Αν το Before Today (2010) σηματοδότησε την αφετηρία της τμηματικής εξόδου του Ariel Pink από ένα αυστηρά lo-fi, ανεμικό παράλληλο σύμπαν και φάνηκε να προσεγγίζει με αγάπη (αλλά και περιέργεια) ένα κοινό που μουσικά είχε ανάγκη κάτι πιο απτό από μια περίτεχνα ωμή παραδοξολογία α-λα-Daniel Johnston, το σημερινό Mature Themes επισπεύδει χαλαρά αυτήν τη διαδικασία. Παρ' όλα αυτά, απλώς επισπεύδει την παραπάνω εναρμονιστική προσπάθεια, δεν επιδεικνύει δηλαδή καμιά περαιτέρω δυνατότητα και πρωτίστως καμιά διάθεση να προβεί σε κάποια κλονιστική μεταβολή των ηχητικών πεποιθήσεων του Ariel Rosenberg.
Γι' αυτό και στα 14 σημεία του Mature Themes γίνεται εμφανές ότι, παρ' όλο που ο Καλιφορνέζος τραγουδοποιός αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στον φύσει ιδιόμορφο χαρακτήρα του και στη φρέσκια επιδίωξη για διευρυμένη βατότητα, χαρίζει τελικά για ακόμα μία φορά την πρωτιά –μα και τη μεγαλύτερη έκταση– στην ιδιομορφία. Ακόμα όμως κι αν γίνει δεκτό ότι η ιδιομορφία κερδίζει σε έκταση, δεν χωράει αμφιβολία ότι η βατότητα κερδίζει σε εντυπώσεις.
Αν λοιπόν το Mature Themes ιδωθεί ως ένα καθαρά ασύμμετρος δίσκος, το αποκομμένο εκείνο μέρος του που αποτελείται από τα πιο βατά σημεία –όσα αποτελούν καθημερινές κοψιές όμορφης τραγουδοποιίας από την αρχή ως το τέλος (χωρίς δηλαδή να παρεμβληθεί στο ενδιάμεσο μια γελοία στιχουργική ανακολουθία, μια κωμικοτραγική φωνή ή μια επιμελώς άτεχνη μελωδία)– αναδεικνύεται εξαιρετικά δυνατό. Είναι ουσιαστικά η απλουστευμένη προσέγγιση και κυρίως το απροσδόκητο της διάσπαρτης εμφάνισης τραγουδιών όπως τα “Only In My Dreams”, “Mature Themes” και “Baby” (διασκευή στο πρωτότυπο κομμάτι των Donnie και Joe Emerson) τα οποία επιφέρουν τη μερική μετάβαση του Ariel Pink από τον προγενέστερο αλλόκοτο εκλεκτισμό της σχολής του Stevie R. Moore στην ευέλικτη μεγαλοφροσύνη του Jad Fair επί Half Japanese.
Φυσικά, παρά την επικεντροποίηση που ενδεχομένως επιδιώκει (και τελικά αποκομίζει) το εύληπτο μέρος του άλμπουμ, δεν είναι δυνατόν να παραγνωριστεί η αξία της γνώριμης ιδιοτροπίας του Pink, όπως αυτή εκπροσωπείται από μελωδικές απροσδιοριστίες και αμφισήμαντη στιχουργική σε τραγούδια όπως τα “Kinski Assassin” ή “Symphony Οf Τhe Nymph”. Εξάλλου είναι τελικά η διττή φύση του Mature Themes που, καθώς εκτυλίσσεται, αναδεικνύει μια καρποφόρα αντιθετικότητα.
Συμπερασματικά, μπορεί η προσθήκη της ταμπέλας Haunted Graffiti στη βασική επωνυμία του Ariel Pink από το Before Today και μετά να έχει συμπαρασύρει την εμφάνιση υπόκωφων αλλά διακριτών απλωμάτων προς την πιο ποπ πτυχή του πράγματος, όμως εξακολουθεί ο συγκεκριμένος τύπος ποπ να μην πρόσκειται τόσο φιλικά προς ανυποψίαστους ακροατές. Ανεξαρτήτως αυτού, δεν παύει το Mature Themes να αποτελεί την πιο ισορροπημένη εκδήλωση του Ariel Pink μέχρι σήμερα, αλλά και μία από τις πιο πρωτότυπες στιγμές της φετινής δισκογραφικής παραγωγής.
{youtube}Ta46M5rksBk{/youtube}
