, θα λειτουργήσει με τον ίδιο τρόπο, έχοντας ισοπεδώσει τα στοιχεία εκείνα της προσωπικότητάς του που τον καθιστούν μοναδικό, αλλά που ταυτόχρονα τον πετούν έξω από την αγέλη, στο περιθώριο. Ιδού λοιπόν οι μάζες καταπιεσμένων ανθρώπων που μαθαίνουν να λειτουργούν ως υπήκοοι, με τις κατάλληλες εργοστασιακές ρυθμίσεις. Πολύ βολικό, για την παγκόσμια οικονομία –και όχι μόνο...
Στο Fear Of A Unique Identity των Antimatter η περιρρέουσα ατμόσφαιρα έχει ως κύρια συστατικά τη μελαγχολία, τη θλίψη, τα αργόσυρτα βήματα προς την εσωτερική και υπαρξιακή αναζήτηση. Συστατικά δοσμένα με goth περάσματα και post-rock ξεσπάσματα, με ελαφριές δόσεις απόκοσμου dark wave και progressive, με ριπές συμφωνικής μουσικής και με έντονο βιμπράτο στα φωνητικά: ο Moss τραγουδάει βαθιά και καθαρά στο αυτί σου με έναν συχνά υπόγειο, συγκρατημένο και μελοδραματικό τρόπο. Ντραμς που άλλοτε χτυπούν υπνωτιστικά και άλλοτε ξεσπούν σε πιο ροκ μονοπάτια, πολλά σύνθια και ηλεκτρονικά στοιχεία, βιολιά να υπογραμμίζουν τη θλίψη, κοφτερό μπάσο που χτυπάει καρδιακούς παλμούς, πιάνο που μετράει τον χρόνο πάνω στα ασπρόμαυρα πλήκτρα, ηλεκτρικές και ακουστικές κιθάρες οι οποίες έρπουν βασανιστικά μέχρι να κορυφωθούν σε κραυγές. Όλα αυτά μπλέκονται σε mid και up-tempo ρυθμούς, παρέα με γυναικεία φωνητικά που, αν και τοποθετημένα στο παρασκήνιο, αγκαλιάζουν απαλά τις συνθέσεις δίνοντας στο άλμπουμ έναν πιο ατμοσφαιρικό και λυρικό τόνο.
Οι εικόνες και οι μελωδίες που φτιάχνουν εδώ οι Antimatter δείχνουν ότι μπορούν να απευθυνθούν άνετα και σε μια μεγαλύτερη μερίδα ακροατών –και όχι μόνο σε όσους αρέσκονται στις μουσικές των Anathema ή των Katatonia. Αυτό συμβαίνει αφενός λόγω του concept του άλμπουμ, το οποίο μιλάει για ένα θέμα που διαχρονικά αφορά τους πάντες, με ειδική υπογράμμιση στην εποχή που τώρα διανύουμε, κι αφετέρου διότι αρκετά από τα μουσικά μοτίβα είναι λειασμένα (έως και εύπεπτα): χωρίς κάτι τέτοιο να λαμβάνει αρνητικό πρόσημο, είναι σε θέση να προσεταιριστεί ευκολότερα τον «μέσο» ροκ ακροατή.
Το πιο σημαντικό ωστόσο στοιχείο, στο οποίο τελικά οφείλεται η επιτυχία του Fear Of A Unique Identity, είναι το ερώτημα που μένει να αιωρείται στον χώρο, όταν πια τα ηχεία σιγήσουν. Απομόνωση και φόβος ή διεκδίκηση της διαφορετικότητας;
{youtube}ELJcCGAqSms{/youtube}
