Γίνεται άραγε ένα παραδοσιακά καλό κορίτσι να μετατραπεί σε μοιραία femme fatale, ενώ ήδη βαδίζει στα πρώτα -άντα και κυκλοφορεί τον πέμπτο πλέον δίσκο της καριέρας του; Μπορεί μια τρυφερή και ρομαντική καρδιά να «σκυλιάσει» όταν έχει μάθει μόνο να αγαπά και να μελαγχολεί; Σίγουρα πάντως μπορεί να προσπαθήσει. Ειδικά εάν προέρχεται από πρόσφατο χωρισμό και έχει την αρωγή του πιο διάσημου «Ποντικού» της διεθνούς μουσικής σκηνής του σήμερα, του κυρίου Brian Burton.
Για τη Norah Jones του Little Broken Hearts, αυτή η μετάλλαξη δεν είναι ένα απλό στοίχημα υφολογικής προσαρμογής μετά το (καθ' όλα επιτυχημένο) πείραμα της συμμετοχής της στο περσινό Rome των Danger Mouse & Luppi, μα και μια αναγκαία συνθήκη καλλιτεχνικής αφύπνισης. Αν μη τι άλλο, η πρωτόγνωρη αποτυχία του The Fall να αγγίξει την κορυφή των αμερικανικών charts, καθώς και η επιλογή της να κυκλοφορήσει έναν δίσκο συνεργασιών με άλλους καλλιτέχνες (...Featuring, με Ryan Adams, Foo Fighters και λοιπούς φίλους), κατέδειξε απλά και κατανοητά πως οι μέρες που η τραγουδοποιία της νεαρής neo-soul ντίβας προέκυπτε άνετα και αβίαστα, μάλλον ανήκουν στο παρελθόν.
Εμβαθύνοντας λοιπόν σε ένα ηχητικό περιβάλλον b-movie αισθητικής και εναλλακτικής ποπ προσέγγισης, η Norah Jones ναι μεν ηχεί αισθησιακή όπως πάντα, αλλά ταυτόχρονα και πιο ώριμη και πικρή από ποτέ. Μπορεί να μην κατορθώνει να ορθώσει το ανάστημα του αληθινά μοιραίου uber-sexy θηλυκού στο βαθμό που αυτό υποδηλώνεται στο υπέροχο εξώφυλλο (στεγνή κόπια του πόστερ της ταινίας Mudhoney από το μακρινό 1965), υπό την καθοδήγηση όμως του Danger Mouse κάνει εδώ μια διόλου ευκαταφρόνητη προσπάθεια. Προβαίνοντας σε εξιστορήσεις τραγικών χωρισμών και κατακερματισμένων συναισθημάτων, με εμφανή προτεραιότητα στις ατμοσφαιρικά απογυμνωμένες ενορχηστρώσεις και στον μεστό αναλογικό ήχο που έχουμε συνηθίσει από τον Αμερικανό παραγωγό.
Το αποτέλεσμα ηχεί ταυτόχρονα γνώριμο αλλά και φίλιο νεωτερισμών, οικείο και πρωτόγνωρο την ίδια στιγμή. Καθιστά έτσι το Little Broken Hearts πετυχημένο στα πλαίσια της καλλιτεχνικής εξέλιξης της Jones, ανανεώνοντας τον γλυκύτατο βηματισμό της με την αύρα μιας alternative όσο ποτέ αυτοπεποίθησης. Το βασικό όμως πρόβλημά του είναι ότι δεν κατορθώνει να απεμπλακεί εντελώς από τις κακοτοπιές του candy-jazz παρελθόντος της. Έτσι, σε τέτοιες περιπτώσεις, τα βλέφαρα βαραίνουν κάτω από το βάρος της γνωστής υποτονικής μπαλαντοειδούς σύμβασης-συνταγής. Σφάλμα αναμενόμενο βέβαια, αν αναλογιστεί κανείς τις καταβολές της Jones, καθώς και τις (ενίοτε) γλυκανάλατες εμμονές της.
Παρότι δεν αποτελεί λοιπόν το μεγάλο comeback, το Little Broken Hearts είναι ένα άκουσμα εκλεπτυσμένο και εύγευστο. Προσφέρει στη Norah Jones μια νέα δημιουργική δίοδο, που καλό θα είναι όχι μόνο να μην εγκαταλείψει, αλλά να ακολουθήσει πιστά στην αναζήτηση του πραγματικά μεγάλου δίσκου αυτής της νέας φάσης στην καριέρα της. Με τον Danger Mouse ως μέντορα και συνεργάτη στο πλευρό της, δεν αμφιβάλλω πως οι πιθανότητες είναι υπέρ της...
{youtube}a9s0DCQJq4I{/youtube}
