Για τον νεαρό Ty Segall το στήσιμο μιας μακρόσυρτης δισκογραφίας δεν φαίνεται να αποτελεί επιδίωξη, μάλλον πρόκειται για κάτι που απλώς απορρέει με ευκολία από την ιδιοσυγκρασιακή του δημιουργικότητα. Στην τρίτη δισκογραφική έκφραση αυτής για τη φετινή χρονιά, ο Segall δεν απομακρύνεται ριζοσπαστικά από το πλαίσιο που έχει χτίσει ως τώρα, ενώ παραμένει ευθυγραμμισμένος προς το γενικό ηχητικό πλάνο που ακολουθεί σύσσωμη η συγκεκριμένη σκηνή της Καλιφόρνια σήμερα (κατ' αντιστοιχία προς την 1960s ψυχεδελο-φολκ σκηνή της περιοχής). Παρολαυτά, δεν πρέπει να παραβλέπει κανείς ότι η μέχρι τώρα ιστορία έχει δείξει πως, ό,τι κι αν κάνουν οι υπόλοιποι εργατικοί και φιλότιμοι μετέχοντες σ' αυτήν τη σκηνή, ο Ty Segall (παρότι νεότερος) για κάποιο λόγο το κάνει καλύτερα.
Το γεγονός αυτό ενδεχομένως οφείλεται στην αβίαστη δυνατότητα του Καλιφορνέζου να ανασύρει επιλεκτικά ηχητικές ανάγκες από εποχές την αίγλη και την πρωτοτυπία των οποίων δεν έζησε σε πραγματικό χρόνο το κοινό στο οποίο (ουσιαστικά) απευθύνεται, για να τις πλασάρει με μια δικιά του, πολύ γνήσια φόρμα. Πάνω σε τέτοιες βάσεις χτίζεται και το Twins, αξιοποιώντας παράλληλα και όλα τα θετικά που μπορεί να απορρέουν από μια διαρκώς εξελισσόμενη δισκογραφική εμπειρία. Και παρότι το επίσης φετινό Slaughterhouse (κυκλοφόρησε υπό την επωνυμία των Ty Segall Band) χτύπησε τις υψηλότερες συνθετικές αποδόσεις του δημιουργού μέχρι σήμερα, εδώ είναι που βρίσκεται το «κέφι».
Στις μικρές διαστάσεις που οφείλει να έχει ένας δίσκος με τις φιλοδοξίες και την τεχνοτροπία του Twins, είναι δύσκολο να μην εγκλωβίσει σε κάποιο σημείο τον ακροατή ο Ty Segall. Ακόμα δηλαδή κι αν κάποιος κάνει μια κουρασμένη πρώτη επαφή με τον συγκεκριμένο δίσκο (λόγω της ιδιότητας του ως τρίτου κατά σειρά πονήματος σε έναν χρόνο) και εκ των πραγμάτων δεν νιώσει εντυπωσιασμένος από την «παραδοσιακότητα» μιας εισαγωγής τύπου “Thank God For The Sinners”, θα εντοπίσει σύντομα την ουσία του πράγματος στην ανεξέλεγκτη ενέργεια του “You're The Doctor”. Και αν όχι, δεν θα αργήσει να προσκρούσει στην ανθεμική χροιά η οποία χαρακτηρίζει το διαδοχικό δίπολο “The Hill” (όπου «δίνουν» πολύ τα φωνητικά της Brigid Dawson από τους Thee Oh Sees) και “Would You Be My Love?”.
Αν όμως το παραπάνω δίπολο στρώνει τον δρόμο των καλών προθέσεων και των συγκινησιακών ικανοτήτων, πρέπει κανείς να φτάσει στο τελικό δίδυμο των “Gold On The Shore” και “There Is No Tomorrow” για να πειστεί ότι οι καλές προθέσεις δεν έχουν πια μετεφηβική δυναμική, αλλά παράγουν πλήρη αποτελέσματα σκεπτόμενης τραγουδοποιίας. Και για το ότι το Twins είναι μάλλον ο πιο σωστός (τυπικά) δίσκος του Ty Segall σε ατομικό επίπεδο.
{youtube}Zm4ge8iOcoY{/youtube}
