Πυρωμένα φτερά συνοδεύουν κατσιασμένο ανδρικό φαλλό αναπαριστώντας τον αναδυόμενο Φοίνικα και προλογίζοντας οπτικά το νέο, τρίτο, άλμπουμ των Tenacious D...
Μάλιστα. Πάει, πάλιωσε το αστείο, μας τελείωσε. Όσο κι αν σκάει το χειλάκι πού και πού, όσο κι αν έρχεται στον νου η «βλακόφατσα» (με την καλή έννοια) του Jack Black ενόσω τρολάρει όλα τα ροκ κλισέ που μπορεί να κατεβάσει ο νους, δεν τσουλάει πλέον το χιούμορ των Tenacious D. Μας τελείωσε οριστικά και αμετάκλητα.
Δεν είναι πως δεν βλέπω με συμπάθεια το δίδυμο των Jack Black & Kyle Gass. Η κοινή τους μουσική πορεία μου έχει προσφέρει αρκετά χαμόγελα (τα περισσότερα από τα οποία είναι κάφρικης φύσεως, γνωστά και ως «της ντροπής»), τόσο από μουσικής πλευράς όσο και από κινηματογραφικής – αναφέρομαι στην ταινία The Pick Of Destiny του 2006. Αλλά ο κύκλος τους έκλεισε, εδώ και καιρό. Έτσι ώστε η φετινή αναβίωση του σχήματος να προκαλεί περισσότερο αίσθημα αδιαφορίας παρά του παραμικρού ενθουσιασμού. Ό,τι ήταν να δώσει το εν λόγω πρότζεκτ το έχει δώσει.
Υφολογικά αναμασήματα, φθηνό χιούμορ φραπεδικής λογικής, παλιοροκιές της σειράς και δυο ηχητικά σκετσάκια ολοκληρώνουν την επάνοδο των Tenacious D, καβάλα στον περιβόητο Φοίνικα...
«When The Pick Οf Destiny was released it was a bomb / and all the critics said that the D was done / the sun had set and the chapter had closed / but one thing no one thought about / was the D would rise again / just like the phoenix».
Ωραία μας τα λέει ο Jack Black στα εναρκτήρια δευτερόλεπτα του δίσκου, μόνο που ξεχνάει να συνοδεύσει τη μουσική με ένα γλυκόπιοτο κάφρικο φιλμάκι το οποίο να εμπεριέχει τις νέες περιπέτειες του θεότρελου διδύμου. Για να γίνει η κατάποση των σατιρικών τους θεατρινισμών πιο εύκολη και η χώνεψη λιγότερο χρονοβόρα και επίπονη...
Όμως όχι, δεν μας κάνει τη χάρη. Παρωδία της παρωδίας και ποντάρισμα σε λογικές επαναλαμβανόμενου stand-up comedy. Είναι άραγε ο προσχηματικός φουτουρισμός του “Death Starr” και η μπαλαντοειδής ωδή στον κατακαημένο “Roadie” θεματικά επαρκή τραγούδια, τα οποία να δικαιολογούν την ανάγκη για ένα ακόμα άλμπουμ από τους D; Όταν οι δύο καλύτερές σου στιγμές έχουν διάρκεια μόλις 1:10 & 1:03 αντίστοιχα, με την πρώτη να καταφεύγει σε «They Fucked Our Asses» στιχουργική και τη δεύτερη να χαμαιλεοντίζει τον αέρα των 1980s στο εμμονικό “To Be The Best”, η απάντηση είναι αρνητική –δεν μπορείς να ελπίζεις ότι δύνασαι να γεμίσεις ούτε μισό CD με αξιόλογο υλικό.
Ευτυχώς δηλαδή στην τελική που υπήρχαν και τα ηχογραφημένα gags των “Classical Teacher” και “Flutes & Trombones” να προσφέρουν δυο χαμόγελα παραπάνω. Χωρίς αυτά ακόμα και η πρώτη ακρόαση θα είχε αποδειχθεί καταναγκαστική εργασία μιας και η καθίζηση του χιούμορ μοιάζει απόλυτη στα συνολικά 40 λεπτά διάρκειας του άλμπουμ. Κάπως σαν την απόδοση του Dave Grohl στα ντραμς δηλαδή –ο οποίος και συμμετέχει στον δίσκο όντας φιλικά προσκείμενος στους δύο D αλλά αδυνατώντας να ξεχωρίσει, έστω και στιγμιαία. Πάει και αυτό πολύ, δεν νομίζετε; Cock pushups no more...
{youtube}nai7w1frB1E{/youtube}
