O Cass McCombs θα ήθελε να έχει ζήσει σε μια άλλη εποχή. Παιδί των 1970s, μοιάζει να έχει κολλήσει σε εκείνη μα και στην προηγούμενη δεκαετία, όταν όλα ήταν κάπως πιο απλά και την ίδια στιγμή μαγικά (σημ. αρχισυντάκτη: ήταν;).
Ίσως γι’ αυτό πήρε από νωρίς τους δρόμους σαν ένας ακόμα ρομαντικός περιφερόμενος και γύρισε την Αμερική και την Ευρώπη, βγάζοντας τα προς το ζην με μια κιθάρα. Σήμερα, στα 34 του πλέον, έχει καταφέρει να στρέψει τα φώτα πάνω του κι έχει επιπλέον το ενδιαφέρον της Domino για τα τραγούδια του, χωρίς ο ίδιος να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που αγαπάει περισσότερο: να γράφει και να παίζει μουσική.
Μέσα στο 2011 ο ταλαντούχος Καλιφορνέζος επέστρεψε όχι με έναν αλλά με δύο δίσκους: το Wit’s End βγήκε την άνοιξη, ενώ το Humor Risk στην εκπνοή του φθινοπώρου. Η σκέψη για το πρώτο είχε ξεκινήσει πριν από τρία περίπου χρόνια, ήταν δε ένα άλμπουμ που δεν «παραδόθηκε» εύκολα στον δημιουργό του –σε αντίθεση με το Humor Risk, το οποίο γεννήθηκε περίπου στα μισά των ηχογραφήσεων του Wit’s End. «Η ιστορία των δύο δίσκων μοιάζει λίγο με το παραμύθι του λαγού και της χελώνας», λέει ο μουσικός, «μόνο που εδώ η χελώνα (Wit’s End) και ο λαγός (Humor Risk) είναι κάπως δεμένοι μεταξύ τους». Αν λοιπόν το Wit’s End μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα αργό άλμπουμ, στο Humor Risk συναντάμε ένα πιο ανεβασμένο τέμπο –με τη διάθεση όμως να παραμένει σαρκαστικά μελαγχολική.
Μελωδικότατες folk μπαλάντες με κιθάρες που θυμίζουν George Harrison, ηλεκτροακουστικές lo-fi ατμόσφαιρες που δένουν εξαιρετικά την ξέγνοιαστη ποπ με το αιχμηρό ροκ, λίγα πλήκτρα και μικρά ψυχεδελικά περάσματα, μπάσο και ντραμς να χτίζουν όμορφα τον ρυθμό τόσο στα αργά όσο και στα πιο γρήγορα τραγούδια και στο κέντρο η (ελαφρώς) ένρινη φωνή του McCombs, η οποία κρατάει κάτι από την αύρα του Elliott Smith. Η αγάπη του μουσικού για την αμερικάνικη folk, για το rock ‘n’ roll, αλλά και για τις αρμονίες των Beatles γίνονται εδώ τα βασικά υλικά, με τα οποία γράφει και διηγείται ιστορίες άλλοτε σκοτεινές, νωθρές και ζοφερές, άλλοτε ηλιόλουστες, με υπόγεια χαμόγελα και με σαρκασμό.
Στο συγκεκριμένο λοιπόν παραμύθι, ο λαγός δεν είναι υπερόπτης ούτε αλαζόνας, γι’ αυτό και καταφέρνει να τερματίσει μαζί με τη χελώνα. Στο Humor Risk του Cass McCombs δεν υπάρχουν χαμένοι και νικητές, μα μια πολύ καλή παραγωγή, ισορροπίες και αμεσότητα. Κυρίως όμως υπάρχει η έμπνευση του καλλιτέχνη, που με τρόπο αβίαστο, απλό –και όχι απλοϊκό– τον οδηγεί σε μια δουλειά που διαθέτει την πνοή για σε πάρει από το χέρι και να σε κυλήσει μέσα στα τοπία της.
