Ούτε ένα, ούτε δύο, μα τρία singles να μας πιπιλάνε τ' αυτιά από τον Μάιο κιόλας, ένα άλμπουμ σχεδιασμένο να κυκλοφορήσει σήμερα, ανήμερα των κρίσιμων αμερικάνικων Προεδρικών εκλογών, ενώ artwork και spoken word εισαγωγή (από τον παραγωγό Jack Douglas) ανακαλούν μνήμες από παλιά sci-fi σίριαλ, και πιο συγκεκριμένα το Outer Limits από τα 1960s.
Ας είναι σαφές, λοιπόν: η αμερικάνικη μουσική βιομηχανία παίζει υπέρ των Aerosmith με όσα σούπερ ατού της έχουν απομείνει ώστε το Music From Another Dimension! να αναδειχθεί σε comeback άλμπουμ τους για την τρέχουσα δεκαετία, κατά τρόπο ανάλογο του Get A Grip, διασκεδάζοντας στο μεταξύ και τις εντυπώσεις για την πρόσφατη παρά λίγο διάλυση. Πίσω όμως στα 1993 η τόσο αγαπητή μου χαρντ ροκ μπάντα είχε και τις τελευταίες της τραγουδάρες να επιδείξει πέρα από το επιτυχές μάρκετινγκ. Τώρα τι γίνεται, 8 χρόνια από την καταστροφή του Honkin' For Bobo και 11 από το μαύρο χάλι του Just Push Play;
Ε, μερικά πράγματα δεν γίνονται. Ή, έστω, δεν ξαναγίνονται. Αυτό που καταφέρνουν εδώ οι Aerosmith είναι να μισοανακτήσουν μια στουντιακή αξιοπιστία χαμένη στα χρόνια του “Falling In Love (Is Hard On The Knees)”. Το κάνουν όμως χάρη στην εμπειρία τους και όχι στη βάση κάποιας νέας σπίθας: κι ενώ λ.χ. το Get A Grip κατέγραφε μια πιο αυθόρμητη έκρηξη ύστερης έμπνευσης μιας μπάντας βετεράνων, αυτό το νέο άλμπουμ κόβει/ράβει, προσαρμόζει και μαγειρεύει τα πράγματα ώστε να ακούγονται σαν εκείνο και σαν το άλλο, πάντα με βάση τη χρυσή ζύμη της προγενέστερης επιστροφής των Aerosmith στο προσκήνιο. Σαν να κάνεις ανίχνευση προβλημάτων εκκίνησης στον υπολογιστή σου, να σε ρωτάει αν θες να επαναφέρεις το σύστημα σε ένα προγενέστερο σημείο όπου όλα λειτουργούσαν ρολόι και να απαντάς ναι...
Λίγο κιθάρα παραπάνω εδώ (“Legendary Child”, “Luv XXX”), λίγη μπαλάντα παρακάτω (“What Could Have Been Love”, “Tell Me”), η Carrie Underwood ντουέτο με τον Steven Tyler στο “Can't Stop Loving You”, ο Johnny Depp, ο Julian Lennon και η Lauren Alaina σε cameo εμφανίσεις στα δεύτερα φωνητικά, ο Joe Perry να σολάρει ομολογουμένως απολαυστικά, ο Tyler να κάνει τα γνωστά του σκέρτσα στο μικρόφωνο παρά τη φθορά στη φωνή του. Εικόνα οικεία και αγαπητή σε ένα κοινό που θα σπεύσει πιστεύω να επικροτήσει την επανεμφάνισή της χωρίς να ενδιαφερθεί για περαιτέρω ερωτήσεις, άσχετα αν μιλάμε για τους παλιοροκάδες ή για τους όψιμους ροκ(;) ακροατές του American Idol. Ξέρουν τι κάνουν οι Aerosmith, για χαζούς τους έχεις;
Όχι, για χαζούς δεν τους έχω. Ας μη μ' έχουν όμως ούτε εκείνοι για κουτό. Το Music From Another Dimension! δεν είναι Get A Grip. Δεν έχει τα φόντα να είναι και ούτε πρόκειται να το καταφέρει, γιατί καμουφλάρει την απουσία ουσιαστικής έμπνευσης εκ μέρους των Aerosmith πίσω από την όρεξη με την οποία υπερασπίζονται σε κάμποσα σημεία το φορμαλιστικό, παλιοκαιρισμένο χαρντ ροκ που εκπροσωπούν. Αν αρκεί αυτή η όρεξη για να περισώσει την αξιοπρέπεια τουλάχιστον του άλμπουμ; Οριακά, γιατί πρόκειται για φλύαρο σε διάρκεια δίσκο. Αλλά άντε, θα το πούμε το ναι...
{youtube}4iXNwEaQoJU{/youtube}
