Και ωπ! Τι έχουμε εδώ; Τι θαυμάσιο εξώφυλλο είναι αυτό; Δύο λέοντες πάνε προς αντίθετη κατεύθυνση, αμφότεροι όμως με ανθρώπινο σώμα και του ίδιου φύλου. Τα δάχτυλα ενωμένα ωσάν τη θεϊκή με την ανθρώπινη σύζευξη στον θόλο της Καπέλα Σιξτίνα και τίποτα δεν είναι τυχαίο κυρίες και κύριοι.
Το ντεμπούτο της Beth Jeans Houghton με τους Grooves Of Destiny είναι γεμάτο από ανάλογες δισυπόστατες ενδείξεις ύπαρξης. Μια όχι φανερά ιδιότυπη φωνή, αλλά στα σίγουρα ολόσωστη και όμορφη. Μια φωνή που απηχεί παλιότερες ημέρες και μάλιστα από διαφορετικές δεκαετίες: θα βρεις μέσα της και την Carole King αλλά και τη Siouxsie (πάλι αυτή, ναι –έχω την εντύπωση πως πρέπει πια να συσταθεί ειδική κατηγορία για όσες κορασίδες φέρουν τη σφραγίδα της), όπως και την παιανίζουσα λυτρωτικό, αστικό ρομαντισμό Elisabeth Fraser. Και επίτηδες παρέλειψα την καταλυτική επιρροή της Kate Bush. Δεν είναι κακό σαν μείγμα, αν το καλοσκεφθείς. Στη μουσική δε τα πράγματα αποδεικνύονται ακόμα πιο μπλεγμένα: όπως καταλαβαίνετε, ένα τέτοιο φωνητικό χαρμάνι έφερε όλες τις δεκαετίες στα πόδια της.
Η γυροβολιά της Houghton στα στούντιο της βρετανικής επικράτειας –ως επιτυχημένη session τραγουδίστρια– έχει προσθέσει όχι μόνο πείρα, αλλά και διάφορες πινελιές στον καμβά της. Και μπορεί να χρειάστηκαν 2 EPs (2008, 2009) για να φτάσει στην ολοκλήρωση του πρώτου της δίσκου, αλλά έχω την εντύπωση ότι αυτή η κοπέλα θα τα πάει καλά. Της αξίζει, διότι αλέθει με άνεση μια παγανιστική folk, μια glam υποψία, μια α-λα-Kevin Ayers art ηχητική φιλοσοφία και μια αιθέρια ποπ λαγνουργία. Θα έλεγα ότι έχει ένα αυτόφωτο όχημα. Ασχέτως αν ο συμπλέκτης του είναι φτιαγμένος από το καναδικό εργοστάσιο Joni Mitchell Ltd., καταφέρνει να εντυπωσιάσει και να στρέψει τα ώτα προς την κατεύθυνση της τραγουδοποιού.
Είναι λ.χ. αυτή η εσωτερικότητα του “The Barely Skinny Bone Tree”, το οποίο σε καθηλώνει με την υπόκωφη και σκιαχτική του ρυθμική αγωγή, που ξαφνικά αφήνει ένα ντελικάτο αρπέζ κιθάρας(;) να ελιχθεί γύρω από τη φωνή της Houghton ώστε να απολαύσουμε την ποπ όπως θα έπρεπε να είναι: μπολιασμένη με όλα σχεδόν τα είδη που τη συναποτελούν. Ή αυτό το εγχειρίδιο λικνισμού που ονομάζεται “Atlas” και σε κάνει να θαυμάσεις και την πολύ καλή παραγωγή του Ben Hiller (γνωστός και από τους Elbow, αν μια τέτοια περγαμηνή σας λέει κάτι –και πρέπει)…
Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν αυτή η κοπέλα τραγουδούσε ακόμα και Swans με τον δικό της τρόπο. Γιατί δεν διασκευάζει τις επιρροές της η Beth Jean Houghton στο Yours Trully Cellophane Nose, τις περνάει μέσα από μια λυρικότητα η οποία έχει όμως διακόψει τις διπλωματικές σχέσεις με τον εγωτισμό, έχοντας ανοίξει τις αγκάλες της στην εικαστική αντίληψη της ζωής. Έξοχη! Απλά την επόμενη φορά καλό θα ήταν ίσως να αφήσει περισσότερο πίσω της τον Antony και τους Johnsons...
{youtube}6ABPsWq6XZU{/youtube}
