Ξέχνα τον σκοπό που θα σφυρίξεις το πρωί, το κομμάτι που θα σε συντροφέψει στην τάδε στιγμή, το τραγούδι που θα παίξεις στο ριπίτ στα ζόρια σου, ό,τι μπορεί να σε κάνει να λικνιστείς και να χορέψεις ενώ πίνεις ένα ποτό έξω. Έργα σαν το Venexia των Mika Vainio, Kevin Drumm, Axel Dörner & Lucio Capece αρνούνται την όποια χρηστικότητα στη ζωή σου.
Δεν ’πα να εξηγήσεις το ιστορικό αυτών των 4 ανθρώπων, τις (πειραματικές) δάφνες τους, τις διαφορετικές λογικές μα και τα κοινά σημεία τα οποία όχι μόνο επιτρέπουν την ύπαρξη μιας τέτοιας συνεργασίας, αλλά της προσδίδουν και δυνητικό ενδιαφέρον; Communication breakdown... Και, σαν κερασάκι στην τούρτα, πάρε δύο άτιτλα κομμάτια χωρίς κανένα manual επικοινωνίας με τον κόσμο των δημιουργών τους. Μόνο σφαλιάρες: οξείς ήχους και θορύβους, οι οποίοι ανεβάζουν τους σφυγμούς σου, σε αγχώνουν, σε κάνουν να αισθάνεσαι δυσάρεστα. Αν σκέφτεσαι εσύ να το κλείσεις κατά σημεία, φαντάσου στα πόσα δευτερόλεπτα θα το κλείσει ο «μέσος αναγνώστης» σου.
Αυτή την άρνηση επικοινωνίας με τον άλλον –ή τον δυνητικό άλλον– και τον εγκιβωτισμό στην ανάγκη προσωπικής έκφρασης (που τελικά ψιλοθεοποιείται) τη θεωρώ πάντως από τα μεγάλα μείον των πειραματιστών. Κάτι σαν μουσικό νεοφιλελευθερισμό. Ενδεχομένως βέβαια δίσκοι σαν το Venexia να απευθύνονται σε ανθρώπους πιο φιλοσοφημένους, οι οποίοι στη ζωή τους έχουν μάθει να αντιμετωπίζουν τους φόβους τους, να περπατούν στις εσχατιές των προσωπικών και κοινωνικών ορίων και –ακόμα κι αν δεν τα ξεπερνούν– να αναρωτιούνται για το «πιο πέρα». Ακόμα και σε βαθμό αυτοκαταστροφής. Εξ ορισμού δηλαδή σε άτομα, ποτέ σε κοινότητες (μικρές ή μεγάλες). Άτομα που και με άλλες παρόμοιες υπάρξεις να βρεθούν μαζί, θα παραμένουν τελικά στον δικό τους κόσμο. Μια θεωρία καταθέτω βέβαια εδώ, δεν αξιώνω την ύπαρξη κάποιας ακλόνητης αλήθειας.
Οι κ.κ. Vainio, Drumm, Dörner & Capece πέτυχαν πάντως να υπερβούν τις διακριτές τους ατομικότητες στο Venexia. Μπήκαν στον κόπο να ανοίξουν έναν ουσιώδη διάλογο μεταξύ των δεξιοτεχνιών τους, να χωθούν ο ένας στον κόσμο του άλλου, να προκύψει εν τέλει μια συλλογικότητα συγκολλημένη με άρρυθμες συχνότητες, υψηλοσυχνοτικό θόρυβο, feedback, λούπες κ.α. Ακόμα κι αν το άλμπουμ μένει τελικά στα επί της διαδικασίας, στερούμενο οράματος (ίσως και περαιτέρω στόχων), τούτη η συνύπαρξη διαθέτει ένα μίνιμουμ καλλιτεχνικής αξίας. Η αισθητική της αντανάκλαση, βέβαια, παραμένει θολή και ξεκρέμαστη, πεταμένη στη χώρα της απόλυτα υποκειμενικής αποκωδικοποίησης/αποτίμησης. Έστω κι έτσι όμως έχεις πειστεί φεύγοντας για άλλες ακροαστικές εμπειρίες ότι άξιζε τον κόπο των αυτιών σου. Και των νεύρων σου.
{youtube}nW51MKkvVvY{/youtube}
