Ας περάσουμε ευθέως στο ψαχνό της υπόθεσης: αλίμονο κι αν τρέφει κανείς αυταπάτες για την επάνοδο των No Doubt στη δισκογραφία, εν έτει 2012... Δεν υπάρχει επιστροφή στις Tragic Kingdom εποχές κι αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό από την πρώτη κιόλας ακρόαση του νέου τους άλμπουμ. Καλογυαλισμένο και αστραφτερό, το Push And Shove καμαρώνει στις προθήκες των δισκοπωλείων ως επιτομή της λογικής του φαινομενικού. Δίχως υπόσταση και τσαγανό, αποτελεί κυκλοφορία κενή περιεχομένου με κύρια χαρακτηριστικά της τη σπατάλη στουντιακού ρετουσαρίσματος και την ένδεια στη δημιουργική πνοή. Όχι πως το πανκ παρεάκι της Gwen Stefani υπήρξε ποτέ μουσικό σχήμα για μεγάλες προσδοκίες, απέδειξε πάντως στο παρελθόν ότι μπορεί να τα καταφέρει πολύ καλύτερα.
Τα φαινόμενα, επίσης, σίγουρα απατούν. Τι κι αν φιγουράρουν και οι τέσσερις No Doubt στο εξώφυλλο του Push And Shove, ωσάν ισάξια μέλη; Είναι τόσο κυρίαρχη φιγούρα η Gwen Stefani και τόσο έντονη η ματαιοδοξία της και η τάση της για προβολή, ώστε η νέα αυτή δουλειά μοιάζει περισσότερο ως το τρίτο προσωπικό της άλμπουμ –δοσμένο μέσα από το trademark των No Doubt– παρά ως το έκτο συλλογικό πόνημα αυτών. Ακόμα και τα «αμείλικτα πλούσια» credits σε ωθούν να σκεφτείς ως αμελητέα την προσφορά των Tom Dumont, Tony Kanal & Adrian Young: είναι τόσος ο αριθμός των συνεργατών που έβαλαν λιθαράκι στη δημιουργία αυτού του άλμπουμ, ώστε αναρωτιέσαι αν η παρουσία τους αποτελεί απλά μία ακόμα «συμμετοχή».
Η Gwen Stefani τώρα –την περσόνα της οποίας μόνο αντιπαθητική δεν βρίσκω, για να εξηγούμαστε– δίνει τον καλύτερό της εαυτό. Σε τι όμως; Στο να ακούγεται όσο πιο αστραφτερή γίνεται, χωρίς μεταπτώσεις στη φωνητική της ερμηνεία μα και χωρίς ίχνος συναισθήματος, ούτε καν στα πιο μπαλαντοειδή τραγούδια του δίσκου. Με λιγότερη δόση από Madonna και περισσότερο ska προφίλ (για το ξεκάρφωμα), αναδεικνύεται ως μια παρουσία που ναι μεν μαγνητίζει τους οφθαλμούς, αλλά αφήνει παγερά αδιάφορα τα ώτα. Τραγουδάει δε πάνω από μια επαναλαμβανόμενα χαρωπή και «εύπλαστη» ποπ, χαρακτηριστικό δείγμα της οποίας αποτελεί το εναρκτήριο “Settle Down”: ακούστε πόσο αμήχανα στοιβάζονται oriental αναφορές, reggae & ska περάσματα, ένα ροκ ρεφρέν, κλαμπάτοι ήχοι, ακόμα και μια dubstep(!) αποφώνηση...
Έντεκα λοιπόν χρόνια μετά το παραπλήσιας λογικής μα οπωσδήποτε πιο διασκεδαστικό Rock Steady, οι No Doubt επιχειρούν επιστροφή στα πράγματα με μια ποπ φούσκα ανύπαρκτης καλλιτεχνικής υπόστασης, από την οποία απουσιάζει η έμπνευση μα περισσεύει η κατασκευασμένη «hitmaker» λογική της αμερικανικής μουσικής βιομηχανίας των ημερών μας.
{youtube}hunha8UtqCk{/youtube}
