Use Your Anger To Creatively Destroy Your Oppressors
Από τα εναρκτήρια μόλις δευτερόλεπτα του εισαγωγικού “Nothing (We Are)”, οι Crippled Black Phoenix κάνουν σαφείς τις προθέσεις τους. Η δημιουργική εναντίωση απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης και αδικίας αποτελεί μονόδρομο για μια ανθρωπότητα ολοένα βυθιζόμενη σε έναν νέο κορπορατικό μεσαίωνα –εάν βέβαια επιθυμεί να απαλλαγεί από τα δεσμά της. Με αυτό το μότο σαν κεντρική ιδέα, οι Βρετανοί μας παρουσιάζουν το πέμπτο στούντιο άλμπουμ τους: έναν δίσκο θεματικά πιο επίκαιρο από ποτέ, που εντυπωσιάζει τόσο ως σύλληψη όσο και ως εκτέλεση και παρουσίαση.
(Mankind) The Crafty Ape
Οι Crippled Black Phoenix ενδύονται την ερυθρόμαυρη στολή της κοινωνικής urban επανάστασης και καταφθάνουν απόλυτα συγχρονισμένοι με τη θλιβερή πραγματικότητα της ημεδαπής. Δεν μασάνε τα λόγια τους, με καλύτερο παράδειγμα τον ίδιο τον τίτλο του άλμπουμ: την αποκρυστάλλωση της ανθρώπινης έννοιας στο διόλου κολακευτικό «Crafty Ape» –με τον άνθρωπο να περιγράφεται δηλαδή ως ένα πανούργο πρωτεύον θηλαστικό, με ό,τι συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Μέσα λοιπόν σε τρία κεφάλαια και σε δύο CD συνολικής διάρκειας 87 λεπτών, οι Crippled Black Phoenix επιχειρούν μια ενδοσκοπική ματιά στον σύγχρονο άνθρωπο ως κοινωνικό και πολιτικό ον. Κοινή συνισταμένη αυτής, η αρετή της ενεργής αντίστασης.
Chapter I (A Thread)
Από τον βιβλικό στόμφο του intro, οι Βρετανοί μας περνούν ευθύς αμέσως στο 10λεπτο centre-piece του πρώτου κεφαλαίου, το “The Heart Of Every Country”. Εδώ, οι σαφείς prog αναφορές εξυπηρετούν την αποκάλυψη του Νήματος, το οποίο και διαπερνάει τον καθένα από εμάς σχηματίζοντας ένα και αδιαίρετο σύνολο: έναν ανθρωποκεντρικό ιστό που πάλλεται, ζωντανεύει και δίνει ζωή σε κάθε κοινωνία και κράτος. Η συνειδητότητα αυτή προσφέρεται μέσα από έντονες Floyd-ικές αναφορές, τόσο στη φωνητική ερμηνεία του Joe Volk, όσο και στους μελαγχολικούς κιθαρισμούς του Karl Demata.
Είναι ωστόσο η άγνοια της παραπάνω διαπίστωσης που οδηγεί τη μάζα σε ανώφελους διδακτισμούς και σε προφορικούς αντιλόγους, καταδικάζοντας σε αποτυχία όσες εξαιρέσεις αντιστέκονται ενεργά. Έτσι τουλάχιστον μας πληροφορεί το γκρουπ στο “Get Down And Live With It”, με στίχους όπως «choose to follow, choose to drown, just keep on complaining, it only gets worse». Η φωνητική εναλλαγή μεταξύ Daisy Chapman και Joe Volk μας μεταφέρει επιτυχώς τον αναβρασμό μιας ψυχής σε σύγχυση, ενώ η μουσική κλείνει έξυπνα το μάτι στο art rock.
Επίσης, η πλούσια χρήση παραβολών εξυπηρετεί με επιτυχία την εμπέδωση του μηνύματος του δίσκου, με χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα το “A Letter Concerning Dogheads”. Τραγούδι αργόσυρτο και πνιγηρό, το οποίο και αναφέρεται στην αόρατη απειλή που πλανάται πάνω από τα κεφάλια των πολιτών του κόσμου ως μέσο δημαγωγίας –είτε αυτό λέγεται τρομοκρατία, είτε χρεοκοπία, είτε λυκανθρωπία (στα χρόνια του Μεσαίωνα).
Chapter II (The Trap)
Το δεύτερο κεφάλαιο διακρίνεται από την επιτόπια αλλαγή πλεύσης σε πιο σύντομα και επιθετικά τραγούδια, πιο άμεσα και πωρωτικά σε σχέση με τα βραδυφλεγή αδέλφια τους που προηγήθηκαν. Η τριπλέτα “Laying Traps”, “Born In A Hurricane” και “Release The Clowns” περιέχει όλη τη συγκρουσιακή έξαψη της εξέγερσης και τη χαρίζει απλόχερα με δυνατές κιθάρες, που διαφεντεύουν ακόμα και το rythm section αν χρειαστεί –δια χειρός Justin Greaves. Οι παγίδες θα τοποθετηθούν, ο τυφώνας θα χτυπήσει τα πεζοδρόμια της πόλης, οι Κλόουν θα αφεθούν ελεύθεροι: «don't complain, cut & fight, be brave, come out, stand ground».
Ειδική μνεία στα πνευστά του John Eros (τα οποία μετατρέπουν το “Born In A Hurricane” στο καλύτερο ίσως τραγούδι του δίσκου) και στην ηλεκτρισμένη Daisy Chapman, που δίνει έναν επιπλέον επιβλητικό τόνο στον ήδη απειλητικό παλμό του “Release The Clowns”. Εν συνεχεία, το μαντολίνο του «λοχαγού» Demata προσφέρει την αναγκαία αποφόρτιση για την αποφώνηση του δεύτερου μέρους. Πληθώρα από ιδέες, εκτελεστική δεινότητα, πανσπερμία ήχων, όλα αποτέλεσμα του μεγάλου ρόστερ των Crippled Black Phoenix.
Chapter III (The Blues Of Man)
Η οργή των πολλών και η φθορά του Ανθρώπου, ένα τεθλιμμένο εμβατήριο για εκείνον που δεν υπήρξε ποτέ. Εκεί όπου το prog παραδίδει τη σκυτάλη στο post-rock και τα ηχοτοπία έρχονται στο προσκήνιο, μετατρέποντας τα αποκαΐδια και τη στάχτη σε ηχητικό καμβά αποτύπωσης μιας εξευγενισμένης (βάσει προθέσεων) πράξης βίας, με αμφίβολο ωστόσο αποτέλεσμα... Οι Crippled Black Phoenix (συνεπικουρούμενοι εδώ από τη Belinda Kordic –aka Killing Mood– στον επικήδειο του “Operation Mincemeat”) ολοκληρώνουν τη μίνι τριλογία, δαγκώνοντας τη γλώσσα τους και αυτοσχεδιάζοντας, καθυποβάλλοντας τον ακροατή.
If We Thought We Would Get Away With It
Όταν η οικτρή πραγματικότητα του τώρα εγκυμονεί ένα καλύτερο αύριο μέσω της ενεργοποίησης του μέσου ανθρώπου / η ελπίδα πως ίσως δεν χάθηκαν ακόμη όλα / το περίφημο φως στο τούνελ.
Αυτή είναι η κατακλείδα των Crippled Black Phoenix στο οργισμένο (Mankind) The Crafty Ape. Και είναι, συνολικά, η άψογη και πλούσια ενορχήστρωση εκ μέρους της κολεκτίβας που τοποθετεί αβίαστα τον ακροατή στο επίκεντρο της όλης εμπειρίας. Μια έντονη μα συνάμα μελαγχολική ηχητική αύρα, η οποία πραγματεύεται την επίπονη εσωτερική διαχείριση της πληροφορίας και την πολυπρισματική αντίληψη της πραγματικότητας γύρω μας –με μοναδικό σκοπό τον αφορισμό της απανταχού αδικίας. Ένα σύγχρονο ροκ επαναστατικό μανιφέστο κάτω από το σήμα κατατεθέν της μπάντας: Rise Up & Fight.
