Στη μουσική, για τους απανταχού ρομαντικούς ακροατές η λέξη «επιχείρηση» αποτελεί μια παράμετρο την οποία προσπαθούν να ξεχνούν, επιλέγοντας να μείνουν μόνο στην ουσία. Η μουσική βιομηχανία, από την άλλη, ποντάρει σε ό,τι θεωρεί απαραίτητο/αναγκαίο για την επιβίωσή της: reunions, μεταθανάτιες κυκλοφορίες, «συλλεκτικές» deluxe επανακυκλοφορίες (και δεν συμμαζεύεται) είναι μόνο μερικά από τα εργαλεία.
Δεν ξέρω αν η περίπτωση των Dinosaur Jr. εμπίπτει ολοκληρωτικά στην κατηγορία «επιχείρηση» ή «μαγαζί», πάντως τα μέλη της μπάντας έχουν καταφέρει να περάσουν με επιτυχία τα περισσότερα στάδια που επιβάλλει η ιστορία της ποπ/ροκ μουσικής. Δημιουργία προσωπικού ήχου και μερικά αξιοσημείωτα άλμπουμ, τριβές μεταξύ των μελών, διάλυση, μοναχικές πορείες και σόλο δισκογραφία, επανασύνδεση, ξανά στον δρόμο, ξανά στο στούντιο και ακόμα ένας δίσκος που δείχνει ότι είμαστε alive n' kicking (όπως έλεγε κάποτε ο Jim Kerr).
I Bet On Sky και προχωρώ προς τον βατήρα, ταλαντώνομαι και πέφτω πάνω σε φαζαριστές κιθάρες με μπόλικα σόλο, δυνατά ρυθμικά drums, μελωδικές μπασογραμμές και μια φωνή που θα μπορούσε να ανήκει στην αντι-περσόνα ενός Eddie Vedder ή ενός Chris Cornell που έχει ξυπνήσει στραβά. Πανκ και hardcore κατάλοιπα, σκόρπια σύνθια και funky αναφορές, εύπεπτα μουσικά μοτίβα χωρίς σημαντικές ανατροπές (εκτός ίσως από το εναρκτήριο “Don’t Pretend You Didn’t Know”), ρεφρέν με χορωδιακά φωνητικά στο φόντο και παραμόρφωση ως σήμα-κατατεθέν. Riffs που «παίζουν» ανάμεσα σε up και mid-tempo ρυθμούς, χωρίς να ξεχνούν και τα αργόσυρτα μέρη, ποπίζουσες γέφυρες, περάσματα από τα χωράφια του Neil Young και των indie rock τοπίων των 1990s, με τα τύμπανα να κλιμακώνουν την ένταση και τη φωνή ελαφρώς μονότονη, να μοιάζει συχνά ότι απλώς διεκπεραιώνει δίχως ιδιαίτερη φόρτιση –παρά μόνο όπου κρίνεται απαραίτητο.
Προϊόν καθαρής έμπνευσης και σκληρής δουλειάς, ή μήπως αποτέλεσμα μιας προγραμματισμένης επαγγελματικής συνεύρεσης μέσα στα πλαίσια της «επιχείρησης» και της όποιας ματαιοδοξίας; Για μια μπάντα σαν τους Dinosaur Jr. δεν μοιάζει άλλωστε δύσκολο να καθίσουν σε ένα στούντιο και να γράψουν μερικά τραγούδια, είτε βάσει προγράμματος είτε –ακόμα καλύτερα– λόγω δημιουργικής ανάγκης. Ίσως το I Bet On Sky να δώσει σε κάποιους την αίσθηση του «προκάτ», με έτοιμα δηλαδή τα βασικά του μέρη και την επιλογή να αφορά καθαρά στο στήσιμο, όπως στα αντίστοιχα σπίτια. Υπό αυτή την οπτική, ο δίσκος μοιάζει περισσότερο με μια υπενθύμιση στο κοινό που παρακολουθεί χρόνια τόσο τους Dinosaur Jr., όσο και τις προσωπικές δουλειές των μελών τους, ότι η μπάντα «είναι εδώ και συνεχίζει» (με την ίδια συνταγή).
Σε κάθε περίπτωση, η μουσική είναι αυτή που τελικά μένει (ή εξανεμίζεται). Και εδώ, αυτό που μένει είναι κυρίως ο επαγγελματισμός και το ταλέντο των συγκεκριμένων μουσικών πάνω σε έναν σκληρά μελωδικό δίσκο, ο οποίος απευθύνεται στο ευρύ κοινό και όχι μόνο στους φίλους τους. Οι συνθέσεις του I Bet On Sky, χωρίς να προσθέτουν και χωρίς να αφαιρούν, στέκονται στο ύψος των περιστάσεων χωρίς όμως να φέρουν τη δυναμική που περιμένει ο ακροατής. Λειτουργούν περισσότερο ως ένα (ομολογουμένως αριστοτεχνικό) ξεδίπλωμα και μια επανάληψη εκείνων των επιρροών και ήχων που έφτασαν τους Dinosaur Jr. μέχρι το σήμερα.
{youtube}nB8PKWGeXpA{/youtube}
