Εκνευριστικό sequel του προ τριετίας tour-de-force που, με τη χορηγία του Pitchfork, σάρωσε τις indie συνειδήσεις ως η υπερ-κυκλοφορία εκείνης της χρονιάς; Ή μια εξελιγμένη, ας την πούμε avant-garde, εκδοχή αυτού; Εκεί που το Merriweather Post Pavillion πάτησε σε μια μπητλική ποπ αγνότητα για να σερβίρει τις ηλεκτρονικές φιοριτούρες του ωσάν κάτι το πρωτοφανές και πρωτοποριακό(;), το φετινό δισκογράφημα της διαρκώς εξελισσόμενης πειραματικής ζωικής κολεκτίβας σκάει με δύναμη στα μούτρα της πρόσφατης επιτυχίας της.
Κι αυτό όχι γιατί λείπει η ριψοκίνδυνη διάθεση ή η φαντασία από το Centipede Hz, αλλά επειδή τα παραπάνω γίνονται αυτοσκοπός για το κουαρτέτο (με την επιστροφή του Deakin) ενώ ταυτόχρονα απουσιάζουν οι καθάριες ποπ γραμμές και οι κρυστάλλινες ηλεκτρονικές μελωδίες του προκατόχου. Αποτέλεσμα: μια αψεγάδιαστη musique concrète, η οποία –βουτηγμένη καθώς είναι στα samples και στον λευκό θόρυβο– ακούγεται χαοτική και ασχημάτιστη. Όμως, αν την αποδομήσεις, δεν βρίσκεις τελικά παρά μια πολύ καλά καμουφλαρισμένη indie rock ενδεκάδα τραγουδιών μέσα σε γενναίες δόσεις ασαφών ραδιοκυμάτων.
Οι περιοδικές κινήσεις των παραπάνω ξυπνούν στη μνήμη παλαιότερες, περισσότερο ακατέργαστες δουλειές των Animal Collective και όχι –όπως θα περίμενε κανείς– τις αρμονικές ταλαντώσεις του Merriweather Post Pavillion. Οπότε καλό θα ήταν να μετριαστούν οι προσδοκίες για ανάλογες με αυτές του πρόσφατου παρελθόντος τυμπανοκρουσίες σαν έρθει η ώρα του κλεισίματος της χρονιάς και της εμφάνισης των περίφημων λιστών των μουσικών εντύπων/sites. Πέρα από αυτή την αδιέξοδη σύγκριση, πάντως, οι Animal Collective απέδειξαν με το Centipede Hz πως δεν επαναπαύθηκαν στις δάφνες τους: παραμένουν καλλιτεχνικά αναλλοίωτοι, παρά τον μεγάλο βαθμό έκθεσής τους σε ένα σαφώς πιο πολυσυλλεκτικό (και ευρύ) κοινό τα τελευταία χρόνια.
Έτσι, πέρα από τις αστοχίες υλικού πάνω στις οποίες αναπόφευκτα θα σκοντάψει κανείς κατά την ακρόαση του φετινού πονήματος των Αμερικανών, θα έρθει αντιμέτωπος και με μικρά διαμάντια σχεδόν πανκ, αναρχικής εκφραστικότητας (ξεκάθαρο παράδειγμα το single “Today's Supernatural”). Ιδιαιτέρως δε εάν παρακάμψει το μεγαλύτερο μέρος του πρώτου μισού του δίσκου και επικεντρωθεί στο τμήμα από το “Wide Eyed” και έπειτα, όπου και οι προθέσεις της μπάντας γίνονται περισσότερο εύληπτες. Η παρουσία και μόνο του (ίσως) καλύτερου τραγουδιού εδώ, του “Monkey Riches”, αρκεί για του λόγου το αληθές.
Επανάληψη ίδιων τιμών σε τακτά χρονικά διαστήματα αλλά σε απόλυτη δυσαρμονία με την αναμενόμενη συχνότητα προσφέρει λοιπόν το Centipede Hz. Έτσι, η μετρήσιμη αξιακή παλινδρόμηση του αποτελέσματος αποτελεί δύσκολο εγχείρημα. Αλίμονο κι αν οι Animal Collective στόχευαν ποτέ στο αντίθετο, βέβαια... Αποτελούν εμπνευστές ενδιαφέροντων δίσκων και συνάμα αστείρευτη πηγή πρωτότυπων ιδεών –ακόμα κι αν αυτές ξεφεύγουν ενίοτε του ελέγχου των δημιουργών τους.
{youtube}47xbkT3calM{/youtube}
