Από την πρώτη έως την τελευταία νότα του Old Sparky, η σκέψη πηγαίνει στον χαμό των διάφορων αναβιώσεων και στη γενική μανία για οτιδήποτε μπορεί να ενδυθεί τη φορεσιά του ρετρό. Και δεν μιλάμε εδώ για μια προσπάθεια των Βερολινέζων Heat να στηριχθούν απλώς σε τρόπους του παρελθόντος, πόσο μάλλον να επιχειρήσουν να μεταφέρουν αυτούς στο σημερινό γίγνεσθαι· για να συμπλεύσεις μαζί τους σε αυτό το δισκογραφικό τους ντεμπούτο, πρέπει να πιστέψεις είτε ότι ο (μουσικός) χρόνος έχει σταματήσει εκεί γύρω στο 1975, είτε ότι οι χρονοκάψουλες είναι υπαρκτές.
Βεβαίως τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνει. Παραδέχεσαι απλώς ότι οι Heat (μέλη των οποίων έχουν στο παρελθόν δράσει σε διάφορα συγκροτήματα τοπικής ή και ευρωπαϊκής εμβέλειας –με γνωστότερους τους Samsara Blues Experiment), έχουν αποφασίσει να αγνοήσουν επιδεικτικά το παρόν και να αφοσιωθούν ολοκληρωτικά στις εμμονές τους. Ή καλύτερα στον ενικό: στην εμμονή τους. Διότι ποιον άλλον χαρακτηρισμό πέρα από αυτόν της εμμονής μπορείς να δώσεις σε έναν δίσκο που ξεκινάει και τελειώνει στους Black Sabbath; Συγκρότημα αναμφισβήτητου μεγαλείου οι Άγγλοι, όμως καλώς ή κακώς οι πατέντες τους έχουν δοκιμαστεί με κάθε πιθανό τρόπο από λογής-λογής πνευματικούς απογόνους. Πώς λοιπόν μπορείς εν έτει 2012 να σταθείς ως ακροατής απέναντι σε μία τέτοια μονομανία; Πόση όρεξη να διαθέτει κανείς για να ανασκοπήσει τις αρετές των Sabbath μέσω ενός ακόμα νέου συγκροτήματος;
Τούτων λεχθέντων, τα μέσα που χρησιμοποιούν οι Heat στο Old Sparky θα πρέπει να είναι αναμενόμενα. Βαριές κιθάρες, μία φωνή που προσπαθεί σκληρά να ακουστεί όπως ακουγόταν ο Ozzy στα χρόνια της νιότης του κι ένα rhythm section με αντίστοιχες προεκτάσεις. Στον ήχο τους μπαίνουν επίσης και στοιχεία από τα ηλεκτρισμένα μπλουζ ή από το πρώιμο heavy metal, οτιδήποτε δηλαδή ενέπνευσε τους ίδιους τους Sabbath ή έχει να κάνει με τις όποιες εξελίξεις πυροδότησαν στα πρώτα χρόνια ύπαρξής τους. Τα μεταγενέστερα των Sabbath μουσικά ρεύματα, όσα επηρεάστηκαν από τις ασήκωτες κιθάρες του Iommi, δεν «ακούγονται» στο Old Sparky, παρά μόνον εξ αντανακλάσεως. Με μια δεύτερη σκέψη, οι Heat θα μπορούσαν να συστήνονται και ως η πιο πρωτότυπη tribute μπάντα των Black Sabbath –με δικές της συνθέσεις αντί διασκευών.
Μέσα σε όλα αυτά, είναι ευνόητο πως τα περιθώρια για την όποια πρωτοτυπία γίνονται απειροελάχιστα. Και έτσι, το rock 'n' roll των Heat εμφανίζεται στις περισσότερες περιπτώσεις κουρασμένο, ξέπνοο από τη ζωογόνο πνοή που θεωρητικά ενυπάρχει στις πρώτες ύλες του. Το ενδιαφέρον περιορίζεται σε κάποιες από τις συχνές εναλλαγές ριφ τα οποία ζώνουν τον δίσκο και στις ελάχιστες περιπτώσεις όπου η βερολινέζικη πεντάδα αποφασίζει να ανοίξει κάπως το ασφυκτικό πλαίσιο που έχει φτιάξει για τον εαυτό της –κυριότερο παράδειγμα η δεκαπεντάλεπτη καταληκτική σύνθεση “Ending Aging”. Κατά τα λοιπά, κάποια ομολογουμένως καλά παιξίματα υποβοηθούν την τυπική του ροκ ακροατή παλινδρομική κίνηση της κεφαλής, όμως ως σύνολο το Old Sparky περνάει και δεν ακουμπάει. Εκτός κι αν στην δισκοθήκη σας διατηρείτε ξεχωριστό section με τους κλώνους των Sabbath, οπότε πάω πάσο…
{youtube}RMdMLPSQ9Mo{/youtube}
