Προερχόμενοι από την απόλυτη επιτυχία του Σιαμαίου Ονείρου και οδεύοντας προς τα μισά των φουρτουνιασμένων 1990s, οι Smashing Pumpkins έκαναν μια επιλογή που άλλαξε άρδην την πορεία της καριέρας τους. Ρίσκαραν τα κεκτημένα τους και επέλεξαν τον δύσκολο δρόμο της δημιουργίας ενός μουσικού ταξιδιού που έμελλε να σημάνει και το τέλος της grunge περιόδου. Μέσα από μια δημιουργικά οργασμική περίοδο δύο (περίπου) ετών, παρέδωσαν στον μουσικό κόσμο ένα γοητευτικά πομπώδες και συνάμα ονειρικό δισκογράφημα, ως διαχρονικό αποτύπωμα της εύθραυστης ψυχοσύνθεσης μιας ολάκερης γενιάς. Με τη συνοδεία ενός σουρεαλιστικά στιλιζαρισμένου artwork και αφελώς τιτλοφορημένο ως Μελαγχολία Και Άπειρη Θλίψη, το τρίτο τους άλμπουμ υπήρξε μια δουλειά σπάνιας δυναμικής, η οποία επανέρχεται στο προσκήνιο 17 χρόνια μετά σε remastered και επαυξημένη έκδοση, προκαλώντας έντονα φαινόμενα νοσταλγίας.
Αντικρίζοντας ξανά την εμβληματική αστρική παρθένο του εξωφύλλου, ενώ αυτή διασχίζει την απέραντη θάλασσα ενός βικτωριανού σύμπαντος, δεν απομένουν πολλά περιθώρια αντίστασης απέναντι στη γοητεία του όλου εγχειρήματος. Το παραμυθένιο κολάζ ιδεών και συναισθημάτων που εμπεριέχεται στα 124 λεπτά της συνολικής διάρκειας του αυθεντικού δίσκου «ζωντανεύει» και αποκτά τη δική του συνειδητότητα, ακριβώς όπως και στα 1995. Αποτελεί έτσι, ακόμα και σήμερα, ένα σπάνιο δείγμα κορύφωσης μουσικού αλλά και εικαστικού ταλέντου σε απόλυτη αρμονία. Οι ισχυροί δεσμοί που σφυρηλατήθηκαν με το επικά μαγευτικό alternative rock ταξίδι των 28 σταθμών του Mellon Collie & The Infinite Sadness αποτελούν όμως μόνο την αφετηρία της επαναξιολόγησης του εν λόγω δίσκου, ο οποίος σημάδεψε τα νεανικά χρόνια πολλών μουσικόφιλων.
Πέρα από τους όποιους συναισθηματισμούς, ωστόσο, το διογκωμένο σύμπαν των 5 CD & 1 DVD της παρούσας κυκλοφορίας επιβάλλει μια πιο επιφυλακτική στάση. Αυξημένη ποσότητα σπάνια άλλωστε ισούται με ποιότητα. Το οπερετικό magnus opus του Billy Corgan και των λοιπών αυθεντικών Smashing Pumpkins μπορεί μεν να κέρδισε με την αξία του αυτή την υπερ-πολυτελή επανέκδοση (μια εντυπωσιακή μαγνητική κασετίνα με βελούδινη εσωτερική επίστρωση, επιπλέον artwork, σημειώσεις και στίχους για κάθε τραγούδι και λοιπές γλυκές πολυτέλειες), αλλά, με ελάχιστο αντίτιμο τα 130(!!!) ευρώ, μόνο ως ιδανικό δεν φαντάζει –ειδικά σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς. Ίσως ένα πακέτο στα πρότυπα των Gish, Siamese Dream & Pisces Iscariot που προηγήθηκαν σε πιο μαζεμένες και οικονομικότερες εκδόσεις τους προηγούμενους μήνες να αποτελούσε μια πιο σοφή επιλογή.
Ξεκινώντας από το κυρίως πιάτο –το αυθεντικό δηλαδή διπλό άλμπουμ– αυτό παραμένει ως και σήμερα το επιστέγασμα της ταυτότητας των Smashing Pumpkins. Εν έτει 2012 και διακριτικά ραφιναρισμένο ηχητικά, διατηρεί το συναισθηματικό του υπόβαθρο και την ξεχωριστή του γοητεία στο ακέραιο. Κάτι που το χρωστάει όχι μόνο στα άφθονα και διαχρονικά του χιτάκια (“Zero”, “Bullet With Butterfly Wings”, “1979” & “Tonight, Tonight”), μα και στις συνεχείς υφολογικές του μεταστροφές (βλέπε το δίδυμο “XYU” - “We Only Come Out At Night”), στις κιθάρες που δεν διστάζουν στιγμή να δαγκώσουν (“An Ode To No One”, “Bodies”), στα γλυκόπικρα μπαλαντοειδή (“Galapogos”, “Stumbleine”), στα ονειρικά ψυχεδελικά τοπία (“Cupid De Locke”, “Thirty-Three”) και στα επικά stadium crashers (“Thru The Eye Of Ruby”, “Porcelina Of The Vast Oceans”). Όλα μαζί συνθέτουν ένα από τα πιο πλήρη και ποικιλόμορφα δισκογραφικά πακέτα στο ευρύτερο φάσμα του ποπ/ροκ ιδιώματος.
Όσον αφορά όμως στα 64 επιπλέον κομμάτια που προσφέρονται ως bonus υλικό, υπάρχουν ενστάσεις και μάλιστα αρκετές. Όσο κι αν βγάζω προσωπικά το καπέλο στον κύριο Corgan, ο οποίος αποφεύγει να επαναλάβει εδώ όσα τραγούδια συνέθεσαν το υπέροχο box set The Aeroplane Flies High, η παρούσα υπερπληθώρα ακυκλοφόρητων, demo και εναλλακτικών version μάλλον αποδυναμώνει το τελικό αποτέλεσμα. Δεν υπάρχει βέβαια αμφιβολία πως τις χρονιές 1994 & 1995 ο Corgan έγραψε αρκετά τραγούδια για να εκδώσει καμιά δεκαριά δίσκους, γεγονός από μόνο του εντυπωσιακό. Αλλά δεν βρίσκονται όλα στο ίδιο επίπεδο κι αυτό θα έπρεπε να ληφθεί πιο σοβαρά υπ' όψιν κατά τη διαλογή για την παρούσα επανέκδοση.
Morning, High & Special Tea αποτελούν τα τρία επιπλέον CD με demos, εναλλακτικές ενορχηστρώσεις, instrumentals και διαφορετικά μιξαρίσματα. Όλα έχουν το ενδιαφέρον τους, ειδικά από τη στιγμή που δρουν ως μια κλεφτή ματιά στη δημιουργική διαδικασία του Mellon Collie And The Infinite Sadness. Το πιθανότερο ωστόσο είναι πως πολλά από αυτά δεν θα τα ακούσει δεύτερη φορά ούτε και ο πιο πιστός οπαδός... Όμορφα ας πούμε τα Sadland demos, δεν λέω, αλλά δεν υποκαθιστούν τα πιο ολοκληρωμένα (και κλασικά πλέον) mixes που επιλέχθηκαν τελικά για την κυκλοφορία του 1995. Όσον δε αφορά στο οπτικό μέρος του όλου πακέτου, αναμενόμενα δεν δύναται να εντυπωσιάσει (πέρα από την υπενθύμιση της ZERO μπλούζας και του ασημένιου παντελονιού του φαλακρού μπροστάρη). Γιατί, από τεχνικής απόψεως, δεν δύναται να παρέχει τις σύγχρονες απολαύσεις της ψηφιακής εικόνας: δρα περισσότερο ως ένα καλογυαλισμένο και άρτιο ντοκουμέντο εκείνης της εποχής.
Εξετάζοντας λοιπόν όλες τις παραμέτρους της επανέκδοσης του Mellon Collie And The Infinite Sadness των Smashing Pumpkins, πέραν του ενθουσιασμού για την ανακάλυψη μικρών κρυμμένων θησαυρών και λοιπών ημιτελών ηχητικών σκετς/τζαμαρισμάτων, συμπεραίνεις ότι υπάρχει αρκετό λίπος για κάψιμο στα κιτάπια του Corgan. Λίπος που εξ αρχής δεν θα έπρεπε να ταΐσει στους οπαδούς της μπάντας που μονάχος τώρα διαφεντεύει –και μάλιστα για τόσο υψηλό χρηματικό τίμημα. Ο συνδυασμός μπορεί να μην αφαιρεί πόντους από την αίγλη του βασικού διπλού δίσκου, ούτε να μειώνει την ομορφιά του όλου πακέτου, οπωσδήποτε πάντως συγκρατεί τον ψύχραιμο κριτικό από βαθμολογικές ακροβασίες στην τελική αποτίμηση.
{youtube}NOG3eus4ZSo{/youtube}
