Στον ελληνικό metal ορίζοντα της δεκαετίας του 1980 δεν ήταν λίγα τα συγκροτήματα που δεν κατάφεραν να υπερβούν τις συνθήκες της εποχής και να βγουν στη δισκογραφία, μένοντας έτσι στο επίπεδο του «επιδραστικού demo»: μπάντες όπως οι Sarissa, οι Deceptor ή οι Acetic Voice πέρασαν από τη μνήμη των παλιότερων στη γνώση των νεότερων χάρη στο πρόσφατο αφιέρωμα του Metal Hammer στο καθ' ημάς metal. Να όμως που έρχεται τώρα μια ελληνική εταιρεία –η No Remorse Records– να μας θυμίσει ότι ανάλογα πράγματα συνέβαιναν και σε μια χώρα με εδραιωμένα δισκογραφικά ήθη όπως οι Η.Π.Α., επανεκδίδοντας σε 500 αριθμημένες κόπιες το δυσεύρετο πια (καταργημένο) EP Lord Of The Realm των Axehammer. Κόπιες βινυλίου, σημειώστε, γιατί είναι η πρώτη φορά που κόβεται σε αυτό το format το συγκεκριμένο EP.
Ακριβώς βέβαια επειδή η Αμερική των 1980s ήταν ένα μέρος όπου η δισκογραφία δούλευε ρολόι και δεν υπήρχαν ταμπού ή δυσκολίες ως προς τον σκληρό ήχο, μπορεί να προκληθεί η υποψία ότι οι Axehammer ήταν μια μπάντα ανάξια λόγου, η οποία δικαίως και δεν βρήκε τον δρόμο της προς τα εκεί. Όχι, οι Axehammer παίζανε μπάλα σε άλλη κατηγορία, πιο αρχοντική. Ήταν μια γνήσια underground μπάντα από το Λος Άντζελες με ανησυχίες λίγο...παρεκκλίνουσες για τις αρχές των 1980s. Τους άρεσε η μελωδικότητα, μα λάτρευαν και την επικότητα: το βλέπεις άλλωστε και στο εξώφυλλο τούτου του EP, τύπου ο Άη-Πολεμισταράς κόντρα στον Δράκο (τότε δεν είχε πολυφορεθεί το θέμα, ούτε έμοιαζε τόσο γραφικό). Αγαπούσαν τους Manowar, αλλά έστηναν αυτί και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στους Iron Maiden και στους Saxon. Προφανώς, επίσης –καθώς σχηματίστηκαν το 1981– είχαν μεγαλώσει και με άλλα πράγματα, μη μεταλλικά, από το ευρύτερο φάσμα του ροκ όπως άρχισε να διαμορφώνεται μετά το 1967.
Πολλές από τις ανησυχίες τους θα σχηματοποιούνταν βαθμιαία στην αμερικάνικη power metal σχολή, όπως την εξέφρασαν μπάντες σαν τους Manilla Road, τους Virgin Steele ή τους Helstar. Ενώ όμως είχαν τα φόντα να βαδίσουν μαζί με τους παραπάνω, οι Axehammer ατύχησαν: μετά από δύο demo (1983, 1984), ηχογράφησαν μεν το Lord Of The Realm εκεί στα τέλη 1986/αρχές 1987, αλλά η δισκογραφική τους έκανε πίσω και δεν το έβγαλε, με αποτέλεσμα να διαλυθούν. Όταν τελικά το υλικό έφτασε στα αυτιά του Denis Gulbey το 1998, εκείνος δεν πίστευε στ' αυτιά του: κυκλοφόρησε λοιπόν το EP στη δική του εταιρεία Sentinel Steel επαυξημένο με το demo του 1984, οι δε Axehammer επανενώθηκαν λίγο μετά –έχουν μάλιστα και φετινό δίσκο (Marching On), με νέο όμως τραγουδιστή καθώς ο Bill Rump δείχνει δυστυχώς να εγκατέλειψε την ενεργό δράση.
Αυτά για την ιστορία. Ως προς το ίδιο τώρα το υλικό, σε αντίθεση με τα βαρετά και τυποποιημένα comeback άλμπουμ των Axehammer, το Lord Of The Realm έχει διατηρήσει εκείνο το κάτι που ταρακούνησε τα έμπειρα αυτιά του Gulbey. Αρχίζοντας με το demo του 1984 –το οποίο προλογίζεται από μια διασκεδαστικότατη pure metal ραδιοφωνική διαφήμιση της εποχής– ακούς μεν μια μπάντα αρκετά άτεχνη, που θα μπορούσε εύκολα να γίνει κάτι σαν Europe χωρίς πλήκτρα (“Wings Of Fire”), συνάμα όμως βρίσκεις στοιχεία διαχωρισμού από τον (τότε) σωρό, ενώ παρατηρείς ότι η φωνή του Bill Rump, αν και ακαλλιέργητη, διαθέτει μελωδικές δυνάμεις. Αλλά ως το EP του 1986/1987, η μπάντα έχει μεταμορφωθεί. Παίζει καταιγιστικά και με αέρα, έχει γίνει αιχμηρή, μεταχειρίζεται γόνιμα τις επιρροές της για να γράψει τραγούδια που ακούγονται καλύτερα από όσα γράφουν π.χ. οι Saxon των τελευταίων χρόνων (“Princess”, “Sands Of Time”, “Break Down The Walls”) και ο Rump έχει αναμφίβολα βρει στιλ και πατήματα, ισορροπώντας πολύ μετρημένα ανάμεσα στον Eric Adams και στους NWOBHM ήρωές του. Παραμένει απορίας άξιον γιατί αυτό το υλικό κρίθηκε ακατάλληλο για κυκλοφορία.
Ξέρω βέβαια ότι το power metal στιλ με τη sword & sorcery αισθητική, τις μάχες, τις πριγκίπισσες, τις βλοσυρές θεότητες και τους μεταλλικούς γίγαντες (σαν κι αυτόν του “Axehammer” εδώ) δεν χαίρει συμπάθειας ούτε καν ανάμεσα στους συντάκτες του Avopolis που ακούνε και μεταλλικά πράγματα. Χωρίς να ισχυρίζομαι ότι έχει την ίδια καλλιτεχνική αξία με άλλα στιλ της μεγάλης μεταλλικής οικογένειας –ή με τις νεότερες αυτής αναπτύξεις– θέλω ωστόσο να επισημάνω ότι η εκ μέρους του προάσπιση της μελωδίας και των όσων συνεπάγεται κάτι τέτοιο σε ενορχηστρωτικό/συνθετικό/ερμηνευτικό επίπεδο (με τρόπο μάλιστα διαφοροποιημένο εκείνου που διάλεγαν στα ίδια χρόνια χαρντ ροκ μπάντες τύπου Scorpions, Def Leppard, Bon Jovi κτλ.) υπήρξε μια σημαίνουσα συνεισφορά στη διαμόρφωση της δυναμικής και της ποικιλίας του χέβι μέταλ κατά τη δεκαετία του 1980.
Παρότι έκτοτε έχουμε ακούσει πάρα πολλά δείγματα της συγκεκριμένης γραφής –η οποία αναντίρρητα έχει πια γίνει μια νεκρή μανιέρα– το εν λόγω EP των Axehammer κρατάει μέσα του τη γοητεία και τον ενθουσιασμό εκείνων των μακρινών μακρυμάλληδων καιρών.
{youtube}iARy1XrtVLc{/youtube}
