Ας μην τρελαθούμε εντελώς. Φυσικά και ήθελα να μου αρέσει ένα νέο Van Halen άλμπουμ με David Lee Roth στα φωνητικά. Βάλε κάτω τα μαθηματικά και θα με νιώσεις ίσως κι εσύ, αν δεν μεγάλωσες μόνο με τη νεοκυματική Αγγλία, με την αλτερνατιβογράνζ Αμερική και με τα 1990s. 2012 μείον 1985 = 27 χρόνια από την τελευταία φορά που ένας από τους χαρισματικότερους περφόρμερ του σκληρού ροκ έκατσε δίπλα-δίπλα σε έναν από τους κιθαρίστες-τζίνια του ηλεκτρικού στερεώματος (δεν μετράω εκείνα τα δύο singles του 1996). 27 χρόνια στα οποία τα αυτιά μας υπέφεραν τον Sammy Hagar «for ol’ good times sake», ενώ μετά μάθαμε να μην γκρινιάζουμε και τόσο γι’ αυτόν, καθώς ανακαλύψαμε ότι υπήρχαν και χειρότερα (the Gary Cherone era).
Όμως δεν μου άρεσε.
Όχι γιατί περίμενα να δακρύσει καμιά εικόνα. Βετεράνοι είναι πια οι Van Halen, οι δημιουργικές τους μέρες έχουν τελειώσει και για ανατροπές ούτε λόγος. Τι περιμένεις άλλωστε; Να σου παίξουν dubstep; Ας μην αρχίσουμε τις κουταμάρες... Στη γνωστή συνταγή θα μέναμε, σε εκείνη την ποπ μέταλ/πάρτυ μέταλ/1980s φόρμα (ονόμασέ την όπως θες). Και όχι, δεν βαρέθηκα γιατί έλειψε το κέφι στους Αμερικανούς: υπάρχουν στιγμές στο A Different Kind Of Truth κατά τις οποίες ξυπνάει κάτι από τα δύο πρώτα Van Halen ή από το Women And Children First έτσι όπως εκρήγνυνται οι ηλεκτρικές κιθάρες του Eddie Van Halen κι έτσι όπως χτυπιέται, σιέται και παλαβώνει στο μικρόφωνο ο David Lee Roth (“Honeybabysweetiedoll”, “The Trouble With Never”, “You And Your Blues”). Αλλά έλειψε η έμπνευση. Προσπαθώντας να ξαναβρούν κάτι από το «πνεύμα του ’78-’79», όταν και σάρωσαν τις Η.Π.Α., έπαιξαν μπάλα δειλά και εκ του ασφαλούς.
Ήταν βέβαια δεδομένο ότι οι Van Halen του A Different Kind Of Truth θα προσπαθούσαν να επικαλεστούν το συναισθηματικό βάρος της επανένωσης με τον Roth και άρα θα αναφέρονταν και ηχητικά όσο πιο πολύ μπορούσαν στα παλιά εκείνα χρόνια. Νομίζω όμως ότι προσκολλήθηκαν τόσο πολύ στο πώς να το κάνουν να ηχεί όπως τότε, ώστε δεν έδωσαν μεγάλη σημασία στο τι έγραφαν –αρκεί να παρέπεμπε σε εκείνο ή στο άλλο. Μ’ αυτόν όμως τον τρόπο κατέληξαν με μια αρμαθιά μέτρια και μεσοβέζικα τραγούδια σαν το “Tattoo” ή το “Bullethead”, που βαραίνουν αρκετά το νέο τους άλμπουμ: 50 λεπτά διαρκεί το A Different Kind Of Truth και νιώθεις σαν να ακούς για τη διπλάσια ώρα. Οι Van Halen δεν ρολάρουν.
Κι έτσι ανοίγεις ενστικτωδώς το YouTube κι αρχίζεις να βρίσκεις παλιά τους τραγούδια. Να το “Runnin’ With The Devil”, να το “Dance The Night Away” με το “(Oh) Pretty Woman” και βέβαια το “Jump”. Και ξαφνικά σταματάς και λες, για μισό λεπτό: στόχος ήταν να μην κάνεις κάτι τέτοιο κι απλά να πατήσεις το repeat στο A Different Kind Of Truth...
