Στροφάρω στο μυαλό μου ξανά και ξανά τη δισκογραφική επιστροφή των τεσσάρων ιδιαιτέρως προσφιλών μου alternative rockers, ανασκαλεύοντας μνήμες και προσπαθώντας απρόσκοπτα να ψυχαγωγήσω εαυτόν σε mid-1990s φάση. Επτά χρόνια μετά την τελευταία φορά, η οποία σημειωτέον δεν υπήρξε και η υποδειγματικότερη... Επτά χρόνια από το ύστατο πέρασμα της χαρισματικής Shirley Manson και των τριών σωματοφυλάκων της από την εμπροσθοφυλακή του ποπ/ροκ στερεώματος... Αρκετός καιρός για πολλούς ώστε να τοποθετήσουν τους Garbage στον κάδο ανακύκλωσης του συνειδητού υποσυνειδήτου τους.
Πρoς τι η επιστροφή, λοιπόν; Δεν αρκεί η μνήμη των δύο πρώτων, πολύ καλών, δίσκων για να μας συντροφεύει από εκείνη την υπέροχα θεότρελη χρονική περίοδο; Δεν φτάνουν αντίστοιχα τα πονήματα του 2001 και του 2005 ως αισθητές πληγές στο προφίλ του γκρουπ; Δεν έχει άραγε κλείσει ο κύκλος της ενεργούς δισκογραφικής δράσης των Garbage; Χρειαζόμαστε την οριστική ταφόπλακα τόσα χρόνια μετά; Όλα αυτά τα ερωτήματα και άλλα πολλά γυρόφερναν το μυαλό μου προ ακροάσεως. Μόνο και μόνο για να προστεθούν άλλα τόσα έπειτα.
Αναζητώντας το «σημείο G» του νέου δίσκου των Shirley Manson, Butch Vig, Duke Erikson & Steve Marker, χρειάστηκε να εστιάσω βαθύτερα από το ενδεικτικό εξώφυλλο αλλά και να πέσω σε αρκετές αντιφάσεις πριν την τελική ετυμηγορία. Αναγκαίο κακό θαρρώ, όταν οι εφηβικοί μουσικοί έρωτες έρχονται σε ευθεία αντιπαράθεση με τη λογική του σύγχρονου, πιο κυνικού εαυτού. Δεν με έπεισε βλέπετε το περιεχόμενο του Not Your Kind Of People. Και θεωρώ την προσέγγιση των τριών καραμπινιέρος της κονσόλας, που αποτελούν και τα ¾ της μπάντας, ως βασικό λόγο αυτής της αστοχίας. Ξεπερασμένες μοντερνιές και στουντιακά τρικ με το τσουβάλι δεν μπορούν να υποκαταστήσουν την έλλειψη ψυχής και έμπνευσης –ο αυτόματος πιλότος δεν είναι αρκετός.
Και μπορεί ο δίσκος να ακούγεται 100% Garbage, να ηχεί γνώριμος υφολογικά και αισθητικά να προσεγγίζει τον Version2 εαυτό τους, αποτελεί όμως μια εκ του ασφαλούς προσέγγιση η οποία –εν απουσία μεγάλων συνθέσεων– απογοητεύει. Χωρίς τις απαραίτητες γωνίες, τις αιχμηρές απολήξεις, τη δραματική μελαγχολία και το μεγάλο chorus, ο δίσκος δεν ενθουσιάζει, δεν κολλάει στο CD player, δεν επιβάλλεται στον ακροατή. Απογοητεύει τον φαν, τον καλοθελητή, αυτόν που κρυφά προσδοκούσε να «γουστάρει» δίχως όρια.
Οικολογικά προσκείμενο προϊόν ανακύκλωσης μουσικών πόρων, το Not Your Kind Of People των Garbage διασώζεται από τον Καιάδα ένα βήμα πριν την οριστική ρίψη του. Κι αυτό γιατί περιέχει τρεις πραγματικά δυνατές στιγμές, οι οποίες εξισορροπούν τις αρνητικές εντυπώσεις. “I Hate Love”, “Battle In Me” & “Man On A Wire” κατοικούν όλα στη δεύτερη πλευρά του άλμπουμ, όλα εμπεριέχοντας όσα στοιχεία κάνουν ένα καλό «Σκουπιδοτράγουδο» να ξεχωρίζει: τη δυναμική της alternative rock οπτικής πασπαλισμένη με ηλεκτρονικά στοιχεία, με μια Shirley Manson βγαλμένη από τον παλιό καλό καιρό.
Αναρωτιέται λοιπόν κανείς γιατί η μπάντα αρνήθηκε τόσο πεισματικά να δώσει αυτό που απέδειξε, έστω και την ύστατη στιγμή, πως ακόμα κατέχει. Γιατί συγκρατήθηκε και άραξε σε παρωχημένες ποπίζουσες φόρμες, έως και την εμφάνιση του “Control” στο tracklist; Γιατί επέλεξε ένα τόσο κακό single όπως το “Blood For Poppies” για τις πρώτες εντυπώσεις; Γιατί δεν δούλεψε ακόμα πιο σκληρά για μια πιο επιθετική επάνοδο στο προσκήνιο; Γιατί αρκέστηκε σε τόσο μεγάλο βαθμό στο μέτριο; Γιατί, διάολε, δεν μας έδωσε ένα ακόμα υπέρτατο άσμα να τραγουδάμε όταν έξω βρέχει και το μυαλό φλερτάρει με την παράνοια;
{youtube}S3M9JwW5U6k{/youtube}
